Weź pod uwagę fizjonomię postaci, jej charakteryzację oraz kostium.

W prezentowanych wizjach Kalibana widoczny jest podział na niemalże baśniową interpretację malarską oraz bardziej realistyczne kreacje aktorskie. Kaliban Josepha Patona to postać należąca raczej do świata Szekspirowskich zjaw niż świata ludzi, natomiast postaci sceniczne oddają dramat tego ni to człowieka, ni to ryby. Najwcześniejsza z nich, w którą wcielił się Fiodor Paramonow, z naszej perspektywy jest jeszcze bardzo przerysowana. Aktor nosi kostium pogrubiający jego ciało, na dłoniach ma rękawice udające łapy zakończone pazurami. Współczesne realizacje postaci, w tym także ta kreowana przez Renate Jett, są już niemal pozbawione teatralnego kostiumu. W przedstawieniu z 1993 roku aktor grający rolę Kalibana ma na sobie jedynie spodnie. Todd Scotfield został ucharakteryzowany na szaleńca w brudnych i podartych łachmanach, a w inscenizacji z 2014 roku na scenie pojawia się młody człowiek w codziennym luźnym ubraniu. Większość aktorów wcielających się w rolę Kalibana (także Renate Jett), chodzi po scenie boso. Być może jest to jeden z ostatnich elementów łączących tę postać z jej pierwotną naturą.

Przypomnij sobie (Galeria interaktywna), w jaki sposób Warlikowski określa dramat Szekspira. Zastanów się, na jakich poziomach teatralnej inscenizacji reżyser odnosi się do niedopowiedzenia oraz wielopoziomowości odczytania dramatu.


Krzysztof Warlikowski pisał o Burzy Szekspira, że jest ona rodzajem zagadki, szarady, która pozwala na wielość interpretacji. Uznaje sztukę za „traktat filozoficzny o życiu”. Za takim odczytaniem utworu przemawia według reżyseria treściowa pojemność Burzy – dramatu o mierzeniu się z przeszłością, wybaczaniu i poszukiwaniu wolności. Reżyser uwypukla te kwestie np. poprzez wyraźne akcentowanie braku pamięci o przeszłości w przypadku Mirandy. Do najbardziej wyrazistych w wymowie scen należy wieńczący przedstawienie monolog Prospera, wygłaszany niemal w ciemności. Bohater stoi w bezruchu, bardzo blisko widzów, niejako staje się jednym z nich. Piotr Gruszczyński pisał o epilogu spektaklu,
że ta wypowiedź bohatera sztuki staje się „walorem prawdy” przedstawienia: „Aktor wychodzi z roli i pozbawia nas ostatniej szansy obcowania ze światem prawym. Zostajemy sami z wielką winą”.