Zwróć uwagę, czym jest dla podmiotu „sen”, jakimi cechami go określa, czego w nim szuka.

Tytułowy „sen” – to marzenie o stworzeniu wielkiego dzieła. O mocy tego dzieła świadczą określenia snu. Podmiot mówi o nim, że „chodzi w świetnej, królewskiej purpurze” – jest pełen siły i dostojeństwa. Okazuje się jednak, że zrodzone we śnie idee są zbyt trudne, może zbyt idealne, zbyt wygórowane, żeby mogły zostać zrealizowane: „Nie w ciebie, karla bryło, zaklinać tytany!”. Sen staje się zatem „snem nieurodzonym”, ponieważ twórca nie jest w stanie go przełożyć go na rzeczywistość. W wierszu jest mowa o twórcy, który pracuje „w marmuru odłamie” czy też „w głazie”. Można go zatem utożsamiać z rzeźbiarzem. Równocześnie jednak trud pracy w kamieniu, z którym mierzy się artysta, można utożsamić z trudem pracy ze słowem poetyckim. Ono także nie zawsze zdoła oddać marzenie, które musi pozostać dla poety jego „snem nieurodzonym”.