Mapa interaktywna. Mapa przedstawia podbój państw hellenistycznych przez Rzym w latach 200–30 przed naszą erą. Zaznaczone są zdobycze Rzymu do końca II wieku przed naszą erą, są to następujące tereny w basenie Morza Śródziemnego: Peloponez, Tesalia, Etolia, Macedonia, Epir, Iliria, Italia, Sycylia, Korsyka. Obszary zdobyte u schyłku republiki w 31 roku przed naszą erą obejmują Cyrenajkę, Syrię, Kretę, Cylicję, Bitynię i Paflagonię. Obszary uzależnione przez Rzym do 31 roku przed naszą erą, są to: Egipt, zachodnia część Mezopotamii, Kapadocja, Frygia i Pamfilia. Państwa hellenistyczne podbite przez Rzym, są to: Macedonia, Państwo Seleukidów, Egipt, Grecja. Opisane elementy mapy interaktywnej: Państwa hellenistyczne podbite przez Rzym:Macedonia: Dynastia Antygonidów

Macedonia była najmniejszym z państw sukcesyjnych Imperium Aleksandra Wielkiego. Jej najpoważniejszym atutem było historyczne powiązanie z osobą Aleksandra i dynastią Argeadów. Mimo dużego bogactwa naturalnego Macedonii – był to kraj bogaty w żyzne tereny i lasy, których drewno stanowiło wyśmienity materiał na budowę statków – głównym problemem Antygonidów był brak ludzi. Kryzys demograficzny, bardzo silnie odczuwany w omawianym tu okresie, związany był jeszcze z panowaniem Aleksandra Wielkiego. Z wielkiej armii, na czele której wyruszył on na podbój Persji, do Macedonii wróciło stosunkowo niewielu żołnierzy. Nieobecność tak znacznej liczby mężczyzn w wieku rozrodczym bez wątpienia wpłynęła z kolei na niski przyrost naturalny w następnych pokoleniach. Te trudności tłumaczą nam m.in., dlaczego wojska macedońskie, niezwykle skuteczne za Filipa II i Aleksandra, w czasach hellenistycznych przeżywały poważny kryzys.

Rzym podbił Macedonię w trakcie trzech wojen zwanych macedońskimi (200–168 r. p.n.e.). W 197 r. p.n.e. Rzymianie pobili Macedończyków pod Kynoskefalaj, co umożliwiło im ogłoszenie „wyzwolenia Hellady”. Trwająca od czasów bitwy pod Cheroneą (338 r. p.n.e.) dominacja Macedończyków nad Grecją dobiegła końca. Ostateczny kres istnienia Macedonii przyniosła bitwa pod Pydną w 168 r. p.n.e. W jej wyniku kraj został podzielony na cztery zależne od Rzymu państewka, które niebawem przyłączono bezpośrednio do Imperium po nieudanym powstaniu przeciw władzy rzymskiej.Państwo Seleukidów: Wojna Rzymu z państwem Seleukidów była naturalną konsekwencją jego zwycięstw nad Macedonią. Republika zaczęła wówczas postrzegać Grecję jako strefę swoich wpływów, co doprowadziło do konfliktu z ambitnym władcą z dynastii Seleukidów, Antiochem III. W wielkiej bitwie pod Magnezją w 190 r. p.n.e. Rzymianie zniszczyli jego armię i rozciągnęli swoje wpływy na tereny Azji Mniejszej. W następnym stuleciu Rzymianie sukcesywnie powiększali swój stan posiadania na wschodzie kosztem monarchii seleukidzkiej aż do jej całkowitego upadku w połowie I w. p.n.e.Egipt: Dynastia Ptolemeuszy

Jak określił to Herodot w swoich Dziejach (2,5) Egipt jest darem Nilu. To, co było aktualne w odniesieniu do czasów wielkiego historyka greckiego, pozostawało nadal w mocy u progu II w. p.n.e. Egipt był krajem niezwykle bogatym właśnie ze względu na wyjątkowo żyzną ziemię nad Nilem. Poza tym jednak państwo Ptolemeuszy nie obfitowało w bogactwa naturalne. W Egipcie brakowało szczególnie drewna niezbędnego do budowy okrętów. Tym po części tłumaczy się silne zainteresowanie, jakie Ptolemeusze wykazywali obfitującymi w lasy terenami Palestyny. Poza tym miały być one swoistym „przedpolem” chroniącym Egipt właściwy. Ten z kolei zagrożony był nie tylko przez państwo Seleukidów, lecz także, a może przede wszystkim, przez spory w łonie samej dynastii panującej. Do uzurpacji tronu przez osoby spoza domu królewskiego praktycznie w Egipcie nie dochodziło.
Wojny domowe, których przyczyną były uzurpacje, musiały mieć oparcie w jakichś siłach społecznych. Przypuszcza się, że kolejne niepokoje wewnętrzne w Egipcie zasilane były w wyniku niezadowolenia, jakie u wielu grup (i to bez względu na przynależność etniczno-kulturową do Greków lub Egipcjan) budziła działalność ptolemejskiego aparatu urzędniczego. Urzędnicy egzekwujący płacenie podatków byli odpowiedzialni za niezwykłą skalę nadużyć: od przejmowania ziemi i wymuszania zboża po nakładanie i ściąganie nowych podatków we własnym zakresie.

Do czasów słynnej Kleopatry Rzym nie prowadził działań wojennych przeciwko Egiptowi. Panujący tam Ptolemeusze bardzo wcześnie (ok. połowy II w. p.n.e.) podporządkowali się republice, zdając sobie sprawę z jej miażdżącej przewagi militarnej. Ponadto ochrona, którą zapewniał Egiptowi Rzym, osłaniała Ptolemeuszy przed Seleukidami dążącymi do podporządkowania sobie kraju nad Nilem. Egipt pozostawał formalnie niezależnym krajem niemal do końca I w. p.n.e., kiedy to w wyniku rzymskiej wojny domowej pełnia władzy nad imperium znalazła się w rękach Oktawiana Augusta, po pokonaniu przez niego Antoniusza i Kleopatry. Od 30 r. p.n.e. na ponad 600 lat Egipt stał się częścią Imperium Romanum.Grecja: Klęski Macedonii w wojnach z republiką rzymską stanowią niezwykle istotną cezurę w dziejach samej Grecji właściwej. Przegrana pod Kynoskefalaj sprawiła, że państwa Hellady zostały wyzwolone spod dominacji Antygonidów. W 196 r. p.n.e. Rzymianie ogłosili w związku z tym wolność całej Grecji, jednak w praktyce oznaczało to raczej zmianę hegemona niż faktyczną niezależność. Ten układ nieformalnego podporządkowania przetrwał zaledwie pół wieku. W 148 r. p.n.e. federacja kilku ważnych greckich polis (tzw. Związek Achajski) rozpoczęła wojnę z Rzymem, która zakończyła się kompletną ich porażką. W 146 r. p.n.e. Grecja stała się rzymską prowincją.