Wykres przedstawia zmiany tempa wzrostu liczby ludności świata w %. W poszczególnych latach są słupki wskazujące na liczbę ludności. Lata podano od 1901 roku do 2018. 1. Zmniejszenie się tempa wzrostu liczby ludności wynikało m.in. ze strat związanych z I wojną światową. 2. Zwiększenie się tempa wzrostu liczby ludności na świecie w latach od 1901 do 1918 wynikało m.in. z rekompensaty strat poniesionych podczas I wojny światowej. 3. Zmniejszenie się tempa wzrostu liczby ludności w latach od 1919 do 1942 wynikało m.in. ze strat związanych z II wojną światową. 4. Zwiększenie się tempa wzrostu liczby ludności na świecie w latach od 1945 do 1950 wynikało m.in. z rekompensaty strat poniesionych podczas I wojny światowej., 5. Zwiększenie się tempa wzrostu liczby ludności na świecie na przełomie lat 60. i 70. XX w. wynikało m.in. ze wzrostu liczby urodzeń i spadku liczby zgonów. Za wysokie wartości tego wskaźnika pod koniec lat 60. XX w. odpowiedzialne jest zwiększenie przyrostu liczby ludności w Azji, natomiast w latach 70. XX w. - w Afryce. 6. Nieznaczne zmniejszenie się tempa wzrostu liczby ludności na przełomie lat 70. i 80. XX w. wynikało m.in. ze spadku wartości przyrostu naturalnego w Azji (głównie w Chinach), Ameryce Łacińskiej i Europie. 7. Nieznaczne zwiększenie się tempa wzrostu liczby ludności na przełomie lat 80. i 90. XX w. było echem podwyższenia tempa wzrostu tego wskaźnika dwie dekady wcześniej. 8. Od lat 90. XX w. trwa nieustannie zmniejszenie się tempa wzrostu liczby ludności na świecie. Wynika to ze starzenia się wielu społeczeństw na świecie, zmiany stylu życia itd. Demografowie prognozują, że tempo to będzie nieustannie maleć, aż w końcu przyjmie wartości ujemne. Doprowadzić to może w dalekiej przyszłości do zmniejszania się liczby ludności na świecie.

Ilustracja przedstawia mapę świata wraz z opisami zmian w tempie spadku i wzrostu ludności na poszczególnych kontynentach. 1. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Azji. W latach 1950-1951 wskaźnik wynosi około 2,2%, następnie spada, po czym osiąga maksimum w latach 1965-1966 2,5%. Od tego czasu spada do lat 2016-2017 - 0,9%. Liczba ludności Azji niewątpliwie cały czas rośnie. Jednakże od końca lat 80. XX w. obserwuje się zmniejszanie dynamiki tego wzrostu. Obecnie wynosi ono poniżej 1% rocznie. Były natomiast takie okresy (na przykład na przełomie lat 60. i 70. XX w. czy pod koniec lat 80. XX.), kiedy wskaźnik ten wynosił ponad 2%, a nawet ponad 2,5% rocznie. Większość populacji Azji stanowią Chińczycy i Hindusi, zatem zmiany liczby ludności tych dwóch państw rzutują w dużym stopniu na obraz całego kontynentu. Ogólna tendencja zmniejszania się dynamiki wzrostu liczby ludności Azji wynika w dużej mierze z polityki jednego dziecka prowadzonej w Chinach od końca lat 70. XX w. do 2015 r. Biorąc pod uwagę o wiele większy roczny przyrost ludności Afryki, demografowie prognozują, że w przyszłości liczba ludności Azji będzie mniejsza niż liczba ludności Czarnego Lądu. 2. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Afryki. Tempo zmian jest dosyć stabilne. Najwyższy wskaźnik jest w latach 1977-1987. Wynosi 2,8%. W Afryce występuje największy roczny przyrost ludności spośród wszystkich kontynentów. Od połowy XX w. nie spada on poniżej 2%. W zasadzie od początku XXI wieku wynosi on około 2,5%. Natomiast w latach 80. XX w. był on bliski 3%. Odzyskanie niepodległości, bardzo wysoki przyrost naturalny spowodowany wzrastającą liczbą urodzeń i malejącą liczbą zgonów powodują, że tempo wzrostu ludności jest bardzo duże. Według prognoz demografów w przyszłości liczba ludności Afryki będzie większa niż liczba ludności Azji. Niesie to za sobą niepokojące konsekwencje związane z brakiem możliwości wyżywienia i godnego życia dzieci w warunkach słabo rozwiniętych państw afrykańskich. 3. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Europy. Najwyższy wskaźnik jest w latach 1952-1963. Wynosi 1%. Następnie spada do wartości ujemnej w latach 1995- 1999. Następnie rośnie, ale już tylko do wartości 0,2, po czym od roku 2010 znowu spada. Największe tempo wzrostu liczby ludności Europy od połowy XX w. odnotowano w latach 50. i na początku lat 60. XX w. (ok. 1%), co związane było m.in. z rekompensacją strat wojennych wielu krajów, których populacja była wyniszczona podczas wojen. Następnie, co jest charakterystyczne dla państw wysoko rozwiniętych, zmniejszał się przyrost naturalny oraz odnotowywano ruchy migracyjne m.in. do Ameryki i Australii. Zjawiska te (szczególnie związane z bardzo niskim przyrostem naturalnym) były na tyle silne, że w II połowie lat 90. XX w. odnotowano tam roczny spadek liczby ludności. W obawie przed zmniejszającą się liczbą ludności kontynentu rządy wielu państw stosują tam politykę pronatalistyczną. W XXI w. roczny przyrost liczby ludności wzrósł do 0,2% rocznie. Obecnie wynosi ok. 0,1% rocznie i widoczna jest tendencja spadkowa. W przyszłości, według prognoz demograficznych, liczba ludności tego kontynentu będzie się zmniejszać. 4. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Ameryki Łacińskiej. Najwyższy wskaźnik przypada na lata 1959-1964. Wynosi wówczas 2,7%, następnie sukcesywnie spada do wartości 0,9% w latach 2016-2017. W Ameryce Łacińskiej do początku lat 60. XX w. obserwowano tendencję wzrostową tempa zmian liczby ludności. Wskaźnik ten osiągnął poziom 2,7-2,8% rocznie. Następnie, wraz z rozwojem gospodarczym wielu krajów powoli ulegał zmniejszeniu przyrost naturalny. Tempo wzrostu liczby ludności z roku na rok zmniejszało się i obecnie wynosi poniżej 1%. 5. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Ameryki Północnej. Najwyższy wskaźnik przypada na lata 1953-1958. Wynosi wówczas nieco powyżej 1,8%. Następnie tempo zmian spada do wartości około 1% w latach 60., 70. i 80. W latach 1995-1997 ponowny wzrost, ale tylko do wskaźnika nieco powyżej 1,2%. Ponownie spada. W latach 2016-2017 wynosi nieco powyżej 0,6%. Ameryka Północna od wielu lat jest kontynentem atrakcyjnym dla migrantów, mimo że przyrost naturalny tego kontynentu zmniejsza się. W okresie od połowy XX w. największe tempo wzrostu liczby ludności miało miejsce w latach 50. i na początku lat 60. XX w. (nawet ok. 1,8% rocznie), co wynikało nie tylko z dużego przyrostu naturalnego, ale także ze znacznego salda migracji zagranicznych. Następnie wskaźnik ten przez wiele lat był wyrównany i wynosił ok. 1%. Kolejny wzrost nastąpił w latach 90. XX w., co związane było z ruchami migracyjnymi z wielu państw po przemianach przełomu lat 80. i 90. XX w., a także z podwyższeniem stopy urodzeń. Obecnie tempo przyrostu liczby ludności zmniejsza się i wynosi ok. 0,6%. 6. Wykres zmian tempa przyrostu liczby ludności Australii i Oceanii. Ameryki Północnej. Najwyższy wskaźnik przypada na lata 60. Wynosi wówczas około 2,4%. Kolejny wyższy wskaźnik jest w latach 2006-2007, około 1,9%. W latach 2016-2017 wynosi około 1,4%. Tempo wzrostu liczby ludności Australii i Oceanii od połowy XX w. było bardzo zróżnicowane i związane było nie tylko z niskim przyrostem naturalnym i ruchami migracyjnymi do Australii, ale także wysokim przyrostem naturalnym państw Oceanii. Wskaźnik ten osiągnął najwyższą wartość pod koniec lat 60. XX w. (ok. 2,4% rocznie). Na uwagę zasługuje wzrost wartości tego wskaźnika pod koniec pierwszej dekady XXI w., co było związane z nasileniem migracji w czasie globalnego kryzysu gospodarczego. Obecnie zmniejsza się i wynosi ok. 1,3-1,4% rocznie.