Mapa przedstawia ludy i krainy Italii w 8 wieku przed naszą erą. Północ Półwyspu Apenińskiego zajmowała Galia Przedalpejska. Etruria znajdowała się na północnym zachodzie wybrzeża Półwyspu Apenińskiego. Latium zajmowało teren poniżej Etrurii. Na obszarze Latium leżał Rzym. Poniżej Etrurii mieściła się Kampania z miastami Kyme, Kapua, Neapol. Wielka Grecja zajmowała natomiast południowo-zachodnie wybrzeże Półwyspu Apenińskiego (z miastami Terent, Sybaris, Kroton, Region) oraz południowo-zachodnie wybrzeże Sycylii (miasto Syrakuzy na wschodzie i Selinus na południu). Opisane elementy na mapie interaktywnej: Lacjum (łac. Latium) – kolebka państwa rzymskiego, stosunkowo niewielka (5 tys. km²). Obfitująca w lasy, pastwiska, źródła siarkowe i najbogatsze w całej Italii miejsca pozyskiwania soli (saliny) poszukiwanej w całym świecie śródziemnomorskim i będącej jedną z ważniejszych źródeł bogactwa Rzymian. Gleby w Lacjum były dobre, ale wiele im brakowało do kampańskich lub tych w Galii Przedalpejskiej. Największą zaletą tych ziem było położenie przy głównych szlakach komunikacyjnych Półwyspu Apenińskiego. Lacjum zamieszkiwali Latynowie, którzy tworzyli federacje skupione wokół miejsc kultu. Najpoważniejszą rolę odgrywał tzw. Związek Latyński skupiony wokół świątyni Diany. W VI–V w. p.n.e. miał on swoich urzędników, organizował zebrania i prowadził wspólną politykę zagraniczną. Z czasem wszedł w przegrany konflikt z Rzymem. Etruria (łac. Etruria) – kraj w środkowej Italii, dzisiejsza Toskania, kraina z żyznymi ziemiami na wybrzeżu i w dolinach. Obfitowała w rudy żelaza i miedzi. Kolebka etruskiej cywilizacji z takimi ważnymi miastami-państwami jak Tarkwinie, które były prawdopodobnie najważniejszym politycznym i kulturalnym ośrodkiem regionu. Dzięki wykopaliskom znamy częściowo tarkwińską siatkę ulic, przebieg murów i pozostałości świątyni Ara della Regina z IV w. p.n.e. o imponujących rozmiarach. W nekropolii odkryto kilkaset podziemnych grobów z mnóstwem zabytków, takich jak rzeźby, ceramikę, sarkofagi, wyroby z brązu, piękne malowidła ukazujące sceny polowań, tańców, wyścigów, igrzysk, które świadczyły o bogatym życiu kulturalnym mieszkańców. W III w. p.n.e. Etruria straciła znaczenie na rzecz Rzymu. Kampania (łac. Campania) – raj dla rolników i sadowników: uprawiano tam nie tylko zboża, ale także drzewa owocowe, oliwki, winną latorośl. Był to jeden wielki sad, który Rzymianie nazywali krainą „bogactwa róż” (łac. copia rosae). Pierwotnie Kampanię zamieszkiwali Oskowie, ale szybko stała się ona obiektem najazdów różnych ludów. W VIII w. p.n.e. Grecy założyli tam swoją kolonię, zwaną Kyme. W VI w. p.n.e. tereny te podbili Etruskowie, których z kolei ok. 200 lat później wyparli Samnici. W IV w. p.n.e. miasta w Kampanii zawarły sojusz z rosnącym w siłę Rzymem i pozostały w jego orbicie wpływów. Wielka Grecja (łac. Magna Graecia) – tereny południowej Italii i Sycylii skolonizowane przez Greków w VIII–VI w. p.n.e. Nazwane tak ze względu na „wielkie” bogactwo mieszkańców tych ziem wynikające z nieporównywalnej z greckimi standardami żyzności pól. Bardzo duży był wkład tamtejszych Greków w rozwój kultury greckiej: literatury, retoryki, filozofii czy architektury. Najsłynniejszym z mieszkańców Wielkiej Grecji był Archimedes z Syrakuz. Miasta greckie położone na tych terenach musiały rywalizować najpierw z Kartaginą, a później z Rzymem, który podbił je ostatecznie w III w. p.n.e. Zarówno Etruskowie, jak i Rzymianie byli pod wielkim wpływem kultury helleńskiej, z którą spotkali się za pośrednictwem Hellenów z Wielkiej Grecji. Galia Przedalpejska (łac. Gallia Cisalpina) – żyzna kraina, której wodę zapewniała rzeka Pad. Potencjał tych ziem przez wieki pozostawał niewykorzystany z uwagi na liczne bagna i częste wylewy rzek w okresie jesiennych i zimowych opadów. Dopiero w II–I w. p.n.e. Rzymianie przeprowadzili tu prace irygacyjne, które pozwoliły wyzyskać możliwości tych ziem. Tereny te zamieszkiwali Galowie, zwani także Celtami (gr. Keltoi), którzy na początku IV w. p.n.e. zdobyli i spalili Rzym. Rzymianie podbili Galię Przedalpejską ostatecznie w II w. p.n.e.