Ilustracja interaktywna przedstawia ogród. Na pierwszym planie widać ścieżkę prowadzącą do niewielkiego stawy. Ścieżka obsadzona jest kolorowymi kwiatami. Wokół stawu widać trawnik i rosnące, duże drzewa. Opis: 1. Józef Mehoffer, Zwarzony ogród, 1929. Obraz przedstawia wielobarwny, porośnięty wysokimi kwiatami ogród. Pomiędzy nimi widoczna jest postać kilkuletniej dziewczynki. Obrzeża ogrodu porastają wysokie, gęste drzewa. Źródło: domena publiczna. Ogród można uznać za formę sztuki, która charakteryzuje się uporządkowaniem i skomponowaniem elementów przyrody. Klasyczne ogrody nie interesowały romantyków, ponieważ były zaprzeczeniem fascynującej ich natury − dzikiej, nieokiełznanej, tajemniczej i nietkniętej przez człowieka. 2. Park Zofiówka z kompleksem zbiorników wodnych, budynków parkowych, budowli i rzeźb. Obraz przedstawia plan dużego parku ukazany z lotu ptaka. Przez rozległy teren przepływa rzeka i jej odnogi. Widoczne są liczne drzewa i krzewy, a także pałac wraz z prowadzącymi do niego alejami i ścieżkami. Park nie jest symetrycznie zaprojektowany, stwarza wrażenie naturalnego. Źródło: Folkerman, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0 Zainteresowaniem polskich romantyków cieszył się park krajobrazowy Zofiówka, który znajduje się w Humaniu na Ukrainie. Nazywany on był „perłą wśród stepów”. W 1794 roku założył go Stanisław Szczęsny Potocki na cześć swojej żony Zofii. Miejsce to pełni funkcję ogrodu pamięci („ogrodu mentalnego”, „pejzażu duszy”) w utworze Seweryna Goszczyńskiego Noc w Zofiówce (1824). 3. St. James’s Park w Londynie, ok. 1745. Obraz przedstawia park. Na pierwszym planie widać szerokie aleje parkowe, które są pełne spacerującej arystokracji. Na drugim planie, na trawie, między drzewami, pasą się krowy. W oddali widać zabudowania pałacowe. Źródło: domena publiczna. Parkami interesował się Juliusz Słowacki, a parki i ogrody odgrywają dużą rolę w jego twórczości. Akt drugi Kordiana rozpoczyna się w Parku św. Jakuba (St. James’s Park) w Londynie: KORDIAN Wyspę łąk porzucono na pałaców stepy, Uciekam tu opodal od wrącego gminu; Lud woli pić dym węgli i zaglądać w sklepy; A ten ogród, czarowna sielanka Londynu, Jak ustęp złoty w nudnym ginie poemacie. Ludzie! wy się tym drzewom przypatrywać macie Jak cudom Boga obok cudów waszej ręki. Drzewa nietknięte, rajskie zachowały wdzięki; Nieraz mgły nadpłynione w kłęby czarne zwiną I liściowym wachlarzem na miasto odwieją. Po sadzawkach łabędzie rozżaglone płyną. Ludzie piaskiem Paktolu węże ścieżek sieją, A łąki flamandzkiego aksamitu puchem. Tam! miasto… Zegar ludzkim kręcący się ruchem, A tu cisza — tu ludźmi nie kwitną ogrody, Ale się po murawach wyperliły trzody… Paktol - rzeka w Turcji (na terytorium starożytnej Lidii); według mitologii greckiej miała obfitować w złoto od czasu, gdy wykąpał się w niej król Midas. . Źródło: Juliusz Słowacki, Kordian, opracowanie E. Sawrymowicz, Wrocław 1952, s. 202., 4. Józef Mehoffer, Słońce majowe, 1907. Obraz przedstawia pałacową oranżerię z przeszklonymi ścianami i dużymi oknami Na pierwszym planie widoczny jest duży krzew różany na wysokim pniu stojący obok stołu. Na drugim planie widać postać kobiety w długiej sukni, która spogląda na ogród przed pałacem. Źródło: domena publiczna. Fantazy Juliusza Słowackiego nazywany jest „satyrą na modę zakładania ogrodów krajobrazowych”. Część akcji dramatu toczy się w sentymentalnym ogrodzie krajobrazowym rodziny Respektów. Dzięki tak skonstruowanej scenerii Słowacki obnaża sztuczność i nieszczerość bohaterów. [1] Źródło: Ryszard Przybylski, Ogrody, [w:] Słownik literatury polskiej XIX wieku, pod redakcją A. Bachórza i A. Kowalczykowej, Wrocław 1994, s. 637. 5. Józef Mehoffer, Dworek i ogród w Jankówce, 1914. Obraz przedstawia ogród przed dworkiem stojącym na niewielkim wzniesieniu. Przez ogród wiedzie duża alejka, wzdłuż której rosną różne, wielokolorowe kwiaty i niewielkie drzewa. Dworek zdaje się tonąc w kwiatach. Źródło: domena publiczna. Scena ogrodowa rozgrywa się również w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. Właścicielką ogródka, który staje się symbolem dziewczęcego uroku, jest Zosia. W sadzie, na brzegu niegdyś zarosłym pokrzywą, Był maleńki ogródek, ścieżkami porznięty, Pełen bukietów trawy angielskiej i mięty. Drewniany, drobny, w cyfrę powiązany płotek Połyskał się wstążkami jaskrawych stokrotek. Grządki, widać, że były świeżo polewane; Tuż stało wody pełne naczynie blaszane, Ale nigdzie nie widać było ogrodniczki; Tylko co wyszła; jeszcze kołyszą się drzwiczki Świeżo trącone, blisko drzwi ślad widać nóżki Na piasku, bez trzewika była i pończoszki; Na piasku drobnym, suchym, białym na kształt śniegu, Ślad wyraźny, lecz lekki, odgadniesz, że w biegu Chybkim był zostawiony nóżkami drobnemi Od kogoś, co zaledwie dotykał się ziemi. . Źródło: Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, Warszawa 1986, s. 11.