Granica funkcji w punkcie jest zazwyczaj liczbą rzeczywistą, nazywamy taką granicę granicą właściwągranica właściwagranicą właściwą. Nie zawsze tak jest, czasami taka granica może być nieskończona, nazywamy ją wówczas granicą niewłaściwą.

Definicja granicy niewłaściwej w punkcie

Przypomnijmy sobie dwie, równoważne definicje granic niewłaściwych funkcji w punkcie, według Heinego i Cauchy’ego.

granicy niewłaściwej w punkcie, według Heinego
Definicja: granicy niewłaściwej w punkcie, według Heinego

Mówimy, że funkcja f ma w punkcie x0 granicę niewłaściwą równą +, gdy poza samym punktem x0 pewne jego otoczenie należy do dziedziny tej funkcji, oraz dla dowolnego ciągu argumentów xn z dziedziny, dążącego do x0, wartości fxn dążą do +.

granicy niewłaściwej w punkcie, według Cauchy’ego
Definicja: granicy niewłaściwej w punkcie, według Cauchy’ego

Mówimy, że funkcja f ma w punkcie x0 granicę niewłaściwą równą +, gdy poza samym punktem x0 pewne jego otoczenie należy do dziedziny tej funkcji, oraz dla dowolnie dużej wartości dodatniej liczby M istnieje taka liczba dodatnia δ, że dla wszystkich argumentów x z dziedziny pomiędzy x0δx0+δ wartości fx są większe od M.

Symbolicznie zapisujemy to jako:

limxx0fx=+

Podobnie definiujemy granicę niewłaściwą równą .

Przykład 1

Sprawdzimy, używając definicji Heinego, czy funkcja fx=1x2, x0, ma w punkcie x0=0 granicę niewłaściwągranica niewłaściwagranicę niewłaściwą.

Rozwiązanie

Weźmy dowolny ciąg argumentów xn, dążący do zera. Wówczas wiemy, że ciąg kwadratów tych argumentów, xn2, również dąży do zera, przyjmując tylko wartości dodatnie. Zatem ciąg przeciwieństw odwrotności kwadratów, 1xn2, dąży do , czyli granicą funkcji f w x0=0 jest ,

limx0-1x2=-.

Przykład 2

Sprawdzimy, używając definicji Cauchy’ego, czy funkcja fx=1x2, x0, ma w punkcie x0=0 granicę niewłaściwą.

Rozwiązanie

Weźmy dowolnie dużą liczbę dodatnią M. Jeżeli zdefiniujemy liczbę dodatnią δ równą odwrotności pierwiastka z M, czyli δ=1M, to wówczas dla wszystkich niezerowych wartości x większych od 1M i mniejszych od 1M wartości funkcji f są mniejsze od M, i tym samym granicą funkcji f w x=0 jest .

Możemy sprawdzić empirycznie, jak wygląda znajdowanie wartości δ w zależności od wartości M na przykładzie funkcji fx=1x2, x0.

R5JAiNlmCd3lH
Symulacja przedstawia układ współrzędnych z osią pionową od minus 10 do 30 oraz osią poziomą od minus 3 do trzech. Zaznaczono na nim dwie hiperbole w pierwszej oraz drugiej ćwiartce układu. Mającej granice w plus oraz minus nieskończoności. Na osi Y zaznaczono punkt P oznaczający wartość M. Można nim przesuwać w górę i dół. Zmieniając wartość P zmieniają się wartości -δ oraz δ umieszczone na osi X. Punkt P wyznacza prostą oddzielającą obszar powyżej prostej. Przykładowo dla wartości M równej 12 przecinek zero 9 wartość δ jest równa zero przecinek 29 jednostek.

Jak widać, im większa wartość M, tym mniejsza jest wartość δ – węższy jest zakres argumentów, dla których wartości funkcji są powyżej zadanej linii – ale za każdym razem można taką wartość znaleźć.

Znajdowanie granic niewłaściwych

Jeżeli funkcja jest ciągła w danym punkcie, to z definicji ciągłości wiemy, że jej granice jednostronne są równe wartości funkcji w tym punkcie. Ponieważ funkcje nie mogą mieć wartości nieskończonych, tym samym w punkcie, w którym funkcja jest ciągła, nie możemy nigdy otrzymać granicy niewłaściwej.

Przykład 3

Sprawdzimy, czy funkcja y=x23 może mieć w którymś punkcie granicę niewłaściwą.

Rozwiązanie

Nie może, bo jest funkcją ciągłą.

Ważne!

Jeżeli funkcja nie jest ciągła w punkcie, to wciąż nie musi mieć granicy niewłaściwej, może nawet mieć granicę skończoną.

Przykład 4

Sprawdzimy, czy funkcja

fx=x23gdy x10gdy x=1

może mieć w którymś punkcie granicę niewłaściwą.

Rozwiązanie

Dla żadnego punktu poza x1 nie może, bo jest funkcją ciągłą. W punkcie x=1 nie jest ciągła, ale również nie posiada granicy niewłaściwej, bo posiada granicę skończoną, równą 2.

Dla posiadania granicy niewłaściwej funkcja nie może być w danym punkcie ciągła, ani nie może posiadać tam granicy skończonej. Łatwo to zweryfikować, gdy funkcja jest zadana prostym wzorem, lub gdy zna się wykres funkcji. Jeżeli funkcja jest zadana trudnym wzorem, na przykład jest funkcją wymierną, trzeba dokonać niezbędnych obliczeń.

Przykład 5

Zbadamy, czy funkcja

fx=x3+x+2x21

ma w punktach x1=0x2=1 granice niewłaściwe.

Rozwiązanie

Zachowanie w punkcie x1=0 sprawdzamy, podstawiając x1=0 do wzoru funkcji, otrzymując

fx1=f0=03+0+2021=21=2,

czyli funkcja f w punkcie x1=0 posiada granicę skończoną równą 2.

Dla punktu x2=1 mamy:

limxx2+fx=limx1+x3+x+2x2-1=13+1+2121=40+=+,

i

limxx2-fx=limx1-x3+x+2x2-1=13+1+2121=40-=-.

Zatem funkcja f w punkcie x2=1 posiada jednostronne granice niewłaściwe.

Słownik

granica właściwa
granica właściwa

granica funkcji w punkcie, która jest liczbą rzeczywistą

granica niewłaściwa
granica niewłaściwa

granica funkcji w punkcie, która jest nieskończona ( lub +)