Mapa przedstawia Republikę Rzymską w trakcie powstania Spartakusa. W pierwszym wieku przed naszą erą Rzym kontrolował cały półwysep Apeniński, Istrię, Dalmację, wybrzeże Albanii, Maltę, Korsykę, Sardynię, Sycylię oraz północną Tunezję. Na Sycylii wybuchły dwa powstania niewolników. Podczas ich trwania niewolnicy zdobyli Palermo, Hennę, Katanę, Syrakuzy i Arigentum. W 73 roku przed naszą erą Spartakus wraz z powstańcami wyruszyli spod Wezuwiusza na południe, skąd zawrócili i ruszyli na północ do Garganus i Mutiny, gdzie w 72 roku przed naszą era doszło do bitew. Spod Mutiny wyruszyli na południe do miasta Region położonego w południowej Kalabrii. Niedaleko miasta w 71 roku przed naszą erą stoczyli bitwę o wał Krassusa. Z Regionu udali się na północ do Kopii, a następnie do Brundyzjum, gdzie w 71 roku przed naszą erą stoczyli bitwę nad rzeką Silarus. Tam prawdopodobnie zginął Spartakus. Podczas powstania Spartakusa niewolnicy zdobyli następujące miasta: Region, Petelia, Kopia, Konsentia oraz Mutina. Marsz Spartakusa i innych przywódców powstania niewolników w latach 73-71 p.n.e.: Kapua, rok 73 p.n.e
[...] Jakiś Lentulus Batiatus utrzymywał w Kapui gladiatorów, przeważnie Galów i Traków. Z przyczyn nieważkich, w odczuciu krzywdy, że właściciel trzyma ich w zamknięciu przymusowo, by potem występowali w pojedynkach, dwustu takich postanowiło uciec. Spisek się wydał, ale siedemdziesięciu ośmiu którzy się w tym na czas zorientowali i pospieszyli, porwali z jakiejś kuchni noże i rożny i uciekli. Po drodze natrafili na wozy wiozące zbroje gladiatorskie do innego miasta, rozgrabili je i uzbroili się, a znalazłszy miejsce obronne wybrali trzech kolejnych dowódców, z tych jako pierwszego Spartakusa.[...]
_{Indeks dolny Plutarch z Cheronei, Żywoty sławnych mężów, tłum. M. Brożek, 1956, s.160-163}

Wezuwiusz, rok 73 p.n.e
[...] z Rzymu wysłano przeciw nim trzy tysiące ludzi pod wodzą Klodiusza. Ten otoczył ich na górze mającej tylko jedno dojście, i to bardzo trudne, które od razu im odciął, a z innych stron przepaścistej i stromej, i gładkiej, ale porosłej mnóstwem dzikiej winorośli. Tej pędy przydatne obcięli z odrośli i spletli z nich mocne, sięgające ziemi drabiny. Po nich zeszli bezpiecznie w dół, oprócz jednego; ten pozostał na górze z powodu uzbrojenia. Kiedy więc zeszli na ziemię, spuścił im broń, a zrzuciwszy już wszystko sam jako ostatni się uratował. Tego nie zauważyli Rzymianie. Tamci więc zaszli ich od tyłu, zaskoczyli niespodzianie i zmusili do ucieczki a wtedy sami zajęli ich obóz.
_{Indeks dolny Plutarch z Cheronei, Żywoty sławnych mężów, tłum. M. Brożek, 1956, s.160-163}

Okolice góry Garganus, rok 72 p.n.e
Wreszcie władze rzymskie wysłały przeciw niemu konsulów z dwoma legionami. Jeden z nich rozgromił koło góry Garganus Kriksusa, który dowodził 30.000 ludzi; zginęło wówczas dwie trzecie wojska Kriksusa i on sam razem z nimi. Drugi konsul wyprzedził Spartakusa, który przez Góry Apenińskie dążył ku Alpom do Celtów zaalpejskich, i usiłował przeszkodzić mu w ucieczce, podczas gdy jego kolega go ścigał. Spartakus zwrócił się jednak oddzielnie przeciwko każdemu z nich i pobił ich, tak że się wycofali stamtąd w rozsypce. Trzystu wziętych do niewoli Rzymian złożył Spartakus na ofiarę Kriksusowi [...]
_{Indeks dolny Appian z Aleksandrii, Historia rzymska, księgi XIII – XVII (wojny domowe), tłum. L. Piotrowicz, 1957, s. 72-74}

Wał Krassusa, rok 71 p.n.e
[...] Nadszedł tam Krassus. Przyjrzawszy się naturze miejsca, wskazującej, co należy zrobić, zabrał się do odcięcia półwyspu murem, jednocześnie odbierając żołnierzom bezczynność, a wrogowi dowóz żywności. Wielkie to było i trudne zadanie, ale wykonał je i wbrew pozorom w krótkim czasie ukończył: pociągnął rów od morza do morza, [...] a nad rowem postawił mur, podziw budzący swą wysokością i wytrzymałością.
Spartakus z początku nie przejmował się tym i sprawę lekceważył. Ale gdy mu zabrakło łupiestwa, chciał wyjść i zobaczył odcinający go mur, a ze skrawka półwyspu nie było nic do wzięcia. Wyczekiwał więc nocy z burzą śnieżną i umową wichurą i wtedy niewielką część rowu zasypał ziemią, drewnem, gałęźmi z drzew, tak że trzecią część swych ludzi przerzucił na drugą stronę oszańcowania.
_{Indeks dolny Plutarch z Cheronei, Żywoty sławnych mężów, tłum. M. Brożek, 1956, s.160-163}

Źródła rzeki Silarus, okolice Brundyzjum, rok 71 p.n.e
[...] Spartakus poczuł się zmuszony do bitwy. Ustawił swych ludzi w szyku bojowym i zaraz podstawiono mu konia. Ale on dobył miecza i konia zabił mówiąc, że jako zwycięzca będzie miał dość pięknych koni po nieprzyjacielu, a jeśli dozna porażki to konia nie potrzebuje. Potem chciał przedrzeć się wśród strasznej walki i ran wprost do Krassusa. Ale nie dotarł do niego. Zabił mu dwóch centurionów, z którymi się zderzył. W końcu gdy wszyscy jego ludzie uciekali został sam: otoczony przez wielu, broniąc się dzielnie, został zakłuty.[...]
_{Indeks dolny Plutarch z Cheronei, Żywoty sławnych mężów, tłum. M. Brożek, 1956, s.160-163.}