1922 Miron Białoszewski urodził się 30 czerwca lub 30 lipca 1922 roku. Przez całe życie mieszkał w Warszawie. Jego dom rodzinny znajdował się przy ul. Leszno 99. Białoszewscy mieszkali w nim do czasu włączenia ulicy w obręb getta. 1942 - 1944 Miron Białoszewski (siedzi po lewej) i Stanisław Swen Czachorowski w 1942 roku. Zdjęcie przedstawia czterech młodych mężczyzn w garniturach. W okupowanej Warszawie Białoszewski wraz z przyjacielem Stanisławem Swenem Czachorowskim prowadził konspiracyjny Teatr Swena. Spektakle odbywały się w prywatnych mieszkaniach. 8.1944 - 9.1944 W pierwszych dniach powstania warszawskiego Białoszewski przebywał przy ul. Chłodnej; później wraz z innymi cywilami przedostał się kanałami do Śródmieścia. Swoje doświadczenia opisał w przejmującym Pamiętniku z powstania warszawskiego, opublikowanym w 1970 roku. 10.1944 - 1945 Warszawiacy wysiedleni ze stolicy po upadku powstania w drodze do obozu przejściowego w Pruszkowie, sierpień 1944 Zdjęcie przedstawia idący droga tłum ludzi. Ludzie niosą ze sobą walizki, tobołki. Eskortuje ich niemiecki żołnierz. Po upadku powstania warszawskiego Białoszewski wraz z ojcem był przenoszony do kolejnych obozów przejściowych i jenieckich, w których hitlerowcy przetrzymywali wysiedlonych cywili i powstańców. 10.1944 - 1945 Napis na murze Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego upamiętniający wypędzonych z Warszawy. Zdjęcie przedstawia mur znajdujący się przy torach kolejowych. Widnieje na nim napis: Tędy przeszła Warszawa od 6 sierpnia do 10 października 1944 roku. Durchganslager 121 Pruszków. Poeta przebywał m.in. w obozach przejściowych (niem. Durchgangslager) w Pruszkowie i w Łambinowicach. Udało mu się uciec z Opola i przez Częstochowę przedostać do Warszawy. 1955 - 1958 Tablica pamiątkowa na froncie domu przy ul. Tarczyńskiej 11. Zdjęcie przedstawia tablicę pamiątkową umieszczoną na murze. Na tablicy widnieje popiersie mężczyzny. W latach 1955–1958 Białoszewski prowadził wraz z Lechem Emfazym Stefańskim i Bogusławem Choińskim prywatny Teatr na Tarczyńskiej, którego nazwa pochodzi od adresu siedziby – mieszkania Stefańskiego. Tworzony przez kolektyw przyjaciół teatr był wolny od wymogów socrealizmu i kontroli cenzury. 5.3.1953 - 5.3.1953 Zdjęcie przedstawia wysadzany w powietrze, duży drewniany budynek. Po śmierci Józefa Stalina w ZSRR i państwach bloku wschodniego nastała fala destalinizacji: zerwania z kultem jednostki, złagodzenia polityki władz, zelżenia represji i cenzury. Usuwano ślady stalinizmu z przestrzeni publicznej: niszczono pomniki, a miastom i instytucjom przemianowanym po wojnie na cześć Stalina przywracano dawne nazwy. 18.12.1955 - 18.12.1955 Zelżenie cenzury umożliwiło wkroczenie na scenę literacką poetów, którzy nie chcieli angażować się w socrealizm. W grudniu 1955 roku na łamach „Życia Literackiego” odbyła się tzw. prapremiera pięciu poetów: Mirona Białoszewskiego, Bohdana Drozdowskiego, Stanisława Czycza, Jerzego Harasymowicza i Zbigniewa Herberta. Wiersze każdego z nich poprzedzało wprowadzenie – rekomendacja autorstwa uznanych poetów i krytyków literackich. 10.1956 - 10.1956 Rzeźba przy Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. W 1956 z okładki trzymanej przez postać książki usunięto nazwisko Stalin. Zdjęcie przedstawia dużą, kamienną rzeźbę. To postać mężczyzny, trzymającego w lewej ręce tablicę z napisem Marks, Engels, Lenin. W PRL liberalizacja polityki władz była rezultatem śmierci Stalina oraz śmierci I sekretarza KC PZPR Bolesława Bieruta, a także strajku robotników w Poznaniu (tzw. Poznański Czerwiec). Ster partii przejął Władysław Gomułka. Krótki, trwający około roku okres reform nazywany jest odwilżą gomułkowską lub Październikiem ’56. 1956 - 1956 Debiutancki tom poezji Białoszewskiego pt. Obroty rzeczy został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę literacką. 1959 - 1959 Publikacja kolejnego tomu pt. Rachunek zachciankowy. 1961 - 1961 Ukazał się trzeci tom poetycki Białoszewskiego pt. Mylne wzruszenia, ugruntowujący jego pozycję w polskim świecie literackim. 1958 - 1963 Po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej Białoszewski wraz z Ludwikiem Heringiem prowadził Teatr Osobny z siedzibą w mieszkaniu poety przy pl. Dąbrowskiego 7. 1965 - 1965 Po publikacji tomu poetyckiego pt. Było i było Białoszewski na blisko dekadę poświęcił się pisaniu prozy. 1970 - 1970 Pamiętnik z powstania warszawskiego jest uznawany za najwybitniejsze osiągnięcie prozatorskie Białoszewskiego. 1974 - 1974 Tężnia solankowa w uzdrowisku Konstancin-Jeziorna. Zdjęcie przedstawia półkoliście ustawione drewniane konstrukcje tężni solankowych. Przebyty jesienią 1974 roku zawał serca zmusił poetę do radykalnej zmiany trybu życia i częstych wyjazdów do sanatoriów. Irytujące doświadczenie „uzdrowiszczyzny”, stałej kontroli „schodzeń, leków, jedzeń” opisał m.in. w wydanym w 1977 tomie prozy pt. Zawał. 6.1975 - 6.1975 Blok mieszkalny przy ul. Lizbońskiej 2 w Warszawie. Zdjęcie przedstawia dziesięciopiętrowy wieżowiec. Przeprowadzka do mieszkania przy ul. Lizbońskiej (w „gorszej” części Saskiej Kępy zwanej Chamowem) to punkt zwrotny w twórczości Białoszewskiego – powrót do wypowiedzi poetyckich. 1978 - 1978 Saska Kępa. Zdjęcie przedstawia fragment Saskiej Kępy widzianej z dużej wysokości, z lotu ptaka. Wydany w 1978 roku tom poetycki Odczepić się to kronika życia na wielkim osiedlu, obserwowanego z wysokości 9. piętra – na tej wieży, w tej latarni, jak pisał Białoszewski w wierszu Wyrocznie, wieszczownie w mrówkowcach. 1982 - 1982 Nowojorska Park Avenue, 1989 Zdjęcie przedstawia szeroką, nowojorską ulicę. Po obu jej bokach znajdują się liczne budynki i wieżowce. W 1982 roku Białoszewski spędził 2 miesiące w Stanach Zjednoczonych na zaproszenie polonijnej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego, która uhonorowała go nagrodą dla wybitnego twórcy kultury. Spotkał się tam m.in. z Czesławem Miłoszem i Stanisławem Barańczakiem. Wielkie amerykańskie miasta – Boston i Nowy Jork – przytłaczały go hałasem i nadmiarem światła przez całą dobę (poeta lubił ciemność, w mieszkaniu miał prawie zawsze zasłonięte okna). Wrażenia z podróży opisał w notatkach wydanych pt. Aaameryka. 17.6.1983 - 17.6.1983 Grób poety na warszawskich Powązkach Zdjęcie przedstawia nagrobek Mirona Białoszewskiego. Na płycie widnieje wyryty napis Miron. Miron Białoszewski zmarł z powodu niewydolności serca. Inskrypcja na grobie poety na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie to dwuwiersz jego autorstwa: być sobie jednym / taki traf mi się.