Obraz przedstawia scenę rodzajową. W ogrodzie, pod okazałym drzewem znajduje się duża grupa ludzi. Znajdujące tu kobiety i mężczyźni bawią się, rozmawiają. Ilustracja interaktywna – opis: 1. Styl rokokowy dotyczył: malarstwa, architektury, rzeźby, rzemiosła artystycznego i literatury. François Boucher, Toaleta Wenus, 1751. Obraz przedstawia boginię Wenus. Kobieta jest niemal naga. Siedzi na szezlongu otoczona przez cherubiny. W prawej ręce trzyma białego gołębia. Jeden z cherubinów ozdabia jej włosy naszyjnikiem z pereł. Źródło: domena publiczna. 2. W malarstwie rokoko wyróżniało się: delikatnością i finezyjnością formy, dekoracyjnością, asymetrią i płynnością linii, pastelowymi, jasnymi barwami. François Boucher, Jupiter i Kallisto, 1744. Obraz przedstawia scenę rodzajową. W ogrodzie, wśród drzew siedzą dwie młode kobiety. Są zwrócone do siebie twarzami. Nad nimi bawią się trzy cherubiny. Czwarty cherubin znajduje się u stóp kobiet. Przygląda się im uważnie. Źródło: domena publiczna. 3. Wśród poruszanych tematów dominowały: życie dworskie, beztroska zabawa na wolnym powietrzu, flirty, frywolność, zmysłowa miłość, libertynizm, motywy mitologiczne, czasem pasterskie. François Boucher, Renaud i Armida, 1732. Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pobliżu antycznych zabudowań widać siedzącą parę – kobietę i mężczyznę. Mężczyzna siedzi u stóp kobiety. Jest w nią wpatrzony. Kobieta przygląda się mu zalotnie. Ma obnażone piersi. Wokół pary widać postacie cherubinów. Źródło: domena publiczna. 4. W architekturze styl rokokowy wyróżniał się dbałością o dekoracje wnętrz, szczególnie buduarów i gabinetów; ściany budowli były oddzielone falistymi kształtami lub lustrami, funkcje ozdobne pełniły bogato zdobione sztukateria i boazerie, stosowano pastelowe barwy. Dekoracja ściany w stylu rokokowym. Obraz przedstawia elementy dekoracyjne w stylu barokowym. Są tu liczne girlandy, fantazyjne obramienia, nawiązania do motywów roślinnych, faliste kształty. Źródło: domena publiczna. 5. Tworzono również charakterystyczne, bogato zdobione meble: biurka, krzesła, komody, stoliki, kanapy. Projekt stolika wykonanego w stylu rokoko, ok. 1730. Ilustracja przedstawia nogi barokowego stolika. Są one fantazyjnie rzeźbione, o falistych kształtach, występują na nich liczne zdobienia. Źródło: domena publiczna. 6. Twórcy rokokowi lubowali się w misternie wykonanych ozdobach oraz przedmiotach codziennego użytku, np. zegarkach, tabakierach, fajansach, ozdobnych figurkach. Porcelanowa tancerka, 1755. Zdjęcie przedstawia porcelanową figurkę kobiety. Jej suknia ma kwiatowe zdobienia, liczne falbany. Kobieta stoi w tanecznej pozie. Źródło: domena publiczna. 7. Przeróżne bibeloty oraz przedmioty codziennego użytku opisywano w poezji. Franciszek Dionizy Kniaźnin był między innymi autorem erotyku pt. Filiżanka, rozpoczynającego się strofą: Pięknej roboty, a od ślicznej ręki, / Przyjąłem ongi filiżankę; Na której rozkoszną Frankę / Swoboda pieści, a łechtają wdzięki. F. D. Kniaźnin, Filiżanka, [w:] tegoż, Wybór erotyków, oprac. M. Pawlata, A. Strożek, B. Wolska, Łódź 2009, s. 59. Figurki z porcelany miśnieńskiej według projektu Johanna Joachima Kändlera,, 1744. Zdjęcie przedstawia figurkę porcelanową. To kobieta i mężczyzna siedzący przy stoliku. Są ubrani w eleganckie stroje. Kobieta ma suknię z kwiatowym wzorem. Trzyma na kolanach psa. Źródło: domena publiczna. 8. Twórczość rokokowa miała być wdzięczna, czyli przyjemna. Utwory w stylu rokokowym cechowała oszczędność stylistyczna. Aby oddać lekkość i finezyjność, poeci tworzyli tzw. drobne wiersze (fr. petits vers) składające się z wersów o niewielkiej liczbie sylab (5–8). 9. Nurt rokokowy przyczynił się do wysublimowania języka poetyckiego, powstania liryki towarzyskiej, poezji miłości i przyjaźni. Z czasem rokoko stało się jednak tylko manierą stylizacyjną. Fragment utworu "Zegarek": Ty, co w okręgu misternej machiny/ zamykasz czasów niedościgle biegi, / idź, mój zegarku, w ręce Tymoryny,/ wymierzać jej dni i słodkie noclegi:/ gdyby, ile razy cię nakręci, / stanął jej dawca na żywej pamięci!/ Nie jesteś wprawdzie tak drogim podarkiem,/ abyś mógł zrównać dającego żądze –/ chciałbym, by serce me było zegarkiem,/ lecz ja losami moimi nie rządzę;/ wieczne wyroki zagrodziły drogę, / że czego pragnę, już oddać nie mogę. Adam Naruszewicz, "Zegarek," w: tegoż, Poezje zebrane, t. I, Warszawa 2005, s. 160.