1888 Alfred Jarry w 1896 Czarno-białe zdjęcie przedstawia portret mężczyzny. Ma półdługie włosy, cienkie wąsy oraz wąską bródkę. Ubrany jest w płaszcz z krawatem. Alfred Jarry (8 września 1873 – 1 listopada 1907). Francuski poeta, prozaik i dramatopisarz. Najsłynniejsze dzieło – skandalizującą farsę Ubu król, czyli Polacy – napisał będąc 15-letnim uczniem gimnazjum w Rennes jako parodię Makbeta przewidzianą dla teatru lalek (1888, prem. 1896). W 1891 roku zamieszkał w Paryżu – uczęszczał na kursy filozoficzne Henri Bergsona, ale i uczestniczył w ekstrawaganckim życiu cyganerii paryskiej. Ubu króla wydrukował w 1896 w czasopiśmie „Mercure de France”, w tym samym roku Aurélien Lugné-Poë wystawił sztukę w paryskim Nouveau-Théâtre de la rue Blanche. Oprócz sztuk pisał wiersze, prozę poetycką, opowiadania, felietony. W 1895 ukazał się tom jego wierszy i poematów prozą Minuty piasku – Dziennik (Les Minutes de sable – Mémorial) oraz dramat Cezar Antychryst (César Antéchrist). W 1948 wydano dzieła wszystkie (Oeuvres complètes) oraz powołano parodiujące organizacje naukowe Kolegium Patafizyczne (Collège de 'Pataphysique), do którego należał m.in. Eugène Ionesco i Jean Baudrillard. Jarry jest jednym z prekursorów XX–wiecznej awangardy. 1917 Obraz przedstawia parę kobiety i mężczyzny, która stoi w lesie. Kobieta ma brązowe włosy oraz długą, niebieską suknię. Ma uniesioną prawą rękę. Mężczyzna ma krótkie, ciemne włosy oraz ubrany jest w garnitur. W prawej dłoni trzyma białe pióro, a w lewej zwój papieru. Przed postaciami rosną kwiaty, a w tle są drzewa. Guillaume Apollinaire (26 sierpnia 1880 – 9 listopada 1918). Francuski poeta i dramatopisarz o polskich korzeniach. Pracował jako publicysta, prywatny nauczyciel i literat. Uczestnik paryskiej bohemy – w przyjaźni z Alfredem Jarrym, Pablem Picasso, Marcelem Duchampem i Blaise Cendrarsem. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do armii, ciężko ranny w 1916 przeszedł do rezerwy. Zmarł w 1918 na grypę, która wówczas pustoszyła Europę.
Jednym z jego utworów jest dramat Cycki Terezjasza (1917). Apollinaire połączył w swojej wizji teatru klasyczny dramat z pantomimą, cyrkiem, wesołym miasteczkiem, kabaretem a nawet kinem. Cycki uznał za tekst surrealistyczny. Chciał w nim zatrzeć granice pomiędzy teatrem a życiem; czerpiąc z tradycji włoskiego teatru wykorzystywał elementy commedia dell’ arte – stosował maski, charakterystyczne kostiumy, przesadny makijaż, qui pro quo. Jego komedie poruszały problem tożsamości seksualnej nakładanej na człowieka przez opresje społeczne, zmianę klasycznych ról płciowych traktował jako klucz do interpretacji ludzkiej duszy – stąd tytuł komedii. 1921 - 1934 Stanisław Ignacy Witkiewicz, ok. 1912 Czarno-białe zdjęcie przedstawia lewy półprofil mężczyzny. Ma krótkie włosy, pociągłą twarz i prosty nos. Ubrany jest w garnitur z krawatem. W tle jest wzorzysta tapeta. Witkacy (24 lutego 1885 – 18 września 1939). Dramatopisarz, prozaik, filozof, malarz i teoretyk sztuki. W 1890 wraz z rodziną przeprowadził się do Zakopanego ze względu na stan zdrowia ojca, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Kształcił się w domu ze względu na poglądy ojca. Gośćmi domu Witkiewiczów bywali m.in. Henryk Sienkiewicz i Stefan Żeromski. Krążył pomiędzy Krakowem, gdzie studiował malarstwo, Zakopanem i Paryżem, gdzie oglądał prace awangardzistów. Po wybuchu I wojny światowej wziął udział w walkach, w 1916 ciężko ranny na front już nie wrócił. Opublikował wiele rozpraw teoretycznych i dramatów (ok. 30 sztuk teatralnych), trzy powieści, sporo felietonów, polemik i artykułów. W 1935 za twórczość literacką został uhonorowany Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. 18 września 1939 zmarł śmiercią samobójczą na wieść o wkroczeniu wojsk sowieckich w granice Polski.
W małym dworku (1921) i Szewcy (1934)
Szewcy. Naukowa sztuka ze „śpiewkami” w trzech aktach (1934) to dramat polityczny, w którym Witkacy rozlicza społeczne przemiany epoki. Stanowią swoistą polemikę z Nie-Boską komedią, Weselem i Promethidionem. Katastroficzna wizja przyszłego społeczeństwa w Szewcach to krytyka rewolucji, kapitalizmu oraz systemów totalitarnych. Jan Błoński określił sztukę „arcydziełem złego smaku”. 1938 Witold Gombrowicz Czarno-białe zdjęcie przedstawia lewy profil starszego mężczyzny. Ma zmrużone oczy, prosty nos i kapelusz na głowie. Ubrany jest w płaszcz. Tło zdjęcia jest jasne. Witold Gombrowicz (4 sierpnia 1904 – 24 lipca 1969). Prozaik i dramaturg. Studiował prawo w Warszawie i stosunki międzynarodowe w Paryżu. Rozgłos przyniosła mu publikacja powieści Ferdydurke (1937), w której analizował kluczowe dla swych dzieł tematy – problem niedojrzałości i młodości, uwikłanie w stereotypy kulturowe – m.in. krytykując romantyzm, nacjonalizm, role społeczne. Rozważał także problem samotności i absurdu istnienia.
Jednym z jego słynnych utworów jest Iwona, księżniczka Burgunda (1935, druk 1938, wyst. 1957). To dramat groteskowy – satyryczny obraz społeczeństwa uwikłanego w klisze kulturowe, które obezwładniają jednostkę. Konwenanse, którym ulegają bohaterowie sztuki, stają się dominującą w życiu Formą. Akcja toczy się na królewskim dworze w fantastycznej krainie. 1946 - 1950 Konstanty Ildefons Gałczyński (1947) fot. Henryk Hermanowicz {edytowalny} Czarno-białe zdjęcie przedstawia siedzącego mężczyznę z uniesioną prawą ręką. W lewej trzyma otwartą książkę, na którą patrzy. Mężczyzna ma gęste włosy i wydatny nos. Ubrany jest w marynarkę i kraciastą kamizelkę. Na ścianie w tle zdjęcia wiszą fotografie oraz gazeta. Konstanty Ildefons Gałczyński (23 stycznia 1905 – 6 grudnia 1953). Poeta, prozaik i tłumacz. Poeta osobny – tworzył lirykę, która nie mieściła się w kanonach awangardowych, ale też odbiegała od ówczesnego nurtu klasycyzującego. Pisał, by zarobić ździebełko na bułeczkę i masełko, co sprawiło, że wikłał się w nieciekawe sytuacje polityczne – przed II wojną światową współpracował z nacjonalistami, po wojnie z komunistami. Mistrz poetyckiej bufonady, twórca surrealistycznego Teatrzyku Zielona Gęś – miniatur dramatycznych pełnych groteskowego dowcipu i absurdalnego humoru publikowanych na łamach „Przekroju” (1946 – 1950). Postacie z tych tekstów – Hermenegilda Kociubińska, Alojzy Gżegżółka oraz Profesor Bączyński stały się kultowe i do dziś są kojarzone z Gałczyńskim.