W prowadzonym przez siebie blogu Małgorzata Musierowicz, pisarka i ilustratorka książek dla dzieci i młodzieży, opisała proces tworzenia swoich opowiadań. Przeczytaj poniższy fragment i przedstaw w punktach, zachowując chronologię, w jaki sposób autorka pisze swoje teksty.

Uważam za wielki dar niebios to, że wolno mi się zajmować zawodowo zjawiskiem, które kocham: książką.
Od dziecka wiedziałam, że do pełni szczęścia potrzebuję tylko niedużej domowej drukarni – i oto ją mam, w postaci komputera. Spędzam rozkoszne i zajmujące chwile, projektując, bawiąc się i pracując, pisząc i rysując z pomocą tego mądrali. Umie on mnóstwo – ale nie wszystko, niestety: wymyślić, napisać i zilustrować powieść muszę osobiście. Znikąd pomocy.
Najpierw trzeba skonstruować akcję, rozpisać ją starannie na sceny, do samego finału, wyobrazić sobie postacie bohaterów, ich wygląd, usposobienie, nawyki i reakcje. (Często ich sobie rysuję, zanim zacznę o nich pisać).
Robię mnóstwo notatek i upycham je w teczce lub rozwieszam wokół stołu, na regałach i półkach. A potem po prostu piszę, co jest procesem długim, żmudnym i męczącym. Wygląda to też nienadzwyczajnie: ot, siedzi sobie potargana kobieta w stroju przypadkowym i gapi się w przestrzeń za oknem, po czym stuka w klawiaturę i gapi się z kolei w monitor. Siedzi, siedzi, siedzi, bolą ją plecy, kark i nogi. Co napisze, to zapisze albo i wyrzuci. Wstanie, pochodzi, wyjdzie do ogrodu, popatrzy na róże, dozna wyrzutu sumienia i dalejże z powrotem do pracy. Siedzi, siedzi, siedzi, pogryza orzeszki lub migdały, co napisze, to zapisze albo i wyrzuci, i tak w kółko. Taka monotonna praca ciągnie się przez całe miesiące, ale przynosi mnóstwo satysfakcji i radości.
Wyobraźcie sobie, pracuję tak już od czterdziestu lat! Nie mówię, że codziennie. Mnóstwo rzeczy ważniejszych, pilniejszych, naglących, dybie na mój czas i uwagę. A doba jest taka krótka!
Mimo wszystko jednak, to i owo udało mi się w życiu napisać i narysować – i właśnie mam zamiar Wam to przedstawić.

Przeczytaj fragment opowiadania Sławomira Mrożka pt. W szufladzie i streść, posługując się jednym zdaniem, przedstawioną w nim historię.

Dzisiaj rano, kiedy wysunąłem środkową szufladę biurka, żeby znaleźć okulary – zobaczyłem, że żyją w niej mali ludzie. Między futerałem na okulary a kopertą ze zdjęciami stała nieduża, ale miła i młoda para. On – wielkości połowy mojej dłoni, uśmiechnięty, o jasnych oczach, ona – jak mój palec serdeczny, zgrabna i złota. Włosy spięte na karku, przypominające błyszczący wiórek, muskały jej plecy. Wpatrywali się w siebie, a kiedy otworzyłem szufladę – spłoszonym, jednoczesnym ruchem obrócili głowy w moją stronę, przy czym musieli patrzeć od razu do góry. Byłem wobec nich wielki jak Bóg i ciężki. Uśmiechnąłem się, a mój uśmiech musiał być dla nich tym, czym zmiana pogody na niebie. Zresztą nie okazywali trwogi. Wziąwszy się za ręce, zbliżyli się o kilka centymetrów do mojej klatki piersiowej, odzianej w granatowy wełniany sweter, o którą wspierała się wysunięta szuflada. Pod ich stopami szeleścił tygodnik ilustrowany, którym wysłane jest jej dno. Nachyliłem się, czując, że każde moje poruszenie może być dla nich trzęsieniem ziemi. Nie mogłem spostrzec wyrazu ich oczu, bo były zbyt małe: jak ciemne ziarenka. Wyjaśnili mi swobodnie, że mają kłopoty. Jej matka nie chce się zgodzić na małżeństwo. Wyglądało to na prośbę o pomoc.

Napisz ciąg dalszy opowiadania W szufladzie (maksymalnie 200 słów), pamiętając o rozwinięciu akcji, punkcie kulminacyjnym i rozwiązaniu.

Przeczytaj wybrane samodzielnie opowiadanie Sławomira Mrożka i podziel je, zgodnie z fabułą, na następujące części: zawiązanie akcji, punkt kulminacyjny, zwrot akcji, rozwiązanie akcji.

Na stronie www.teatramatorski.pl znajduje się wiele scenariuszy dla dzieci i młodzieży. Wybierz jeden, przeczytaj go i zamień w krótkie opowiadanie z dialogami.

Ułóżcie wspólnie opowiadanie o charakterze realistycznym, zaczynając od słów: Nagle rozpętała się straszliwa burza. Uwaga! Każdy może powiedzieć tylko jedno zdanie.

Następnie odpowiedzcie na pytania: Jak spodobała się wam wspólna historia? Czy była logiczna i poprawna pod względem językowym? Czy pojedyncze zdania wielu osób ułożyły się w spójną całość?

Opowiedzcie ponownie tę samą historię, uważniej słuchając wypowiedzi kolegów i koleżanek oraz uwzględniając uwagi dotyczące poprzedniej wersji opowiadania. Pamiętajcie, by zachować logiczny ciąg wydarzeń oraz wpleść do tekstu dialogi. Jak tym razem wypadło wspólne opowiadanie?

Napisz opowiadanie z elementami fantastyki. Zacznij od tych samych słów: Nagle rozpętała się straszliwa burza.