Apokalipsa w filmowej interpretacji Coppoli ma różne wymiary. Reżyser mówił:

Film jest próbą objawienia prawdy o człowieku. Reżyser pokazuje kres, ale także początek cywilizacji. Stawia pytania odnalezione w utworze Conrada. Obu twórców interesuje moment, kiedy człowiek pierwotny dostrzegł, że nie jest już tylko elementem przyrody, kiedy zaczął rozróżniać dobro i zło, kiedy uświadomił sobie, że zabijanie jest złem. Świadomość ta wywołała pierwsze wyrzuty sumienia. Człowiek zyskał w ten sposób duszę. Szansę ocalenia tej duszy Conrad widział jedynie w cywilizacji i poszanowaniu kodeksu moralnego. Pokazał, co może stać się z człowiekiem całkowicie wyzwolonym spod wszelkich zasad, norm i zakazów.

Podobnie proces dehumanizacji, jakiemu w warunkach wojny poddawani są zarówno ofiary, jak i oprawcy, pokazał Coppola. W swojej adaptacji kontynuuje myśl pisarza, mając świadomość doświadczeń współczesnego człowieka.

Apokalipsa to także przerażająca samotność człowieka. U Coppoli słowa Conrada: Żyjemy tak, jak śnimy – samotnie uzyskują swój pełny, bolesny wymiar. Tragizm samotności ze szczególną mocą ujawnia się w sytuacjach granicznych. Wiele z jego filmów kończy się w chwili, gdy bohater uświadamia sobie, że jest zupełnie sam.

Tak jest w Rozmowie, gdy widzimy, jak Harry (Gene Hackman) samotny i nagi siedzi w zdemolowanym mieszkaniu.

Tak jest w Ojcu Chrzestnym II, gdy Michael Corleone (Al Pacino) zostaje opuszczony przez rodzinę, dla której wszystko poświęcił.

Tak jest i w Czasie Apokalipsy, gdy samotny, pogrążony w swoich wizjach i szaleństwie Kurtz oczekuje na śmierć.

Każdego z nich przygniata odpowiedzialność, świadomość własnej winy i popełnionych grzechów. Sąd rozgrywa się we wnętrzu każdej osoby. Tam też dokonuje się objawienie prawdy o nas samych. Zakończenie poematu Eliota, którego fragmenty recytował Kurtz podczas rozmowy z Willardem, uświadamia tragizm ludzkiej egzystencji:

Czas Apokalipsy jako lektura Jądra ciemności jest nade wszystko naznaczony piętnem artystycznej osobowości reżysera. Tak jak w mitach zaklęte są archetypy, spuścizna ludzkich dążeń i porażek, tak Coppola w swoim symbolicznym obrazie objął całość kulturowych doświadczeń człowieka, pozostawionego sam na sam ze swoim wnętrzem, kiedy zaczyna odkrywać grozę własnej osobowości, nieznane, mroczne pokłady swojej duszy. Psychologiczna głębia kreacji bohaterów, wyrafinowany styl reżyserii oraz majestatyczny, pełen patosu i finezji styl obrazowania tworzą dzieło epokowe, które spotkało się z szerokim uznaniem i rezonansem kulturowym.

Film o niebywałym rozmachu produkcyjnym, po chaotycznym i spektakularnym okresie zdjęciowym wszedł na ekrany w 1979 r. i przyniósł Coppoli drugą Złotą Palmę na festiwalu w Cannes, a rok później osiem nominacji i dwa Oscary (za najlepsze zdjęcia i najlepszy dźwięk). Łącznie film zdobył ponad 40 nagród!

Podjęty przez Coppolę – a kilka miesięcy wcześniej także przez Michaela Cimino w filmie Łowca jeleni (1978) – temat wojny wietnamskiej kontynuowany był w wielu wybitnych dziełach filmowych, jak Pluton Olivera Stone’a (1986), Full Metal Jacket Stanleya Kubricka (1987) czy Ofiary wojny Briana de Palmy (1989).

Na koniec warto wspomnieć pewien przypadek, dzięki któremu Czas Apokalipsy w symboliczny sposób zapisał się w polskiej historii. Kiedy 13 grudnia 1981 r. generał Jaruzelski wprowadził stan wojenny, odwołano premierę filmu Coppoli, która miała odbyć się tego dnia w warszawskim kinie „Moskwa”.

Wkrótce cały świat obiegło niezwykle wymowne zdjęcie zrobione wtedy przez znanego fotografika Chrisa Niedenthala: widać na nim wóz pancerny i żołnierzy stojących przed kinem, na którym – pod ogromnym napisem MOSKWA – wisi plakat ze złowieszczym tytułem CZAS APOKALIPSY.