Ilustracja interaktywna przedstawia fragment ulicy podczas powstania warszawskiego. Część budynków jest w ruinie, część budynków jest niszczona przez duży ogień. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Śpiew murów Czarno-biała fotografia przedstawiająca widok Warszawy z lotu ptaka. Budynki są w ruinie, część z nich jest doszczętnie zniszczona. Ruiny Warszawy w styczniu 1945. Widok na Kanonię i Rynek na Starym Mieście, źródło: domena publiczna. „Śpiew murów” to najlepiej znany utwór Tadeusza Gajcego. Autor maluje w nim obraz wojennej Warszawy. Ukazuje zniszczone miasto, w którym zginęły tysiące ludzi. Gajcy w 1943 roku został uhonorowany za swój wiersz nagrodą „Kultury Jutra”. 2. Kolumbowie Czarno-białe zdjęcie przedstawia fragment warszawskiej ulicy. Po lewej stronie znajduje się fragment zrujnowanego budynku, pod którym jest grupa żołnierzy. Na pierwszym planie, po lewej stronie znajduje się biegnący z bronią w dłoniach żołnierz. Walki uliczne w okolicach ul. Bielańskiej. źródło: domena publiczna. Tadeusz Gajcy należał do Armii Krajowej i poniósł śmierć podczas powstania warszawskiego. Był przedstawicielem pokolenia Kolumbów, czyli poetów, których twórczość przypadła na czas drugiej wojny światowej. Wielu z nich walczyło o obronę swojej ojczyzny, wielu zginęło również w trakcie walki. W Śpiewie murów Gajcy opisuje swoją miłość do Warszawy i uczucia, które towarzyszą tragediom wojny.

Ilustracja interaktywna przedstawia zrujnowane Stare Miasto w Warszawie. Na pierwszym planie zburzona Kolumna Zygmunta. W tle zrujnowane zabudowania staromiejskie, częściowo zburzone. W tle dymy unoszące się na niebie. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Dwie Warszawy. Zdjęcie przedstawia mogiłę powstańczą. Cegły ułożone są w niewielki stos, w środek wstawiony jest krzyż. Na krzyżu zawieszono nieduży wianek z kwiatów, a na wierzchołku krzyża powieszono hełm powstańczy. W tle znajdują się zrujnowane budynki miejskie. Powstańcza mogiła na Starym Mieście (okolice Pasażu Simonsa), domena publiczna. Podmiot liryczny opisuje dwa obrazy Warszawy. W ciągu dnia miasto zdaje się normalnie funkcjonować i trwać mimo świadomości dziejącej się wokół tragedii. W nocy sytuacja zmienia się, ponieważ stolica odkrywa przed patrzącym na nią ślady ludzkich tragedii i całe okropieństwo wojny. W każdym miejscu miasta można dostrzec zniszczenie i cienie ludzkich śmierci. 2. Chór umarłych. Na pierwszym planie czarno-białej fotografii znajduje się przewrócona figura Chrystusa. W tle zrujnowana Warszawa, na ulicy leży gruz. Obalona figura Chrystusa z kościoła św. Krzyża, źródło: domena publiczna. Podmiot liryczny wzywa adresata wiersza, by przyłożył ucho do murów i słuchał. Twierdzi, że można nocą usłyszeć głosy tych, którzy odeszli. Tym samym autor przekonuje, że w mieście wciąż są obecni umarli, którzy opowiadają przez obraz zgliszcz Warszawy historie swojej walki i swojej śmierci.

Ilustracja interaktywna przedstawia fragment płonącego budynku Hali Mirowskiej w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego. Budynek pokrywa chmura dymu. Po prawej stronie na zdjęciu stoi grupa osób. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Pamięć o zmarłych. Czarno-białe zdjęcie przedstawiające kobietę i mężczyznę w trakcie zaślubin. Ksiądz przewiązuje im ręce stułą. Ślub sanitariuszki Alicji Treutler „Jarmuż” i pchor. Bolesława Biegi „Pałąka”, udzielany przez księdza Wiktora Potrzebskiego „Corda”. Kaplica przy ul. Moniuszki 11, źródło: domena publiczna. W Warszawie nocą każde miejsce jest częścią tragicznie i niespodziewanie zakończonego życia człowieka. Głosy zmarłych opowiadają swoje historie. Podmiot liryczny oddaje im głos i przywołuje ich słowa. Autor zachęca do refleksji nad tragedią ofiar wojny. Ze szczególnym szacunkiem przywołuje historię każdego z poległych. Namawia adresatów wiersza do tego samego – by czcili pamięć poległych, bo zasłużyli na szacunek. Ich śmierć nie powinna nigdy zostać zapomniana. 2. Rola ocalonych. Czarno-biała fotografia przedstawia Warszawę nocą podczas zrzutu zaopatrzenia. Na ciemnym niebie widoczny jest niewielki biały ślad zrzucanej na spadochronie przesyłki. Na tle białej łuny rozświetlającej niebo widać sylwetkę kościoła świętego Krzyża. Zrzut zaopatrzenia nad płonącą Warszawą. W tle widoczna sylwetka kościoła św. Krzyża, źródło: domena publiczna. Podmiot wiersza twierdzi, że ci, którzy ocaleli, powinni wykorzystać życie nie tylko dla siebie, ale też dla tych, którzy zginęli za wolność. Powinni wyciągnąć wnioski z tragedii, które wydarzyły się w trakcie wojny. W wierszu ukazana jest też nieskończona miłość do Warszawy. Mimo że miasto zostało zniszczone wojną i stało się olbrzymim cmentarzem, nie można przestać go kochać. Należy zachować tę miłość, nawet jeśli z Warszawy pozostaną ruiny albo zupełnie odejdzie w niepamięć.