Mapa interaktywna przedstawia Francję Ludwika Czternastego. Na zachodzie graniczy z Niderlandami Hiszpańskimi, Rzeszą Niemiecką, Lotaryngią, Szwajcarią i Sabaudią. Różnymi kolorami oznaczono tereny przyłączone do Francji w poszczególnych latach, a także obszary zajęte częściowo i utracone. Granice Francji w latach 1713–1714 oznaczono czerwoną linią.
Do 1659 roku zostały przyłączone następujące obszary: tereny na zachód od Genewy, południe Alzacji z miastem Bazylea, pojedyncze fragmenty środkowej i północnej Alzacji, tereny wokół miasta Metz oraz Verdun oraz tereny na południe od miasta Lille.
W latach 1660–1679 przyłączono następujące obszary: całość Alzacji oraz fragment przy granicy z Niderlandami Hiszpańskimi.
Do 1697 roku przyłączono następujące obszary: Franche-Comté, większość terenów w okolicy miasta Lille wraz z nim.
Obszary zajęte przejściowo lub utracone w 1679 roku to południowe tereny Niderlandów Hiszpańskich.
Opisane elementy mapy interaktywnej:
Obszary przyłączone w latach 1660–1679: Wojna dewolucyjna (wojna z Hiszpanią o Niderlandy Hiszpańskie 1667-1668; przyłączenie Okręgu Lille) – Ludwik Czternasty liczył na odziedziczenie korony Hiszpanii po śmierci schorowanego Karola II, który był przyrodnim bratem królowej Francji Marii Teresy. Wykorzystując obowiązujące w Brabancji prawo spadkowe (dewolucyjne), według którego dzieci z pierwszego małżeństwa po śmierci ojca miały pierwszeństwo w dziedziczeniu przed dziećmi z kolejnych małżeństw, Ludwik Czternasty wystąpił z pretensjami do Niderlandów Hiszpańskich, części Burgundii oraz Luksemburga. W maju 1667 r. armia francuska zdobyła ważne twierdze, m.in. Lille czy Courtrai, w lutym 1668 r. zajęła hrabstwa Burgundii. Anglia, Holandia i Szwecja zawiązały układ antyfrancuski, co doprowadziło do rozejmu, podpisanego 2 maja 1668 r. w Akwizgranie. Na mocy porozumienia Maria Teresa zrzekła się praw do tronu hiszpańskiego, a Francuzi uzyskali cześć Flandrii z miastem Lille.

Wojna z Niderlandami (1672-1679) zakończona pokojem w Nijmegen – Francja sprzymierzona z Anglią, Szwecją, Munster i Kolonią wypowiedziała wojnę Holandii w marcu 1672 r. Była to zemsta za postawę Holandii w wojnie dewolucyjnej. Francuzi szybko zajęli Utrecht, ich marsz zatrzymała jednak akcja Holendrów polegająca na podtapianiu zagrożonych przez francuską armię terenów. W 1674 r. z wojny wycofała się Anglia, a wkrótce przeciwko Ludwikowi XIV wystąpili cesarz Leopold I, elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm oraz król Hiszpanii Karol II. Wojnę zakończył traktat w Nijmegen z 1678 r., w którym Francja zdobyła od Hiszpanii ziemie hrabstwa Burgundii na szwajcarskim pograniczu oraz część Niderlandów hiszpańskich, a Holandia odzyskała wszystkie utracone tereny.
Obszary przyłączone w 1697 r.: Wojna z Ligą Augsburską (1686-1697) zakończona pokojem w Rijswijk – rozpoczął ją Ludwik Czternasty, żądając praw należących się księciu Filipowi Orleańskiemu poprzez jego małżeństwo z Liselottą Palatynacką. Faktycznie Francja dążyła do akceptacji przez cesarza rzymskiego swoich poprzednich zdobyczy terytorialnych. Na początku 1688 r. wojska francuskie wkroczyły do Palatynatu, szybko jednak Rzesza odbiła Kolonię i Koblencję. W kwietniu 1689 r. król angielski Wilhelm III Orański powołał ligę antyfrancuską, składającą się z Rzeszy, Anglii, Holandii, Hiszpanii i Sabaudii. Francuzi stracili przewagę. 20 września 1697 r. w Rijswijk zawarto pokój, na mocy którego Francja zrzekła się praw w Palatynacie, zwróciła Barcelonę i Luksemburg Hiszpanii. Holandia otrzymała natomiast utracone ziemie graniczne i korzystne warunki handlowe z Francją.
Granice Francji w latach 1713–1714: Wojna o sukcesję hiszpańską (1701-1713) — prowadzona pomiędzy Wielką Brytanią, Holandią, Austrią i Sabaudią a Francją, Hiszpanią, Bawarią i Kolonią o władzę w Hiszpanii i dominację w Europie. Od początku przewagę miała koalicja antyfrancuska, która nie odniosła żadnego decydującego zwycięstwa. W końcu po śmierci cesarza Józefa I Habsburga i objęciu tronu przez jego młodszego brata Karola Szóstego Habsburga, pretendenta do korony Hiszpanii postanowiono zakończyć wojnę. 11 kwietnia 1713 r. w Utrechcie podpisano porozumienie, na mocy którego m.in. wnuk Ludwika Czternasty objął tron Hiszpanii, zrzekając się jednocześnie praw do korony Francji (obawiano się odrodzenia potęgi Habsburgów), Ludwik XIV zrzekł się praw dynastycznych do Hiszpanii, Wielka Brytania uzyskała od Hiszpanii Minorkę (do 1783) i Gibraltar, a od Francji Nową Szkocję i wybrzeża Zatoki Hudsona w Ameryce Północnej oraz Nową Fundlandię. Pokój utrechcki okazał się sukcesem, przynosząc większej części Europy upragniony spokój i stabilizację.