Mapa Polski z okresu trzynastego i czternastego wieku, przedstawia kolonizację na prawie niemieckim. W czasach panowania Bolesława Krzywoustego pod kontrolą Polski znajdują się następujące dzielnice: Pomorze Zachodnie, Pomorze Gdańskie, Nowa Marchia, Wielkopolska, Śląsk, Kujawy, Ziemia Dobrzyńska, Ziemia Chełmińska, Ziemia Sieradzka, Ziemia Łęczycka, Mazowsze i Małopolska. Miasta lokowane na prawie niemieckim to Gdańsk w 1263, Braniewo w 1254, Chełmno w 1233, Toruń w 1233, Poznań w 1253, Gniezno w 1239, Włocławek w 1255, Płock w 1237, Dobrzyń w 1239, Warszawa przed 1339, Łowicz w 1300, Lublin w 1317, Sandomierz w 1286, Kraków w 1257, Sieradz najprawdopodobniej w 1255, Łęczyca w 1268, Opole w 1327, Złotoryja 1211 i Wrocław w 1242 roku. Obszary objęte niemiecką kolonizacją wiejską to Meklemburgia, Brandenburgia, Saksonia, Pomorze Zachodnie, Śląsk, Ziemia Chełmińska, zachodnia część Państwa Zakonu Krzyżackiego, północna część Królestwa Czeskiego i obszary Małopolski przy granicy Królestwa Węgierskiego. Znaczniejsze miasta lokowane do początku XIV wieku to: Gdańsk, Braniewo, Toruń, Dobrzyń, Płock, Poznań, Gniezno, Łęczyca, Warszawa, Łowicz, Sieradz, Złotoryja, Wrocław, Opole, Lublin, Sandomierz, Kraków.