Przeczytaj
Zwięzła fabuła
NowelaNowela ukształtowała się najpierw jako opowiadanie ustne przekazywane w przyjacielskim gronie słuchaczy. Podstawowym wymogiem gatunku była zwięzłość – musiała dać się opowiedzieć w czasie jednego spotkania. Tę właściwość zachowują również nowele utrwalone w formie pisanej. Twórcy doby pozytywizmu nie trzymali się jednak ściśle reguł gatunkowych, dlatego wiele z ich utworów trudno jednoznacznie zaklasyfikować. Rozbudowanie treści może przerodzić nowelę w szkic powieściowyszkic powieściowy, a niekiedy nawet w powieść.
Jednowątkowość
W noweli wydarzenia zostają skondensowane, a wątki poboczne ograniczone, choć autorzy nie rezygnują z nich całkowicie. Poetyka realizmu zainspirowała wprowadzanie do nowel wydarzeń, postaci i innych szczegółów nieistotnych z punktu widzenia rozwoju fabuły, ważnych jednak ze względu na wiarygodność realiów świata przedstawionego. Jako przykład tej tendencji można przywołać Kamizelkę Bolesława Prusa i drobiazgowo opisane spotkanie narratora z handlarzem:
Kamizelka– Co chcesz za kamizelkę? – spytałem.
– Jake kamyzelkie?... – odparł zdziwiony myśląc zapewne o swojej własnej.
Ale wnet opamiętał się i szybko podniósł leżącą na ziemi.
– Za te kamyzelkie?... – Pan dobrodziej pyta się o te kamyzelkie?...
A potem, jakby zbudziło się w nim podejrzenie, spytał:
– Co wielmożnego pana po take kamyzelkie?...
–Ile chcesz za nią?
Żydowi błysnęły żółte białka, a koniec wyciągniętego nosa poczerwieniał jeszcze bardziej.
–Da wielmożny pan… rubelka! – odparł, roztaczając mi przed oczyma towar w taki sposób, ażeby okazać wszystkie jego zalety.Źródło: Bolesław Prus, Kamizelka, [w:] tegoż, Opowiadania i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996, s. 305.
![Obraz przedstawia czterech mężczyzn znajdujących się w ciemnym pomieszczeniu. Trzech siedzi przy stole, czwarty siedzi nieco obok i gra na jakimś instrumencie. Pod krzesłem jednego z mężczyzn leży pies. Wszyscy mężczyźni ubrani są w proste stroje.](https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res-minimized/Rtu5AdF4S7fiK/1645608357/4MiRVbtIOKb0iG0TeMIZzdukqZVU1cC4.jpg)
Wyrazisty bohater
Główna postać noweli otrzymuje najczęściej prostą, lecz wyrazistą osobowość. Pozytywistyczne nowele opisywały zazwyczaj losy bohaterów pochodzących z nizin społecznych, reprezentatywne dla swojego środowiska, podejmujące działania właściwe dla ich klasy czy grupy społecznej. Przykładem takiej postaci jest biedna nauczycielka Joanna Lipska z noweli Elizy Orzeszkowej A… B… C…:
A… B… C…[...] a ona była tak mała ze swym skromnym nazwiskiem, ze swym zupełnym ubóstwem i ze swą szczupłą, dziewiczą kibicią. Nosiła zawsze czarną wełnianą suknię i czarny kapelusz, ani ozdobny, ani modny, lecz spod którego widać było gęstwinę ślicznych włosów tak prawie jasnych jak len, gładkich i lśniących nad czołem, w prosty, ciężki warkocz zwiniętych z tyłu głowy [...]. Młodą była i niewątpliwie ładną, lecz każdy znawca ludzi poznałby w niej od razu jedną z tych dziewcząt, w każdym mieście licznych, które nie bawią się i nie stroją nigdy, jadają niewiele, oddychają powietrzem wąskich ulic i ciasnych izdebek. Taki sposób życia tamuje rozwój wdzięków i zarazem ukrywa je przed ludźmi.
Źródło: Eliza Orzeszkowa, A… B… C…, [w:] tejże, Opowiadania, Warszawa 1994, s. 129.
Współczesna tematyka
Noweliści opowiadają zazwyczaj o wydarzeniach z życia codziennego, osadzonych w czasach dla autora teraźniejszych lub w niedalekiej przeszłości. W dobie pozytywizmu popularnością cieszyły się nowele o tematyce wiejskiej, uprzywilejowanymi bohaterami byli chłopi, robotnicy oraz dzieci – zazwyczaj cierpiące biedę, ale równie często obdarzone szczególną cechą lub talentem. Krzywdę ludzką ukazywano też wielokrotnie w nowelach realizujących założenia literatury filantropijnejliteratury filantropijnej, według których utwór miał skłaniać czytelników do zmiany postawy i zwracać uwagę na problemy społeczne. Wiele takich nowel napisała Eliza Orzeszkowa, czasem wprost informując czytelnika o swoich intencjach, jak na przykład w Obrazku z lat głodowych:
Obrazek z lat głodowychA jednak serce boli przy wspomnieniu o mękach goszczących niekiedy między biednymi braćmi i obok owych ciemnych obrazów nędzy i niedoli przed wyobraźnią stają rozświetlone weselem postacie szczęśliwych. Więc gdy się myśl moja napełniła obrazami takimi, zapragnęłam powiedzieć wam poczciwe, choć ubogie słowo i niegdyś słyszaną krótką historię Hanki i Wasylka opowiedziałam.
Źródło: Eliza Orzeszkowa, Obrazek z lat głodowych, [w:] tejże, Opowiadania, Warszawa 1994, s. 15.
![Obraz przedstawia trzy kobiety na polu. Jedna z nich niesie łopaty, dwie na ramiona zarzucone mają worki. W tle widać zachodzące słońce i sylwetkę pracującej jeszcze postaci.](https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res-minimized/RZ9uvAhm3B5Uo/1645608361/2Zonn0ShMZ72E8jQtIfQ5lBwzOMJre5c.jpg)
Punkt kulminacyjny
W klasycznej noweli opisywane wydarzenia są silnie udramatyzowane i prowadzą do niespodziewanego zakończenia. Napięcie jest budowane ze sceny na scenę aż do wyrazistego punktu kulminacyjnego, wyróżniającego się na tle pozostałych wypadków. W noweli Henryka Sienkiewicza Janko Muzykant będzie to sięgnięcie przez tytułowego bohatera po dworskie skrzypce, w noweli Marii Konopnickiej Nasza szkapa – pogrzeb matki młodego narratora utworu.
Sokół noweli
![Obraz przedstawia ciemnowłosego, brodatego mężczyznę, głaszczącego sokoła. Sokół siedzi na rękawicy sokolniczej.](https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res-minimized/R1YKiXc9CnPHm/1645608362/QqEVYUZAKGZ8PAloSc2PO8tOM9k3j2uA.jpg)
Sokół noweliSokół noweli pełni rolę motywu przewodniego. Może nim być przedmiot, zwierzę lub charakterystyczne zdanie, fraza, słowo. Sokół wpływa na bieg wydarzeń, spaja je ze sobą i zazwyczaj jest bardzo istotny w zdarzeniu kulminacyjnym. Określenie to odnosi się do noweli Giovanniego Boccaccia, w której tytułowy sokół staje się przyczyną smutku bohaterów utworu. Jego właściciel, Federigo, nie mając czym poczęstować ukochanej Monny Giovanny, z żalem przyrządza z niego potrawę. Dopiero później okazuje się, że kobieta przyszła do niego właśnie w sprawie sokoła, którego pragnął zobaczyć jej ciężko chory syn.
Nowelistyczne środki stylistyczne
Jednym z ulubionych zabiegów stylistycznych nowelistów jest retardacjaretardacja, czyli opóźnianie momentu kulminacyjnego w celu zbudowania napięcia u czytelnika. Zatrzymanie akcji osiąga się zwykle poprzez wprowadzenie dodatkowego opisu. Ponadto twórcy nowel często operują kontrastem, co pomaga podkreślić charaktery postaci – ukazują skrajną odmienność ich losów, różne motywacje. Niekiedy wykorzystują też paralelę, dostrzegając odbicie historii bohaterów w zjawiskach przyrody, jak ma to miejsce na przykład w Kamizelce Bolesława Prusa. Tragiczny los biednego małżeństwa znajduje odzwierciedlenie w panującej pogodzie:
KamizelkaNieba prawie już nie było nad ziemią. Padał tylko śnieg, taki gęsty i zimny, że nawet w grobach marzły ludzkie popioły.
Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?...Źródło: Bolesław Prus, Kamizelka, [w:] tegoż, Opowiadanie i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996, s. 314.
Najbujniejszy okres polskiej nowelistyki przypada na dobę pozytywizmu. Polscy twórcy, w tym Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz, Eliza Orzeszkowa i Maria Konopnicka, znacząco rozwinęli ten gatunek, a ich dzieła powstawały równolegle do wybitnych utworów zagranicznych. Pozytywiści rezygnowali z bezpośredniego moralizowania – przesłanie tekstu miała ujawniać sama fabuła. Zainteresowani realizmem, starali się w przekonujący sposób przedstawić określone środowisko.
Polscy noweliści XX w. to m.in. Stefan Grabiński (zbiory nowel fantastycznych Na wzgórzu róż, Demon ruchu), Gustaw Herling‑Grudziński (Skrzydła ołtarza), Marek Nowakowski (Benek Kwiaciarz), a w ostatnich latach: Wojciech Chmielewski (Biały bokser), Paweł Sołtys (Mikrotyki), Katarzyna Michalczyk (Klub snów), Rafał Wojasiński (Olando) oraz Maciej Bielawski (Doktor Bianko i inne opowiadania).
Słownik
tendencja m.in. w literaturze XIX wieku obejmująca utwory, które w zamierzeniu autorów miały zwrócić uwagę czytelników na problemy społeczne i nakłonić do działań dobroczynnych
(wł. novella – nowość) gatunek epiki charakteryzujący się zwięzłą i jednowątkową fabułą, najczęściej o tematyce codziennej, z mocno wyeksponowanym wydarzeniem głównym
(łac. retardatio – opóźnienie) zabieg stylistyczny polegający na opóźnianiu punktu kulminacyjnego w celu wywołania napięcia u czytelnika
motyw przewodni utworu nowelistycznego, spajający akcję, często o symbolicznym znaczeniu
termin określający utwory prozatorskie bardziej rozbudowane niż nowele, w których pojawiają się wątki drugoplanowe i szerszy opis świata przedstawionego, za krótkie jednak, by określić je mianem powieści