Marzec 1981 Manifestacje w Prisztinie Wskutek pogłębiającej się recesji gospodarczej i pogarszających się warunków życia na ulice wyszli studenci i rolnicy, początkowo pokojowo, ale drugi protest został spacyfikowany przez wojsko. Po opanowaniu sytuacji armia jugosłowiańska rozpoczęła antyalbańską propagandę, według której celem kosowskich Albańczyków jest uniezależnienie się od Belgradu i przyłączenie do Albanii, co podsyciło nienawiść Serbów do mieszkańców Kosowa. Maj 1986 Slobodan Milošević. Zdjęcie przedstawia dojrzałego mężczyznę, który siedzi przy stole i klaszcze. Ma prostokątną twarz oraz krótkie, zaczesane do tyłu, siwe włosy. Ubrany jest w garnitur z czerwonym krawatem. Przejęcie władzy Slobodan Milošević został przywódcą Związku Komunistów Serbii i tym samym stanął na czele państwa. Swoim poplecznikom złożył obietnicę wyborczą zniesienia autonomii Kosowa, która została zrealizowana już dwa lata później, co jeszcze bardziej zaostrzyło sytuację w Kosowie. Liga Demokratyczna i jej lider Ibrahim Rugova ustami lokalnego parlamentu ogłosili Kosowo siódmą republiką Jugosławii. W odpowiedzi Milošević dokonał krwawej pacyfikacji samozwańczej republiki. Albańczycy stworzyli prawdziwe państwo podziemne, które całkowicie wymknęło się Belgradowi spod kontroli. 1991 Nieoficjalne referendum. W wyniku nieoficjalnego referendum 99% głosujących Albańczyków deklarowało poparcie dla idei niepodległości Kosowa. 1992 Ibrahim Rugova. Zdjęcie przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Stoi uśmiechnięty na tle półki z książkami. Ma podłużną twarz, jest łysiejący, ma krótkie, ciemne włosy, wydatny nos oraz założone okulary. Ubrany jest w czarną marynarkę, czerwony sweter, krawat oraz wzorzysty szal. Po lewej stronie znajduje się niebieska flaga z dwugłowym, czarnym orłem na czerwonym tle. Nad orłem jest złota, sześcioramienna gwiazda. Wybory w Albanii Konsekwencją referendum były wybory, w wyniku których prezydentem wybrano Ibrahima Rugovę. Jedynym, na co mógł zdobyć się rząd w Belgradzie, było zwalnianie Albańczyków z urzędów, szkół i szpitali oraz zatrudnianie na ich miejsce Serbów. Dalsza radykalizacja nastrojów przyniosła powstanie Wyzwoleńczej Armii Kosowa (UKC), która szybko zasłużyła sobie na miano organizacji terrorystycznej. UCK działała w powiązaniu z tajnym Ludowym Ruchem Kosowa, który postulował przyłączenie Kosowa do „Wielkiej Albanii”. Armia zaopatrywana była w broń przez Albanię. Rugova — jako polityk umiarkowany — coraz bardziej tracił w oczach kosowskich Albańczyków na rzecz radykałów spod znaku Rexhepa Qosji. W odwecie za zamachy dokonywane przez UCK, Serbowie zaczęli bombardować wioski zamieszkane przez ludność albańską. 1998 Apel o pokojowe rozwiązanie konfliktu i wprowadzenie embargo na sprzedaż broni do Jugosławii Zaniepokojone rozwojem sytuacji państwa tworzące tzw. grupę kontaktową ds. byłej Jugosławii zaapelowały o pokojowe rozwiązanie konfliktu i wprowadziły embargo na sprzedaż broni do Jugosławii. UCK jednak zdecydowanie odrzuciła wszelkie propozycje rozmów. Wojna wybuchła ze zdwojoną siłą. 1999 Zamek w Rambouillet – miejsce negocjacji. Zdjęcie przedstawia zamek. Jest to kwadratowy budynek z wieżyczkami przy wierzchołkach. Elewacja jest jasna, kamienna. Prawą ścianę budynku porasta bluszcz. Przed budynkiem rozpościera się ogród. Pod groźbą interwencji NATO Milošević, Rugova i Qosja zgodzili się na prowadzone za pośrednictwem państw kontaktowych negocjacje Rozmowy odbyły się w Rambouillet oraz w Paryżu, w ich trakcie nadal toczyły się walki. Mimo wstępnych sukcesów (zgoda na szeroką autonomię dla Kosowa), rozmowy ostatecznie zakończyły się fiaskiem w momencie, gdy państwa zachodnie zażądały od Serbów zgody na referendum w sprawie statusu Kosowa, co de facto oznaczało niepodległość prowincji. Zerwanie rozmów było dla NATO sygnałem do rozpoczęcia akcji pod kryptonimem „Zdecydowana siła”. Miała ona na celu zniszczenie celów strategicznych w Serbii oraz rozbicie serbskiej armii. Serbowie jednak szybko zaczęli stosować taktykę „żywych tarcz”, wykorzystując do ochrony baz wojskowych cywilną ludność albańską. Przeprowadzono też akcję czystek etnicznych. Przyczyniło się to do masowych ucieczek Albańczyków z Kosowa, w trakcie których dochodziło do kolejnych rzezi dokonywanych przez Serbów. Wobec znikomych rezultatów akcji niszczenia obiektów wojskowych NATO zdecydowało się na kontrowersyjną decyzję o bombardowaniu celów cywilnych — stacji telewizyjnych, elektrowni, gazowni, stacji pomp, mostów itp. Dodatkowo doszło do kilku tragicznych pomyłek. Bomby spadły na centrum Nisu w dzień targowy oraz na ambasadę Chin w Belgradzie. Dwuznaczna moralnie była także współpraca wojsk lądowych NATO z UCK. 28 maja 1999 Przyparty do muru, postawiony w stan oskarżenia przez Trybunał ONZ ds. Zbrodni w byłej Jugosławii, Milošević przyjął plan pokojowy wypracowany przez państwa grupy G8 Plan zakładał wycofanie wojsk serbskich z Kosowa, powrót uchodźców, przyznanie Kosowu autonomii oraz rozbrojenie UCK. Konflikt między NATO a G8 pozwolił Serbom wywalczyć jeszcze jedno ustępstwo — możliwość powrotu po uspokojeniu sytuacji wojsk i policji serbskiej do Kosowa. 9 czerwca 1999 Siły pokojowe KFOR. Zdjęcie przedstawia jadący po drodze gruntowej czołg. Na czołgu siedzą dwaj żołnierze, trzeci jest w środku. Na czołgu są białe litery KFOR. W tle są budynki i drzewa. Ostateczne porozumienie Wraz z przyjęciem planu pokojowego do Kosowa wkroczyły wojska KFOR, a wycofały się siły jugosłowiańskie. Pod ochroną wojsk NATO uchodźcy albańscy szybo wrócili do domów, natomiast tereny te zaczęli opuszczać Serbowie i Romowie (ponad 200 tys. osób). Marzec 2004 Pogromy marcowe. Grupy Albańczyków, niektóre liczące nawet 3000 osób, w nocy z 17 na 18 marca wdarły się na teren enklaw serbskich i dokonały mordów i zniszczeń mimo obecności KFOR-u. 2005 Konstytucja Serbii Parlament serbski uchwala konstytucję, w której uznaje Kosowo za integralną część tego kraju. Luty 2006 Prezydentem po zmarłym Rugovie wybrano Fatmira Sejdiu W swym pierwszym wystąpieniu zaznaczył on jednak wyraźnie, że niepodległość Kosowa jest kwestią bezdyskusyjną. Miesiąc później premierem został gen. Agim Çeku, były dowódca Wyzwoleńczej Armii Kosowa. Serbia, która uznaje Çeku za zbrodniarza wojennego, nominację tę odebrała jako prowokację. Sytuacja w Kosowie nadal pozostaje bardzo niestabilna i — jak określają komentatorzy — przypomina beczkę prochu, która w każdej chwili może wybuchnąć. 17 lutego 2008 Proklamowanie niepodległości Kosowa. 15 czerwca 2008 Wejście w życie Konstytucji Republiki Kosowa. 2018 Poparcie mocarstw. USA i Unia Europejska wyraziły poparcie dla ewentualnych rozmów serbsko-kosowskich, których celem byłaby wymiana terytoriów nadgranicznych, aby dostosować granicę serbsko-kosowską do kryterium etnicznego. Zmiany graniczne miałyby doprowadzić do uznania przez Serbię niepodległości Kosowa, co zostało określone jako warunek niezbędny dla integracji obu państw ze strukturami euro-atlantyckimi.