Oś czasu.
1764. Portret koronacyjny Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Obraz przedstawia portret młodego mężczyzny. Ma jasne, ufryzowane włosy oraz pociągłą twarz z wąskimi ustami. Ubrany jest w zbroję przepasaną błękitną peleryną. W prawej ręce trzyma berło. Po lewej na obrazie znajduje się królewska korona. Tło jest ciemne. Objęcie tronu polskiego przez Stanisława Augusta Poniatowskiego.
1768–1772. Józef Brant, Obrona zaścianka przez konfederatów barskich.
Obraz przedstawia grupę mężczyzn, którzy forsują drewnianą bramę i wspinają się na budynek po drabinach. Po lewej stoi kilka koni, na jednym z nich ktoś siedzi. Po prawej grupa tłoczy się pod drewnianą bramą, pod którą układają różne drewniane elementy. Mężczyźni mają wąsy, wysokie czapki i grube stroje. Część trzyma broń. Na obrazie znajduje się śnieg, przedstawione są także śnieżne podmuchy. Konfederacja barska.
1772 (miejsce do uzupełnienia).
1788–1792. Uniwersał królewski zwołujący Sejm do Warszawy na 6 listopada 1788 roku
Ilustracja przedstawia stary dokument z nadrukowanym tekstem i pieczęcią. Treść dokumentu: Stanisław August z Bożej Łaski, Król Polski, Wielki Książę Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołyński, Podolski, Podlaski, Inflancki, Smoleński, Siewierski i Czernichowski. Wszem i wobec i każdemu z osobna, komu wiedzieć należy, mianowicie Przewielebnym w Bogu, Wielmożnym Senatorom, Urodzonym Dygnitarzom, Urzędnikom Ziemskim, Grodzkim i całemu Rycerstwu Województwa Płockiego uprzejmie i wiernie nam miłym. Przy ofiarowaniu Łaski Naszej Królewskiej, do wiadomości podajemy. Wielmożni Urodzeni, uprzejmie i wiernie nam mili. Od dwudziestu czterech lat zacząwszy panować nad tym Wolnym Narodem, zawsze czułą troskliwością naszą było, i dotąd być nie przestanie, żeby dobro jego, nawet w najcięższych na kraj razach, podług wszelkiego przemożenia, ocalać i pomnażać. Nie oszczędzaliśmy zdrowia, prac i trudów naszych na poprzedzających już sejmach, starając się, ażeby toż Królestwo coraz doskonalszego urządzenia doprowadzić. Nie ustaje w nas ta sama chęć do czynienia dobrze: i owszem coraz bardziej pomnaża się. Na ten właśnie koniec Sejm Ordynaryjny, podług prawa, w pierwszy poniedziałek po świętym Michale, to jest: dnia szóstego miesiąca października, tu w Warszawie, w tym roku składamy. Sejmikom zaś po województwach, ziemiach i powiatach, na miejscach zwyczajnych, dzień osiemnasty miesiąca sierpnia, to jest: w pierwszy poniedziałek po święcie Wniebowzięcia Najświętszej Panny naznaczamy i determinujemy. Jako zaś potrzebom Rzeczypospolitej nigdy pomyślnie dogodzono być nie może bez zjednoczenia umysłów obywatelskich, więc z ojcowskiej troskliwości naszej najszczególniej zalecamy zacnym województwom, ziemiom i powiatom, aby na ten przyszły sejm z pośród siebie obrali posłów, ojczyznę i dobro jej szczerze kochających, potrzeb krajowych dobrze wiadomych, w czynnościach światłych, cnotliwych, wiernych i doświadczonych, a do prywaty i parcjalności nie przywiązanych i żeby tymże wybranym od siebie posłom tę pryncypalną polecili instrukcją, ażeby nade wszystko bez starty czasu i unikając wszelkich istotnego dobra dla ojczyzny przynieść niemogących kwestii, do tego dążyli gorliwie i jednomyślnie z nami, co według możności i okoliczności najużyteczniejszym dla dobra powszechnego być może. Czego jak najusilniej żądamy, tak uprzejmościom i wiernościom waszym, na tym obywatelskim każdego województwa, ziemi i powiatu, sejmikowym zjeździe, Ducha Świętego przytomności oraz zdrowia dobrego i wszelkiego powodzenia życzymy. Który to uniwersał, aby do wiadomości wszystkich przyjść mógł, po grodach, parafiach i miejscach zwyczajnych publikować zlecamy. Dan w Warszawie, dnia dwudziestego drugiego miesiąca maja, roku pańskiego 1788, panowania naszego dwudziestego czwartego roku. Stanisław August Poniatowski. Sejm Czteroletni.
1791 (miejsce do uzupełnienia).
1792. Jean-Pierre Norblin de La Gourdaine, Wieszanie zdrajców na Rynku Starego Miasta w Warszawie, 1974
Ilustracja przedstawia miejski plac, na którym zgromadzony jest tłum ludzi. Przed tłumem stoją trzy szubienice. Na pierwszej od lewej dwie osoby przygotowują skazanego do powieszenia. Na pozostałych szubienicach wiszą ciała. Wokół placu znajdują się kilkupiętrowe kamienice, a po lewej duży budynek z wieżą. Konfederacja targowicka i wojna polsko-rosyjska.
1793 (miejsce do uzupełnienia).
1794 (miejsce do uzupełnienia).
1795. Ziemie Rzeczypospolitej po trzecim rozbiorze.
Mapa przedstawia rozbiory Polski. Polska od północy graniczy z Królestwem Prus i Imperium Rosyjskim, od wschodu z Imperium Rosyjskim, od zachodu z Królestwem Prus i Imperium Habsburgów, a od południa z Imperium Habsburgów, Hospodarstwem Mołdawskim i Imperium Osmańskim. Różnymi odcieniami koloru czerwonego, niebieskiego i zielonego oznaczono rozbiorów dokonanych przez Rosję, Prusy i Austrię w 1772, 1793 i 1795 roku. W 1772 roku dokonano następujących rozbiorów: Rosja zajęła północno-wschodnią część Polski z miastami Dyneburg, Połock, Witebsk, Mścisław; Prusy zajęły północną część polski nad Morzem Bałtyckim z miastami Gdańsk, Elbląg, Malbork, Ludzbark, Chełmno, Toruń, Bydgoszcz, Inowrocław; Austria zajęła południową część Polski z miastami Sanok, Przemyśl, Lwów, Halcz, Bełz. W 1793 dokonano następujących rozbiorów: Rosja zajęła dużą część wschodnią Polski z miastami Mińsk, Słuck, Żytomierz, Bracław, Trembowla, Kamieniec; Prusy zajęły zachodnią część Polski z miastami Gniezno, Brześć Kujawski, Płock, Łęczyca, Kalisz, Sieradz, Częstochowa; Austria nie zajęła w tym czasie nic. W 1795 dokonano następujących rozbiorów: Rosja zajęła dalszą część wschodnią Polski z miastami Piltyń, Lipawa, Miedniki, Mitawa, Troki, Wilno, Nowogródek, Brześć Litewski, Łuck, Równe; Prusy zajęły małą część na zachodzie oraz część środkową z miastem Warszawa; Austria zajęła zachodnią i środkową część z miastami Kraków, Sandomierz, Lublin, Chełm. Trzeci rozbiór Polski i abdykacja króla.