Ilustracja przedstawia mapę Bliskiego Wschodu. Na południu oznaczono Egipt z najważniejszymi krainami nad morzem i wzdłuż rzeki Nil: Kanaan, Amurru, Memfis, Teby, Kusz i Punt. Na wschodzie basenu Morza Śródziemnego oznaczono tereny Mitanni z głównym miastem Waszuganni, Babilonia Kasytów z głównym miastem Babilon, Elam z głównym miastem Suza oraz Państwo starohetyckie z głównym miastem Hattusa. Egipt (Nowe Państwo). Egipt

Główną nowością w polityce wewnętrznej epoki Nowego Państwa była istotna rola czynnika wojskowego. Wcześniej, w czasach Starego i Średniego Państwa, faraonowie toczyli wojny w oparciu o swoją przyboczną gwardię i, w razie potrzeby, powołanych pod broń chłopów. W okresie XVIII dynastii sytuacja ta uległa diametralnej zmianie: utworzono stałą armię złożoną z zawodowych żołnierzy, od dziecka ćwiczonych do wykonywania swego zawodu. Tworzyli oni osobny, uprzywilejowany stan, w którym majątki ziemskie przechodziły z ojca na syna.

Jednym z podstawowych rodzajów broni, używanym przez Egipcjan były rydwany bojowe. Przejęli je oni od ludu Hyksosów, którzy ok. połowy XVII w. p.n.e. uzależnili od siebie cały Egipt. Dużą rolę odgrywały również łuki kompozytowe, zapożyczone od świetnych w tej dziedzinie Nubijczyków. Ilustracja przedstawia bitwę. Na pierwszym planie jest człowiek z napiętym łukiem mierzący do ludzi. Mężczyzna jest w rydwanie. W tle jest widok na pole bitwy.
Ramzes II podczas szturmu na fortecę Dapur


Nubia (Kusz)

Nubia została włączona do Egiptu za panowania wielkiego zdobywcy Totmesa III (ok. 1430 r. p.n.e.). Kraj obfitował w złoża złota i szczycił się świetnymi łucznikami. Zarządzał nim specjalny urzędnik zwany synem królewskim z Kusz. Zdjęcie ukazuje bryłki złota. Mają nieregularne kształty.
Lewant

Tereny Lewantu zostały przyłączone do państwa egipskiego w wyniku prowadzenia przez kolejnych faraonów konsekwentnej polityki podboju (ok. 1500–1438 r. p.n.e.). Inaczej niż w Nubii władza królów egipskich na tych terytoriach nie była bezpośrednia. Nadal panowali tam liczni lokalni książęta zobowiązani do płacenia regularnego trybutu, którego egzekwowaniem zajmowali się egipscy zarządcy stojący na czele garnizonów wojskowych. Synowie takich lenników byli wysyłani do Egiptu w dwóch celach: aby być zakładnikami oraz aby przyswoić sobie kulturę egipską. Zdjęcie ukazuje fajansowe podłużne płytki z wizerunkami ludzi. Mają oni bogato zdobione stroje. Podpis pod zdjęciem: Płytki fajansowe przedstawiające tradycyjnych wrogów starożytnego Egiptu (od lewej): dwoje Nubijczyków, Filistyna, Amorytę, Syryjczyka i Hetytę. Zwróć uwagę, że poza pierwszym i ostatnim ludem wymienione narody zamieszkiwały tereny Lewantu.


Egipt a inne potęgi regionu

W okresie Nowego Państwa nastąpiła zasadnicza zmiana na mapie politycznej całego Bliskiego Wschodu. W pewnym sensie świat stał się mniejszy: granice mocarstw bezpośrednio stykały się już ze sobą, a ustąpienie z jakiegoś terytorium równało się teraz oddaniu go potężnemu sąsiadowi. Władcy Egiptu zareagowali na to zjawisko, angażując się w sprawy Lewantu, gdzie zetknęli się ze swym głównym przeciwnikiem w tym okresie – państwem Mitanni.

Przejawem egipskiego imperializmu tej epoki były jednak nie tylko wyprawy wojenne, lecz także mocno zakorzenione poczucie wyższości wobec świata znajdującego się poza Egiptem. Sformułowanie to należy rozumieć dosłownie: dla Egipcjan nawet płacące trybut kraje Lewantu stanowiły potencjalnych wrogów. O egipskim stosunku do państw ościennych wiele mówi również tzw. jednokierunkowy ruch kobiet: faraonowie epoki Nowego Państwa posiadali wiele żon pochodzących z sąsiednich mocarstw, jednak nigdy nie wysyłali swoich córek jako małżonek innym władcom.