Ludzie SolidarnościNiezależny Samodzielny Związek Zawodowy  SolidarnośćSolidarności pochodzili z różnych środowisk. Wielu z nich już wcześniej miało związki z opozycją. Sercem opozycji był początkowo Gdańsk i związani z nim ludzie, głównie robotnicy zatrudnieni w stoczni, którzy zainicjowali strajkistrajki sierpniowestrajki w sierpniu 1980 r.

Naczelną postacią był Lech Wałęsa, współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Solidarności. W latach 70. pracował jako elektryk w Stoczni Gdańskiej, a w 1980 r. stanął na czele strajku. W imieniu Solidarności podpisał porozumienia sierpnioweporozumienia sierpnioweporozumienia sierpniowe.

Wałęsa jest za granicą jedną z najbardziej rozpoznawalnych osób związanych z Polską, człowiekiem utożsamianym z Solidarnością. W 1983 r. za swoją działalność otrzymał Pokojową Nagrodę NoblaPokojowa Nagroda NoblaPokojową Nagrodę Nobla. W 1990r. został wybrany Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej.

Według opracowań Instytutu Pamięci Narodowej przez pewien okres był tajnym współpracownikiem Służb BezpieczeństwaSłużba Bezpieczeństwa (SB)Służb Bezpieczeństwa, teoria ta jednak nie znalazła pełnego uznania w środowisku naukowym.

Drugą osobą, która urosła do rangi symbolu strajków sierpniowychstrajki sierpniowestrajków sierpniowych, była Anna Walentynowicz. To jej dyscyplinarne zwolnienie z pracy pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego stało się bezpośrednią przyczyną strajku stoczniowców.

Nazywano ją „Anną Solidarność”, a jej znajomi podkreślali, że swoimi działaniami i słowami umiała łączyć ludzi, w pełni wyrażając ideę solidarnego działania. Stała się ikoną i wielką legendą ruchu społecznego lat 80.

W sierpniu 2015 r., w 86. rocznicę urodzin legendarnej działaczki Solidarności Anny Walentynowicz w Gdańsku‑Wrzeszczu (gdzie mieszkała przez większą część życia), odsłonięto jej pomnik. Niewielkich rozmiarów kamienna postać z ręką podpierającą podbródek zdaje się w zamyśleniu spoglądać na przejeżdżające samochody i przechodzących ludzi. „Nie ma wolności bez solidarności” – brzmi napis na cokole pomnika.

Wraz z przyłączaniem się do strajku kolejnych zakładów w szeregi Solidarności wstępowali ludzie reprezentujący inne regiony kraju. Wśród nich ważną pozycję zajmował Władysław Frasyniuk, jeden z liderów Solidarności na Dolnym Śląsku i współtwórca struktur związkowych w tym regionie.

Na Mazowszu podobną rolę odegrał Zbigniew Bujak, którego uznaje się za jednego z najważniejszych działaczy podziemia solidarnościowego w latach 80.

Zbigniew Bujak był pracownikiem Zakładów Mechanicznych Ursus. W czasie stanu wojennegostan wojennystanu wojennego uniknął internowaniainternowanieinternowania i ukrywał się aż do 1986 r., prowadząc aktywną działalność opozycyjną. Uważa się go za najdłużej ukrywającego się członka Solidarności. W 2011 r. odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia PolskiOrder Odrodzenia PolskiKrzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Kapłan był znaną postacią ze względu na odprawiane przez niego co miesiąc msze za ojczyznę. Był też jednym z kapelanów Solidarności. Służba Bezpieczeństwa śledziła księdza Popiełuszkę. Samochód, którym jechał, został zatrzymany przez milicjanta. Księdza najpierw uprowadzono, a następnie został utopiony w Zalewie Włocławskim. W zabójstwo zamieszani byli funkcjonariusze Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Działalność ludzi Solidarności skupiała się głównie na stawianiu oporu władzy na różne sposoby, czy to przez bojkot zarządzeń, czy przez organizowanie strajków i demonstracji.  Wśród działaczy Solidarności spotykało się zarówno kierowców autobusów, spawaczy, jak i pracowników naukowych, inżynierów, pielęgniarki, artystów itd.  Działalność opozycyjna wiązała się jednak z ogromnym zagrożeniem, ponieważ władza dążyła do stłumienia oporu przy użyciu siły. Na niebezpieczeństwo narażeni byli nie tylko sami działacze, ale również członkowie ich rodzin.