Interaktywna ilustracja przedstawia leżącą na prawym boku, tłem do widza młodą, nagą kobietę. Kobieta leży na łóżku zasłanym ciemną narzutą, spod której wystaje prześcieradło. Opiera na prawej ręce głowę. Skóra kobiety jest jasna, zdaje się odbijać światło. Kasztanowe włosy kobiety są upięte w luźny kok na karku. Ukazany jest fragment lewego profilu jej twarzy. Dopiero niewyraźne odbicie w lustrze ukazuje całą twarz. Niewielkie, prostokątne lustro w szerokiej ramie podtrzymuje mały, skrzydlaty, nagi, klęczący na łóżku Kupidyn. Kobieta przygląda się sobie w zwierciadle. W tle udrapowana kotara. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Obraz przedstawia portret młodego mężczyzny. Jest on zwrócony do widza prawym półprofilem. Mężczyzna ma pociągłą twarz, ciemne wąsy i wydatny nos. Włosy ciemne, proste, sięgające za uszy. Ubrany jest w ciemną szatę, skórzane rękawiczki. Wspiera prawą dłoń na boku, w lewej trzyma kapelusz. Diego Velázquez, Autoportret, 1683, domena publiczna


. Treść punktu: Agata Dobosz
Diego Velázquez „Wenus z lustrem”

„Kobieta na obrazie to Wenus. „Wenus z lustrem to jeden z najpiękniejszych aktów w historii sztuki. Nie wiadomo, gdzie i kiedy został namalowany. Na pewno autorem tego zmysłowego aktu jest Diego Velázquez. Hiszpański malarz tworząc tak śmiały obraz, wykazał się niemałą odwagą. Przypomnijmy, że Velázquez żył w XVII wieku. W Hiszpanii był to czas wzmożonych działań inkwizycji, która miała szczególnie surowe zasady wobec malowania kobiecej nagości. Inkwizytorzy nawoływali do konfiskaty i palenia malarskich aktów. Uważali, że od malowania nagości gorsze może być tylko patrzenie na nią, ponieważ takie dzieła wzbudzały za dużą żądzę. Artyści w tamtych czasach mieli przede wszystkim przedstawiać kobiety podczas duchowego uniesienia oraz skupiać się na ich twarzach i dłoniach, a pozować powinny jedynie cnotliwe kobiety. Malowanie kobiecej nagości wiązało się więc z pewnego rodzaju niebezpieczeństwem – malarz, tworzący akty, narażał się na ekskomunikę, ogromną karę pieniężną lub wygnanie przez inkwizycję. 2. Obraz przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Jego twarz jest długa, z wyraźnie zaznaczoną dolną szczęką. Mężczyzna ma wydatny nos, małe, głęboko osadzone oczy, wysokie czoło. Włosy proste, sięgające do ramion. Ubrany jest w koszulę z dużym kołnierzem, bogato haftowany kubrak, spodnie. Przy lewym boku na zawieszony rapier. W lewej ręce trzyma kapelusz z dużym rondem. Filipa IV pędzla Velázqueza, 1644, domena publiczna

. Treść punktu: Jednak zakazy inkwizycji nie sprawiły, że zaprzestano malowania i kupowania obrazów przedstawiających nagość. Wręcz przeciwnie – przechowywano je po prostu w prywatnych apartamentach. Największą kolekcję w Hiszpanii miał sam król Filip IV Habsburg. Podobno kiedy królowa przechodziła przez komnaty, w których wisiały te odważne akty, obrazy zasłaniano, by nie czuła się zgorszona. Takie malowidła tworzono głównie dla mężczyzn, miały służyć ich przyjemności. Nie ulega wątpliwości, że to nie była tylko sztuka dla sztuki.". 3. Fragment obrazu przedstawia niewyraźny zarys odbicia twarzy młodej kobiety przeglądającej się w lustrze. Lustro jest prostokątne, z szeroką ramą. Treść punktu: Główną zagadką obrazu pozostaje niewyraźne odbicie twarzy „Wenus w lustrze". Dla niektórych badaczy i badaczek twarz w lustrze wydaje się być inna od odwróconej głowy bogini, zbyt pulchna. Twierdzą oni, że w oryginale wyglądała inaczej. Zdjęcia rentgenowskie i fotografie w podczerwieni nie wykazały jednak żadnych poprawek – Wenus wraz z całym tłem są oryginalne, takie, jakimi stworzył je Velázquez, bez nanoszenia późniejszych zmian. 4. Fragment obrazu przedstawia nagiego, skrzydlatego Kupidyna, ukazanego prawym profilem. Kupidyn klęczy, trzymając przed kobietą niewielkie, prostokątne lustro. Treść punktu: „Wenus z lustrem" jest obrazem bardzo zmysłowym, przedstawiona scena to intymna chwila. Naga bogini symbolizuje czystość, a Kupidyn miłość. Postać Kupidyna jest bardzo ważna na obrazie Velázqueza. Gdyby nie on, dzieło hiszpańskiego malarza byłoby po prostu wizerunkiem nagiej kobiety, gdyż brak na nim innych symboli, atrybutów jednoznacznie wskazujących, że to przedstawienie rzymskiej bogini miłości. Szarfa, oplatająca nadgarstek Kupidyna, która posłużyła do zawieszenia lustra, jest symbolem więzi, łączącej go z Wenus. W mitologii rzymskiej Kupidyna uznawano za syna Wenus i Marsa, boga wojny."

Źródło: Agata Dobosz, „Wenus z lustrem”, [dostępny w Internecie: 27.06.2021 https://niezlasztuka.net/].