Mapa interaktywna przedstawia przemysł na ziemiach zaboru pruskiego w połowie XIX wieku. Na mapie po lewej stronie widoczne jest Królestwo Pruskie oraz Wielkie Księstwo Poznańskie oznaczone kolorem zielonym. Po prawej zaś znajduje się Królestwo Polskie oznaczone kolorem żółtym. Na mapie ukazane są linie kolejowe — łączą obydwa obszary. Główne linie przebiegają przez największe miasta od północy na południe i z zachodu na wschód — zarówno w Królestwie Pruskim, jak i Królestwie Polskim. Na mapie zaznaczono dużymi, czarnymi kropkami miasta powyżej 50 tysięcy mieszkańców. Na terenie Królestwa Pruskiego są to: Gdańsk, Królewiec, Wrocław, Szczecin. Na terenie Królestwa Polskiego jest to Warszawa. Pomarańczowymi pierścieniami oznaczono okręgi hutnictwa. W Królestwie Polskim jest to teren niedaleko Kielc, na pograniczu Królestwa Polskiego i Królestwa Pruskiego jest to obszar z miastami Bytom, Gliwice i Częstochowa, na terenie Królestwa Pruskiego jest to obszar z miastem Szprotawa. Ośrodki wydobycia węgla kamiennego znajdują się na pograniczu Królestwa Polskiego i Królestwa Polskiego, obejmują miasta Gliwice i Bytom. Ośrodki przemysłu włókienniczego znajdują się na zachodzie Królestwa Polskiego i obejmują miasta Łódź, Zgierz, Pabianice, Tomaszów, Kalisz oraz nieco dalej na wschód Żyrardów pod Warszawą. Takie ośrodki znajdują się również w południowej części Królestwa Pruskiego, są to Zielona Góra, obszar przy Legnicy, Kłodzko, Bielsko, obszar przy Wałbrzychu. Cukrownie w Królestwie Polskim są rozmieszczone głównie między Łodzią a Warszawą nieco na północ, a w Królestwie Pruskim wokół Wrocławia. Opisane elementy mapy interaktywnej. Linie kolejowe. Pierwszą linię kolejową na ziemiach polskich (w obecnych granicach) otwarto 22 maja 1842 roku. Łączyła Wrocław z Oławą. W 1843 r. połączono Szczecin z Berlinem, w 1846 r. Wrocław z Górnym Śląskiem, w 1848 r. Berlin z Poznaniem, a w 1851 r. – Berlin z Królewcem. Okręgi hutnictwa. W 1796 r. uruchomiono w Gliwicach pierwszy w kontynentalnej części Europy wysoki piec opalany koksem, w 1802 r. w Chorzowie działalność rozpoczęła Huta Królewska, jeden z największych w tym czasie i najnowocześniejszych w Europie zakładów hutniczych. W 1836 r. poza Górnym Śląskiem zbudowano również huty w starych okręgach hutnictwa żelaza w Zawadzkiem. Ośrodki wydobycia węgla kamiennego. W drugiej połowie XIX w. największą z siedmiu kopalni węgla kamiennego w Wałbrzychu (po niemiecku – Waldenburg) była „Bahnschacht”, która powstała w 1780 r., a w XIX w. rozbudowano ją przez połączenie kilku podziemnych pół górniczych. Prócz niej działały tu także od 1770 r. kopalnie „Fuchs” i „Segen Gottes”, od 1794 r. – kopalnia „Hermannschacht”, od 1840 r. – kopalnia „Melchior”, od 1864 r. - kopalnia „Caesar”, od 1892 r. – kopalnia „Vereinigte Glückhilf-Friedenshoffnung”.

W niemieckim Beuthen, a polskim Bytomiu do 1900 r. działały cztery kopalnie węgla kamiennego. Ośrodki przemysłu włókienniczego. W 1807 r. w miejscowości Ozorków koło Łęczycy powstał pierwszy w Polsce ośrodek przemysłu włókienniczego. Dwa lata później pracowało tam już dwa tysiące osób.

W 1818 r. w Zgierzu uruchomiono zakład produkujący tkaniny wełniane.

Decyzje kongresu wiedeńskiego oddzielające Wielkopolskę i Śląsk od Królestwa Polskiego spowodowały, że wielu producentów tkanin przeniosło swoje firmy z zachodu na wschód. W ten sposób Łódź, która na przełomie XVIII i XIX w. była małą wioską, w latach 40. XIX stulecia zyskała kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców, głównie pracowników tamtejszych fabryk włókienniczych. Największą w pełni zmechanizowaną przędzalnią była założona w 1854 r. fabryka Karola Scheiblera.

Największym przedsiębiorstwem tej branży na Dolnym Śląsku było „Christian Dierig AG” w Bielawie, które powstało w 1805 roku. Firma najpierw była manufakturą, a w 1820 r., po wprowadzeniu maszyn parowych, stała się fabryką.

W Bielsku w latach 90. XIX stulecia działało ponad 90 większych i mniejszych fabryk sukna, przędzalni, tkalni i farbiarni. Cukrownie. Śląsk oprócz węgla i metali wyspecjalizował się w produkcji cukru: w 1836 r. na Śląsku funkcjonowało 11 cukrowni, a w połowie XIX w. było ich już 28. W efekcie 25% dostaw cukru w całych Niemczech pochodziło właśnie ze Śląska.