Ilustracja interaktywna
Para podczas pocałunku. Dwa ciała namiętnie przytulają się do siebie, a ich poza całkowicie podporządkowana jest pocałunkowi. Oboje są nadzy, a mimo to nasz wzrok skupia się głównie na ich twarzach. Dzieło emanuje erotyzmem. Rzeźba ma charakter liryczny: wyczuwa się nastrój intymności, rozmarzenia, harmonii ze światem. Rodin pozostawia surowe fragmenty marmuru (wł. non finito) – postaci pozostają zespojone z tworzywem, z którego się wyłaniają., 2. Auguste Rodin, Uciekająca miłość Fotografia przedstawia rzeźbę wyobrażającą pełną emocji scenę rozdzielania kobiety i mężczyzny. Postaci są nagie. Mężczyzna wyciąga ramiona ku uciekającej kobiecie. Postać wychyla głowę do tyłu. Ukazany jest tylko nos i podbródek mężczyzny. Kobieta unosi ręce. Lewą dłonią mierzwi swoje gęste włosy. Ma niewielkie oczy i lekko zadarty nos. Ma niewielkie piersi. Licencja: CC BY-NC-SA 4.0, autor: Tylwyth Eldar, Wikimedia Commons
Niewielka rzeźba odlana w brązie przedstawia dramatyczną scenę: dwie postacie rozdzielane niewidoczną siłą. Mężczyzna próbuje pochwycić wysuwającą mu się z ramion kobietę. W utrwalonej w marmurze sytuacji wyczuwa się ogromne napięcie, próbę oddania trudnych do nazwania emocji – rozpaczy, bólu, świadomości kresu., 3. Auguste Rodin, Ewa przy skale Fotografia przedstawia rzeźbę wyobrażającą nagą kobietę. Postać stoi, lekko pochylając głowę. Jej włosy są falujące. Kobieta chowa twarz w ramionach. Jej ręce zasłaniają piersi. Brzuch kobiety jest płaski. Postać ugina lewą nogę. Licencja: domena publiczna
Rzeźba przedstawia postać nagiej postaci kobiety z lekko pochyloną głową. Stojąc w kontrapoście, ramionami próbuje ona objąć swoje ciało, jakby się przed czymś broniła lub czegoś wstydziła. Biblijna Ewa staje przed nami w pozie skruchy, wiecznym geście pokory i żalu – to ucieleśnienie samotności, a równocześnie pramatki przynoszącej na ziemię pierwszy grzech., 4. Auguste Rodin, KatedraFotografia przedstawia rzeźbę wyobrażającą dwie kobiece dłonie. Ich szczupłe palce są lekko rozwarte i stykają się ze sobą. Paznokcie są krótkie. Rzeźba jest gładka.Licencja: domena publiczna
Jedna z najbardziej znanych rzeźbiarskich kompozycji Rodina: dwie stykające się dłonie – delikatne, a równocześnie niezwykle zmysłowe. Układ rąk, a szczególnie samych palców przypomina gotyckie sklepienie naznaczone liniami żeber. Rzeźba oddaje spokój, harmonię i niemalże mistyczne uniesienie, którego można doznać w kontakcie z bóstwem w świątyni, ale też w intymnym kontakcie z najbliższą osobą., 5. Auguste Rodin, Kupid I PsycheZdjęcie przedstawia marmurową rzeźbę wyobrażającą obejmującą się parę kochanków. Kobieta i mężczyzna są nadzy. Obejmują się ramionami. Ich nogi są ugięte i splecione. Twarz kobiety jest zasłonięta. Mężczyzna całuje jej szyję, zamykając oczy.Licencja: domena publiczna
Kupidyn (Amor), bóg miłości i Psyche, jego ukochana to mitologiczna para w miłosnym uścisku. Dwie postaci wyłaniają się z marmurowego bloku. Rodin stworzył z ich ciał miłosny ornament – splecione nogi, ręce, ciała wygięte w ekstazie. Rzeźba emanuje erotyzmem., 6. Auguste Rodin, Brama piekła (fragment) Fotografia przedstawia płaskorzeźbę wyobrażającą mężczyznę trzymającego w ramionach kobietę w czułym uścisku. Mężczyzna ukazuje lewy półprofil. Jego brwi są zmarszczone, oczy głęboko osadzone, nos prosty, a usta otwarte. Mężczyzna zbliża usta do ust kobiety, zamierzając pocałować ją. Mężczyzna prawą dłonią obejmuje głowę kobiety. Ma ona cienkie brwi, przymknięte oczy i otwarte usta. Mężczyzna lewą dłonią dotyka dłoni kobiety. Kobieta ma niewielkie piersi. Jest szczupła. Mężczyzna jest umięśniony.Licencja: domena publiczna
Relief przedstawia postać mężczyzny trzymającego w ramionach kobietę w miłosnym uniesieniu. Artysta utrwalił moment czułości tuż przed pocałunkiem. Scena przesycona jest erotyką i namiętnością. Relief jest fragmentem Bramy piekiła – kolosalnej rzeźby z podwójnymi drzwiami, przedstawiającej narrację z Piekła Dantego., 7. Auguste Rodin, Muza Zdjęcie przedstawia pomnik wyobrażający kobietę w wieku trudnym do określenia. Postać pochyla głowę, ukazując lewy półprofil. Czoło kobiety jest wysokie, oczy głęboko osadzone, a nos prosty. Postać jest pozbawiona rąk. Kobieta ma niewielkie piersi. Ugina lewą nogę, lekko ją odwodząc na wysokości kolana. Staw skokowy i pięta są skierowane do środka. W tle stoi okazały budynek z wysokimi oknami. Licencja: CC BY-SA 4.0. Autor: Wowo2008, Wikimedia Commons
Postać kobieca wyłaniająca się z kamiennego postumentu jak Nike z Samotraki pozbawiona jest ramion. Ma charakterystycznie uniesioną i wygiętą lewą nogę, drobne piersi, lekko pochyloną głowę. Wydaje się idealnie zespolona z otaczającą ją naturą i jej pięknem.
Słownik
(wł. contrapposto ‘przeciwieństwo’, ‘kontrast’) – zasada kompozycji, polegająca na ustawieniu postaci ludzkiej tak, aby ciężar ciała spoczywał na jednej nodze i na zrównoważeniu tej postawy lekkim wygięciem tułowia i ramienia w stronę odwrotną; kontrapost, stosowany w reliefach egipskich, przyjął się w pełni w klasycznej rzeźbie greckiej; występował też w rzeźbie gotyckiej i nowożytnej
(łac. impressio – odbicie, wrażenie) – kierunek w malarstwie powstały w II połowie XIX wieku; impresjonizm przejawiał się w indywidualnym podejściu do utrwalanego tematu, próbie pochwycenia na płótnie chwili zależnej od światła i warunków atmosferycznych, co miało zasadniczy wpływ na operowanie kolorem; wrażeniowy odbiór rzeczywistości, próba uchwycenia ruchu, ulotnych wrażeń oraz subiektywizm odczuć znalazły też swoje reminiscencje w innych dziedzinach sztuki: muzyce, tańcu, a także w literaturze. Do głównych przedstawicieli należeli m.in. Claude Monet, Auguste Renoir, Alfred Sisley, Edgar Degas
(gr. sýmbolon – znak umowny) prąd artystyczny w literaturze, malarstwie i muzyce zapoczątkowany w drugiej połowie XIX wieku, dążył do wyrażenia środkami artystycznymi ogólnoludzkich problemów psychologicznych, treści metafizycznych. W literaturze stał w opozycji do myśli filozoficznej pozytywizmu. Symboliści podejmowali filozoficzne zagadnienia absolutu i nieskończoności, interesowali się stanami podświadomości, snu czy halucynacji, nawiązywali do motywów mitycznych. Podstawowym środkiem ekspresji symbolizmu stał się symbol i personifikacja. Odrębność języka symbolistów polegała na aluzyjności, wieloznaczności, muzycznym kształtowaniu wypowiedzi, podkreślaniu jej walorów brzmieniowych