E‑book – Rola komunikacji marketingowej i zarządzania marketingowego w agrobiznesie
ROL.05.3 Organizacja i prowadzenie przedsiębiorstwa w agrobiznesie – technik agrobiznesu 331402
Marketing międzynarodowy i globalny
Od wstąpienia Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. udział produktów rolnych w polskim eksporcie systematycznie rośnie. Producenci rolni zdobywają kolejne rynki zagraniczne, również pozaeuropejskie. Aby ten trend mógł być kontynuowany, potrzebna jest znajomość zasad marketingu międzynarodowego i globalnego.
Marketing międzynarodowy opisywany jest jako „aktywność rynkowa biznesu poza granicami narodowymi organizacji w warunkach konkurencji, wykorzystująca wypracowane instrumenty oddziaływania na rynek, mająca na celu dokonanie korzystnej dla wielu stron rynku wymiany uwzględniającej uwarunkowania instytucjonalne”.
Założeniem, które stoi u podstaw wydzielenia marketingu międzynarodowego spoza rutynowych działań, jest fakt, że rynki zagraniczne z reguły różnią się od krajowego w wielu aspektach: potrzeb konsumentów, organizacji działalności, zwyczajów itp. Przykładem może być choćby rynek przetworów mięsnych w krajach azjatyckich, np. Malezji. Mieszkają tam trzy grupy narodowościowe: Malajowie, którzy są muzułmanami i nie jedzą wieprzowiny, Hindusi, którzy nie jedzą wołowiny, oraz Chińczycy, którzy… jedzą wszystko. Rolą marketingu międzynarodowego jest zatem dostosowanie produktu eksportowanego (wychodzącego za granicę) do potrzeb konkretnego rynku.

Z kolei w marketingu globalnym założenia są odmienne: konsumenci na całym świecie mają niektóre potrzeby takie same. Z tego wynika, że istnieją produkty, które w każdych warunkach i na każdym rynku mogą być sprzedawane, gdyż zaspokajają wszędzie takie same potrzeby. Takie produkty nazywa się produktami światowymi albo globalnymi. Sztandarowym przykładem jest coca‑cola. Należą do nich także m.in. kosmetyki, artykuły higieniczne, a z rynku rolnego – wiele owoców, przetworów zbożowych (np. mąka) czy drób.
Umowy określające zasady eksportu i importu produktów rolnych
Umowy określające zasady eksportu i importu produktów rolnych na rynki międzynarodowe zawarte są między blokami ekonomicznymi (UE, CEFTA, EFTA, GATT) lub są to porozumienia bilateralne między poszczególnymi krajami a Polską.
System kontroli liberalizacji polskiego eksportu polega na:
rosnących kontyngentach preferencyjnych (od 110% w pierwszym roku kontyngentu bazowego do 150% w piątym roku), można eksportować po wyczerpaniu kontyngentu, ale wiąże się to z opłatami cła i opłatami wyrównawczymi;
certyfikatach eksportowych na warzywa i owoce;
cenach minimalnych na większość owoców jagodowych.
W ramach Unii Europejskiej istnieje rynek wewnętrzny, który umożliwia przepływ produktów rolnych. Istnieją jednak regulacje, które muszą zostać spełnione. Dotyczą one: bezpieczeństwa żywności, standardów jakości, zdrowia zwierząt i ochrony roślin. Nad stabilnością rynków rolnych w Unii Europejskiej stoi Wspólna Polityka Rolna (WPR). Odpowiada za zapewnienie zrównoważonej produkcji rolnej oraz wspiera rolników.
Elementy marketingu globalnego
Marketing globalny w sektorze rolno‑spożywczym obejmuje szeroki zakres działań, które mają na celu promowanie produktów rolno‑spożywczych na rynkach międzynarodowych. Oto niektóre z elementów marketingu globalnego w sektorze rolno‑spożywczym:
Reguły i koncepcje marketingowe w ramach marketingu mix wskazują zasady postępowania przedsiębiorstwa na rynku. Optymalizują one uzyskiwane przez firmę efekty. Czynnikiem, który ułatwia wybór najlepszej dla firmy koncepcji, jest wnikliwa analiza zewnętrznych i wewnętrznych warunków działania przedsiębiorstwa. Najkorzystniejsze są te rozwiązania, które mieszczą się w granicach możliwych do zaakceptowania nakładów i są bliskie wzorcowej koncepcji marketingu mix.
Etapy wejścia firmy na rynki międzynarodowe
Wejście jakiejkolwiek firmy na rynki zagraniczne to proces długi, skomplikowany, mający najczęściej charakter ewolucyjny. Do głównych etapów tego procesu należą:

Oprac. na podst.: Marketing w agrobiznesie, pod red. M. Duczkowskiej‑Piaseckiej, Warszawa 1996, s. 140.