Ilustracja interaktywna. Zdjęcie przedstawia krajobraz. Na pierwszym planie znajduje się rzeka. Nad nią po prawej stronie stoi budynek z młynem. Prowadzi do niego murowany most po prawej stronie. W tle znajdują się zielone wzniesienia oraz pochmurne niebo. Opis punktów znajdujących się na zdjęciu: 1. Hobbici to lud skromny, lecz bardzo starożytny, o wiele liczniejszy ongi niż dziś; kochają bowiem pokój i ciszę, i żyzną, uprawną ziemię: najchętniej osiedlali się w dobrze rządzonych i dobrze zagospodarowanych rolniczych krainach. Nie rozumieją i nigdy nie rozumieli ani nie lubili maszyn bardziej skomplikowanych niż miechy kowalskie, młyn wodny czy ręczne krosna, chociaż narzędziami rzemieślniczymi posługiwali się zręcznie. Nawet w starożytnych czasach onieśmielali ich Duzi Ludzie, jak nas nazywają, teraz zaś unikają ich trwożnie i dlatego coraz trudniej spotkać hobbita. Hobbici odznaczają się doskonałym słuchem i bystrym wzrokiem, a chociaż są skłonni do tycia i nie lubią się spieszyć bez potrzeby, ruchy mają zwinne i zgrabne. Zawsze posiadali dar szybkiego i bezszelestnego znikania, jeśli zjawiał się w pobliżu któryś z Dużych Ludzi, a nie życzyli sobie go spotkać; udoskonalili tę sztukę tak, że ludziom dziś wydaje się ona magią.

J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia, tł. M. Skibniewska, Warszawa 1996, s. 16–17., Na rysunku znajduje się istota podobna do człowieka. Ma na sobie jasne spodnie oraz zieloną marynarkę, pod którą jest niebieska koszula. Na głowie ma kapelusz z piórkiem. W lewej dłoni trzyma drewniany kij. Istota ma spiczaste uszy oraz duże, owłosione stopy. 2. Początkowo wszyscy hobbici mieszkali w norach ziemnych – tak przynajmniej powiadają – i w tego rodzaju mieszkaniach po dziś dzień czują się najbardziej swojsko. Z czasem wszakże musieli przyjąć również inne formy budownictwa. Za życia Bilba w Shire tylko najbogatsi i najbiedniejsi przestrzegali starego obyczaju. Biedacy mieszkali w prymitywnych jamach, w prawdziwych norach, o jednym oknie lub bez okien w ogóle; zamożni hobbici budowali sobie zbytkowne odmiany tradycyjnych nor. Nie wszędzie jednak można było znaleźć odpowiedni teren do budowy obszernych, rozgałęzionych korytarzy podziemnych (zwanych po hobbicku „smajalami”). W płaskich, nizinnych okolicach hobbici, których wciąż przybywało, zaczęli wznosić domy nad ziemią.


J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia, tł. M. Skibniewska, Warszawa 1996, s. 23., Zdjęcie przedstawia budynek wkomponowany w pagórek. Pagórek jest obrośnięty roślinnością. Do budynku prowadzą okrągłe drewniane drzwi, obok których są okrągłe, małe okna. Nad budynkiem jest drzewo. W tle znajduje się pochmurne niebo. 3. Szukając wyjścia, Bilbo zaszedł w głąb, aż do korzeni góry, i tu musiał się zatrzymać. Drogę przecięło mu lodowate jezioro, do którego nie dochodził ani promień światła; pośród tego jeziora na skalistej wysepce mieszkał Gollum. Był to mały, szkaradny stwór: wiosłując szerokimi, płaskimi stopami pływał po wodzie w łódeczce i bladymi, świecącymi oczyma wypatrywał ślepych ryb, chwytał je długimi paluchami i pożerał na surowo. Żarł zresztą wszelkie żywe istoty, nawet orków, jeśli zdołał którego złapać i udusić bez walki. Gollum miał tajemniczy skarb, zdobyty przed wiekami, gdy jeszcze żył na jasnym świecie: złoty pierścień, który czynił swego właściciela niewidzialnym. Był to jedyny przedmiot miłości Golluma, jego „skarb”; Gollum przemawiał do niego nawet wówczas, gdy go nie miał przy sobie. Trzymał bowiem pierścień w bezpiecznej skrytce, w skalnej szparze na swojej wysepce, a nakładał tylko wówczas, gdy wybierał się na łowy albo na zwiady wśród orków w ich podziemiu.


J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia, tł. M. Skibniewska, Warszawa 1996, s. 30., Zdjęcie przedstawia złoty pierścień. Na pierścieniu znajdują się napisy. 4. Wszyscy słuchali, Elrond zaś swoim czystym głosem opowiadał o Sauronie i o Pierścieniach Władzy, wykutych dawnymi laty, w Drugiej Erze świata.
Niejeden spośród słuchaczy znał część historii, lecz nikt jej nie znał w całości, toteż wiele par oczu zwróciło się na Elronda z trwogą i zdumieniem, kiedy mówił o elfach z Eregionu, mistrzach w obróbce kruszców, zaprzyjaźnionych z królestwem Morii, i o ich żądzy wiedzy, którą wyzyskiwał Sauron, zastawiając na nich sidła. W owych bowiem czasach Sauron nie był jeszcze, tak jak dziś, od pierwszego wejrzenia odrażający, więc elfowie z Eregionu przyjmowali od niego rady, by doskonalić się w swoim rzemiośle, on zaś, poznawszy ich sekrety, zdradził: w tajemnicy sam wykuł we wnętrzu Ognistej Góry Jedyny Pierścień, który miał władzę nad wszystkimi innymi. Celebrimor dowiedział się jednak o tym w porę i ukrył Trzy Pierścienie swojej roboty. Wybuchał wojna, kraj został spustoszony i zamknęły się wrota Morii.


J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia, tł. M. Skibniewska, Warszawa 1996, s. 321., Zdjęcie przedstawia metalową zbroję. Za nią znajdują się inne zbroje oraz ich elementy. 5.
Nikt mu nie odpowiedział. Dzwon wydzwonił południe. Lecz i wtedy nikt się nie odezwał. Frodo spojrzał wkoło, nikt jednak nie patrzył na niego. Cała Rada, spuściwszy oczy, zatonęła w głębokiej zadumie. Froda ogarnął strach, jak gdyby za chwilę miał usłyszeć jakiś okropny wyrok, którego od dawna się spodziewał, daremnie łudząc się nadzieją, że jednak nigdy nie zapadnie. W sercu wezbrało mu ogromne pragnienie odpoczynku i spokojnego życia u boku Bilba w Rivendell. Wreszcie, łamiąc się z sobą, przemówił i ze zdumieniem usłyszał z własnych ust takie słowa, jakby jego słabiutkim głosem ktoś inny wyrażał swoją wolę:
– Ja pójdę z Pierścieniem, chociaż nie znam drogi.


J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia, tł. M. Skibniewska, Warszawa 1996, s. 359. Na zdjęciu jest mapa.