Fotografia interaktywna przedstawia marmurową rzeźbę wyobrażającą obejmującą się parę kochanków. Kobieta i mężczyzna są nadzy. Obejmują się ramionami, które tworzą zamknięty okrąg. Figura ta obramowuje głowy dwojga bohaterów. Mężczyzna ma rozchylone skrzydła. Jego włosy są krótkie i kręcone. Delikatnie i niespodziewanie budzi pocałunkiem kobietę. Jej nogi są udrapowane miękką tkaniną. Ma niewielkie piersi. Jej włosy są długie i kręcone. Opis punktów znajdujących się na zdjęciu: 1. Genialny twórca Antonio Canova (1757–1822) był włoskim rzeźbiarzem, architektem i malarzem, którego współcześni uważali za mistrza dorównującego starożytnym. Na popularność Canovy wpływ miały zamówienia papieskie (grobowce Klemensa XIII i Klemensa XIV) oraz zlecenia z dworu Napoleona I, gdzie artystę uznawano za „nowego Fidiasza”. Pokłosiem tej współpracy były m.in. posągi Apolla (1781–1782) i Wenus (1804) wzorowane na postaciach cesarza i jego siostry Pauliny Bonaparte-Borghese. 2. Arcydzieło Wykonana pierwotnie 1787 roku rzeźba Psyche budzona przez pocałunek Kupidyna znana jest w trzech wersjach z Luwru (1787), Ermitażu (1796) i Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku (model z gipsu). Jak wszystkie arcydzieła sztuki jednoczy formę i treść. Idylliczne wyobrażenie miłości powiązał artysta z niewinnością i świeżością smukłych ciał kochanków. Dzieło zachwyca kunsztem i wirtuozerią wykonania: aby jak najlepiej oddać gibkość i wdzięk młodych ciał, Canova stosował różne techniki rzeźbiarskie, używał np. najdrobniejszych tarników, by uzyskać wrażenie szczególnej delikatności skóry. 3. Temat mitologiczny Temat rzeźby zaczerpnięty został z Metamorfoz Apulejusza. Wenus, zazdrosna o urodę Psyche, wysłała Kupidyna, by ugodził ją złotą strzałą wskutek czego zakocha się ona w człowieku bez znaczenia. Jednak bóg sam zapałał pożądaniem i pragnieniem pięknej dziewczyny. Jest to opowieść o miłości niemożliwej, walce o miłość i o tym, że miłość przezwycięża błędy bogów i śmiertelników. 4. Kompozycja i forma Kompozycja dzieła jest trójwymiarowa i dynamiczna, złożona z przeplatających się kształtów figur Kupidyna i Psyche ukazanych w miłosnym uścisku. Płynności linii wygiętych ciał towarzyszy wyszukana gra gestów. Białe marmurowe figury zostały delikatnie wymodelowane i starannie wypolerowane. Sugestię ruchu ku górze artysta wywołał przez uniesienie ciała Psyche mające swą kontynuację w skrzydle Amora o miękko wymodelowanych piórach. 5. Akt neoklasyczny Temat rzeźby jest zaczerpnięty z antyku, jednak jej forma znacznie od niego odbiega. Podczas gdy Grecy i Rzymianie rzeźbili ciała, kładąc nacisk na anatomię i uwypuklenie muskulatury, Canova preferował naturalność bez popadania w nadmierny realizm szczegółów. Jego modele są wyidealizowani, mają młodzieńczo smukłe, idealnie gładkie ciała bez najdrobniejszej skazy. 6. Geniusz Śmierci Neoklasyczne sceny miłosne często zawierają w sobie aluzje do śmierci. W głębszej warstwie symbolicznej rzeźba Canovy jest obrazem „miłości-śmierci” – stanu mistycznego zjednoczenia w fizycznej namiętności. Psyche omdlewa w ramionach Kupidyna, którego z trudem można odróżnić od Geniusza Śmierci – Tanatosa, brata Erosa, obaj bogowie greccy przedstawiani byli bowiem jako piękni młodzieńcy. Pocałunek Geniusza kradł z ust ostatnie tchnienie i wprawiał w sen wieczny. 7. Archeologiczna inspiracja Artysta znalazł inspirację do stworzenia marmurowej rzeźby Kupidyna i Psyche podczas wizyty w Herkulanum. Pomysł zaczerpnął z rzymskiego fresku, na którym mężczyzna kucał i pochylał się nad leżącą kobietą, która wyciągała ku niemu ręce.