768 Obraz przedstawia portret starszego mężczyzny. Ubrany jest w czerwono-złoty strój królewski. W rękach trzyma miecz oraz złote jabłko z krzyżem. Ma na głowie koronę wysadzaną klejnotami z krzyżem. Ma długie, siwe włosy oraz gęstą brodę z wąsami. Nad mężczyzną widnieją dwa herby: jeden z czarnym orłem na żółtym tle oraz drugi z trzema złotymi roślinnymi kształtami na niebieskim tle. Początek panowania Karola Wielkiego W roku 768 umarł Pepin Mały, król Franków, a jego państwo zostało podzielone pomiędzy jego synów, Karola i Karlomana. Przedwczesna śmierć młodego Karlomana pozwoliła Karolowi skupić w swych rękach całość władzy nad spuścizną ojca. Pierwsze lata panowania poświęcił nowy władca na konsolidację i umocnienie panowania nad terenami państwa Franków (zdławienie buntu w Akwitanii), oraz podbój nowych obszarów: Saksonii, części Słowiańszczyzny, państwa Longobardów. Toczą się wówczas zacięte walki z Arabami w Hiszpanii. 797 Obraz przedstawia mężczyznę na białym koniu, który podjeżdża pod wejście do murowanej świątyni. Przed wejściem stoi biskup oraz trzej duchowni. Mężczyzna na koniu zdejmuje z głowy koronę, ubrany jest w złoto-niebieską zbroję. Biskup ma czerwoną pelerynę i wysoką biało-złotą czapkę. Wyciąga ręce w stronę mężczyzny. Trzej duchowni trzymają świecie i krzyż, mają wygolone czubki głów i ubrani są w długie, jasne szaty. W tle obrazu widoczne są pagórki z drzewami. Współpraca dworu z papiestwem Równocześnie poszerza się i umacnia współpraca dworu królewskiego z papiestwem, które widzi w Karolu ostoję swej niezależności w Italii. Tym sposobem autorytet króla Franków stale rośnie, co w połączeniu z trudnościami w cesarstwie wschodniorzymskim (zamordowanie cesarza Konstantyna VI przez jego matkę Irenę w roku 797) stworzyło dogodną sytuację do przejęcia tronu cesarskiego. Pojawiła się tym samym szansa na przywrócenie jedności świata chrześcijańskiego w odrodzonym cesarstwie rzymskim (Imperium Romanum). 800 Zdjęcie przedstawia duży kościół. Ma on wysokie okna oraz strzeliste wieże. Przed kościołem znajduje się plac, po którym spacerują ludzie. Po lewej stronie rosną drzewa. Koronacja Karola Wielkiego na cesarza W czasie rokowań z Bizancjum z niespodziewaną inicjatywą wystąpił papież Leon III, który w Boże Narodzenie 800 r. koronował Karola na cesarza (prawdopodobnie bez jego zgody). Na terenie zachodniej Europy odrodziła się więc idea cesarstwa, jako cesarstwo karolińskie (uznane w roku 812 za równorzędne z cesarstwem wschodnim). Karol Wielki będąc cesarzem rzymskim nie uważał się jednak za pana całego świata. Jego program ograniczał się do parytetu cesarstw: zachodniego pod jego berłem i wschodniego. Karol wprowadził szereg usprawnień do systemu państwowego cesarstwa, sprzyjał także odrodzeniu kultury (renesans karoliński) oraz umocnieniu nowej struktury społecznej (rodzi się feudalizm) i gospodarczej. 814 Obraz przedstawia starszego króla w niebieskiej szacie i z koroną na głowie, który pochyla się nad chłopcem w podobnym stroju i z koroną na głowie. Starszy mężczyzna ma długie, siwe włosy oraz brodę. Postaciom towarzyszy po obu stronach grupa mężczyzn w różnokolorowych szatach. Śmierć Karola Wielkiego i rozpad cesarstwa Po śmierci Karola Wielkiego (814) cesarstwo stopniowo rozpada się na udzielne królestwa (nowy cesarz Ludwik Pobożny dzieli je pomiędzy synów). Utrwaleniem owego podziału jest pokój w Verdun (843), który kładzie ostateczny kres jedności cesarstwa

Prezentacja multimedialna.