Buty dla przeciętnego użytkownika są elementem ubioru, pełnią funkcje użytkowe, estetyczne. Nie należy zapominać również o ochronnej roli obuwia przed urazami, nierównościami terenu, działaniem czynników zewnętrznych: klimatycznych czy środowiskowych. W wymiarze obuwia ortopedycznego wszystkie wspomniane funkcje rozszerza się o cechy mające charakter leczniczy. Wymaga to wytworzenia konstrukcji, która będzie odpowiednio dostosowana do zniekształceń i schorzeń stóp, z uwzględnieniem charakteru, wymogów i parametrów osobniczych pacjenta. Modele obuwia ortopedycznego w większości przypadków sprowadza się do buta z wysoką cholewką (rys. 5).

RQfLJnjuDePgt

Grafika przedstawia schemat budowy buta z zaznaczonymi elementami składowymi takimi jak cholewka, czubek, zakładka, obcas, podeszwa i język.

Zasadnicze elementy konstrukcji buta przedstawiono na rysunku:

I – cholewka,
II – czubek,
III – zakładka (nazywana również zapiętkiem),
IV – obcas,
V – podeszwa,
VI – język.

W trzewikach można zastosować różne rodzaje zapięć. Jednak sznurowanie jest zalecane najczęściej. Daje możliwość regulacji nacisku cholewki na stopę, a w konsekwencji dobre umocowanie stopy w bucie. W przypadku, gdy pacjent nie radzi sobie ze sznurowaniem, wykonuje się zapięcia z taśmy rzep (zdjęcie 5).

R19IQnDIqLUFj

Zdjęcie przedstawia korekcyjny but zapinany na rzepy z ortezą szynowo opaskową.

Długość sznurowania (długość obłożyn cholewki) może nie tylko ułatwić zakładanie buta, szczególnie przy stopach porażonych czy z brakiem czucia, ale wspomaga również oddziaływanie elementów korekcyjnych w obuwiu. Wnętrze buta wyłożone skórą naturalną uzupełnia wkładka odpowiednio dopasowana do danego przypadku pacjenta.

Każdy but wyposażony jest w zakładkę o różnej formie i wielkości. Jej zadaniem jest usztywnienie i nadanie odpowiedniego kształtu w miejscu pięty. W przedniej części znajduje się podnosek wzmacniający czubek buta.

Część spodową (rys. 6) buta tworzą:

• podpodeszwa (branzel) – zamocowana poprzez wkładkę na kopycie, łączy brzegiem elementy cholewki ze spodem buta,

• podsuwka – służy wzmocnieniu części podeszwowej buta, umiejscowiona między podpodeszwą a podeszwą,

• podeszwa – część spodu obuwia, która w trakcie użytkowania powierzchniowo styka się z podłożem; opcjonalnie stosuje się w tej części zelówkę,

• obcas – wysokość obcasa powinna być odpowiednio dobrana, najbardziej pożądana wysokość mieści się w granicach od 25 mm do 45 mm.

R1K29x8fzknIJ

Grafika przedstawia schemat budowy buta z wyróżnieniem części spodowej, w skład której wychodzą wkładka, podpodeszwa, obcas, podsuwka i podeszewa.

Stosuje się również lżejsze fasony obuwia, takie jak półbuty czy czółenka, ale u pacjentów, u których stan stawu skokowo‑goleniowego na to pozwala.

Powrót do spisu treściDNOypJtB5Powrót do spisu treści