Ilustracja interaktywna przedstawia stojącą postać pół-szkieletu, pół-kobiety. Prawa strona postaci jest ukazana jako szkielet, trzymający w prawej ręce kosę. U jej stóp znajduje się jałowa ziemia, leży książka. Nieopodal stoi świecznik, ze złamaną świecą. Lewa strona postaci ukazuje młodą kobietę w wykwintnej, długiej sukni. Kobieta trzyma w lewej dłoni gałązkę obsypana kwiatami. Za jej plecami, za niewielkim płotem kwitną różnobarwne kwiaty. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Starożytność. {image#Zdjęcie przedstawia rzeźbę. To siedzący mężczyzna. Jest młody, atletycznie zbudowany. Wspiera się na prawej dłoni, jakby miał zaraz się położyć. Jest lekko pochylony, ma opuszczoną głowę.}_{Umierający Gal, rzymska marmurowa kopia z I w. p.n.e. hellenistycznego dzieła z końca III w. p.n.e
Capitoline Museums, CC BY 2.0, Wikimedia Commons}

Realistyczny wizerunek umierającego Gala to jedno z najbardziej znanych i najważniejszych dzieł znajdujących się obecnie w rzymskich Muzeach Kapitolińskich. Jest to replika jednej z rzeźb z grupy poświęconej upamiętnieniu zwycięstw Greków nad Galatami (małoazjatyckimi Celtami) w III i II wieku p.n.e. Tożsamość autora oryginału nie jest znana (mógł nim być Epigonus, nadworny rzeźbiarz dynastii Attalidów z Pergamonu). Rzeźba wywarła wrażenie na wielu późniejszych artystach i pisarzach, także Polakach. Ignacy Kraszewski wspomniał ją w powieści Dziadunio, Juliusz Słowacki opisywał w Beniowskim, a Henryk Sienkiewicz – w Rodzinie Połanieckich., 2. Średniowiecze {image# Rycina przedstawia cztery tańczące na polu szkielety. Tańczą one nad grobem, z którego wyłania się spod całunu kolejny szkielet.} _{Michael Wolgemut, Taniec śmierci, 1493
domena publiczna}

Taniec śmierci był jednym z najpopularniejszych motywów doby średniowiecza. Przedstawienia miały przypominać ludziom o ulotności ludzkiego życia. Dance macabre utrwalano na obrazach, w rzeźbach bądź drzeworytniczych grafikach, jak zrobił to Michael Wolgemut (1434–1519), mistrz Albrechta Dűrera., 3. Renesans {image#Zdjęcie przedstawia alabastrową rzeźbę. To stojący szkielet ludzki z uniesioną do góry prawą ręką. Na ramionach szkieletu wisi płachta materiału. Lewą ręką szkielet wspiera się o tarczę.} _{Anonim, Alegoria śmierci, 1520
CC0}

Alegoryczne przedstawienie śmierci zostało wykonane w alabastrze. Od 1530 roku po 1786 roku znajdowało się na cmentarzu Niewiniątek w Paryżu, obecnie można je oglądać w Luwrze., 4. Barok {image#Obraz przedstawia martwą naturę. Na stole stoi bukiet zrobiony z gałęzi drzew i krzewów owocowych: Na gałęziach znajdują się dojrzałe owoce gruszy, brzoskwini, jabłoni, śliw, moreli, jeżyny, dzikiej róży, porzeczek, czereśni. Leżą też nieopodal dwa dojrzałe melony.} _{Jan van Kassel, Martwa natura z girlandą brzoskwiń, gruszek, melonów, śliwek, moreli, winogron, jabłek, jagód i wiśni..., między 1635 a 1661
domena publiczna}

Barokowe martwe natury były komponowane z kwiatów, owoców, owadów, ryb – w różnych stadiach rozwoju i rozkładu, ale też instrumentów muzycznych i innych przedmiotów. Część z nich niosła z sobą przesłanie wanitatywne. Jan van Kassel (1626–1679), flamandzki malarz martwych natur, stworzył bogatą kompozycję niemalże wychodzącą poza ramy obrazu. Na pierwszy rzut oka widzimy jedynie dojrzałe, pełne witalności owoce, jednak gdy przyjrzymy się obrazowi, dostrzeżemy, że część z nich jest już bardzo dojrzała, a wokół krążą owady gotowe wyssać z nich soki. Motyle, jątki i inne insekty, ze względu na krótkość swojego życia, także były symbolem znikomości., 5. Neoklasycyzm {image# Obraz przedstawia mężczyznę wpółleżącego w wannie wysłanej prześcieradłem. Mężczyzna ma odchyloną do tyłu głowę, zamknięte oczy. Na jego ciele widać krwawiące rany. Woda w wannie jest czerwona. Mężczyzna trzyma w lewej dłoni zapisaną kartkę papieru.} _{Jean-Louis David, Śmierć Marata, 1793
domena publiczna}

Jean-Louis David (1748–1825) należał do najwybitniejszych malarzy neoklasycystycznych. Na obrazie przedstawił Jeana-Paula Marata, jednego z przywódców rewolucji francuskiej, a zarazem swojego przyjaciela, który został zamordowany przez żyrondystkę Charlottę Corday w 1793 roku. Artysta uwiecznił Marata jako bohatera i męczennika rewolucji, umieszczając go w wannie (Marat często zażywał kąpieli z powodu choroby dermatologicznej) wystylizowanej na antyczny sarkofag., 6. Romantyzm {image#Obraz przedstawia scenę rodzajową. W pałacowej Sali, leży w dużym łożu władca. Wokół niego pełno jest ciał młodych, nagich, zamordowanych kobiet. Są także mężczyźni, którzy mordują kobiety. Wszędzie panuje nieład. Mężczyzna z łoża przygląda się tym scenom z zainteresowaniem.} _{Eugène Delacroix, Śmierć Sardanapala, 1827
domena publiczna}

Jeden z najbardziej znanych obrazów Eugène’a Delacroix (1798–1863) przedstawia scenę śmierci ostatniego króla Asyrii. Uwieczniony na płótnie Sardanapal w starożytności był uważany za despotę, który zamordował swoją konkubinę i podpalił pałac. Ostatecznie sam zginął w płomieniach., 7. Symbolizm (koniec XIX wieku) {image#Obraz przedstawia dwie postacie na tle krajobrazu. Po lewej stronie, na niewielkim głazie siedzi młoda, bosa kobieta w długiej sukni. Jest odwrócona do widza prawym profilem. Nad kobietą pochyla się skrzydlata postać w ciemnej, brązowej szacie, trzymająca w prawej dłoni kosę. Skrzydła postaci są brązowe. Kobieta wznosi ku tej postaci dłonie i głowę. Na drugim planie widać pola, drzewa, płynącą rzekę.} _{Evelyn de Morga, Anioł Śmierci, 1881
domena publiczna}

Postać złowrogiego Anioła to kolejna personifikacja śmierci, chętnie uwieczniana na obrazach, m.in. przez symbolistów. Evelyn de Morgan (1855–1919) była angielską malarską, sufrażystką, chętnie ukazującą na swoich płótnach nie tylko przesłania ówczesnych feministek, ale też odniesienia do kwestii duchowych., 8. Okres międzywojenny {image#Zdjęcie przedstawia rzeźbę. Ukazany jest klęczący, młody mężczyzna o atletycznej budowie, z przepaską na biodrach. Mężczyzna ma odchyloną do tyłu głowę, zamknięte oczy. Trzyma go w objęciach szkielet ludzki. Z ramion szkieletu wyrastają ogromne, pierzaste skrzydła. Szkielet składa na lewej skroni mężczyzny pocałunek.} _{Jacint Verdaguera, Pocałunek śmierci, 1930
domena publiczna}

W 1930 roku na barcelońskim cmentarzu Poblenou stanęła monumentalna rzeźba Pocałunek śmierci przypisywana Jacintowi Verdaguera (wg innych źródeł autorem jest Joan Fontbernat Paituvi).