Ilustracja interaktywna przedstawia postać młodego mężczyzny, Narcyza. Artysta ukazał młodego i pięknego młodzieńca, który klęcząc pochyla się nad lustrem wody. Narcyz wspiera się na rękach, a jego ciało jest mocno pochylone do przodu. Narcyz zapatrzony jest we własne odbicie, nie może oderwać od odbicia wzroku. Jego twarz wyraża smutek, tęsknotę. Odbicie w wodzie jest nieco zamglone. Wyeksponowane są w nim części ciała i ubioru mężczyzny, które mocniej odbijają światło. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Płótno włoskiego malarza Caravaggia (1573–1610) przedstawia młodzieńca odzianego w strój z epoki, klęczącego nad wodą i przyglądającego się swemu odbiciu. Scenę tę możemy określić jako rodzajową. 2. Nie dostrzegamy żadnych znaków, atrybutów czy innych elementów wskazujących na mitologiczny lub religijny charakter obrazu. A jednak... człowiek znający kulturę antyczną bez trudu dostrzega w tej scenie nawiązanie do mitu o Narcyzie. 3. Zwróćmy uwagę na swoisty brak przestrzeni w obrazie: postać znajduje się na bliskim pierwszym planie, za nią jest płaskie tło. Figura młodzieńca została namalowana z wielką maestrią. 4. Czynnikiem decydującym o tym, co widzimy na obrazie, jest światło. Malarz wydobywa postać z ciemności, rzucając na nią – niczym reflektorem – snop światła. Gra światła i cienia jest cechą malarstwa baroku – epoki zafascynowanej ciemnością i nieskończonością. 5. Innym obiektem fascynacji ludzi baroku było zjawisko iluzji – złudzeń, jakimi mamione są zmysły. 6. W sztuce ową grę pozorów oddawano, wykorzystując m.in. motyw lustra. Nic też dziwnego, że Caravaggio sięgnął po mit Narcyza urzeczonego pozorem rzeczywistości – własnym odbiciem ujrzanym w lustrze wody.