Przeczytaj
Brytania
Pod koniec VIII w. najazdy na Brytanię rozpoczęli NormanowieNormanowie duńscy. W drugiej połowie IX w. ich napór przybrał bardziej zorganizowaną formę, co doprowadziło do opanowania przez nich znacznej części środkowej i wschodniej Brytanii (obszar ten nosił nazwę Danelag).

Podczas walk z wikingami utrwaliła się dominacja państwa zachodniosaskiego, czyli Wesseksu, który był jednym z siedmiu królestw germańskich. Jego władca, Alfred Wielki, zjednoczył obszary niepodbite przez Normanów, dając tym samym początek Królestwu Anglii. Obejmowało ono anglosaską część wyspy.

Zagrożenie skandynawskie doprowadziło również do zjednoczenia Szkocji: w połowie IX w. Kenneth Mac Alpin został królem miejscowego ludu PiktówPiktów oraz osiadłych tu CeltówCeltów z Irlandii, zwanych Szkotami lub Iroszkotami.

Oceń, czy strój władcy jest zgodny z realiami epoki.
Na przełomie X i XI w. napady normańskie na Brytanię zmieniły swój charakter. Władcy państw założonych przez Normanów zaczęli dążyć do opanowania Królestwa Anglii. W latach 1014–1016 król Danii Kanut Wielki zdobył koronę angielską i panował na wyspie do swojej śmierci w 1035 r. Po rychłym zgonie synów Kanuta władzę w Anglii objął Edward Wyznawca z dynastii anglosaskiej, pochodzącej od Alfreda Wielkiego.

Kiedy w 1066 r. król Anglii Edward umarł, wystąpiło aż trzech kandydatów do korony angielskiej: anglosaski możny Harold, król Norwegii Harald o przydomku Hardråde – „surowy władca”, oraz książę Normandii Wilhelm Bastard. Harold pokonał Haralda, a następnie 14 października 1066 r. w bitwie pod Hastings sam uległ Wilhelmowi, który – zwany odtąd Zdobywcą – został królem Anglii. Normański władca wprowadził na wyspie rządy silnej ręki. Kazał sporządzić Domesday Book – księgę zawierającą spis stanu majątkowego angielskich poddanych Wilhelma i służącą jako instrument do naliczania podatków. Za panowania Wilhelma Zdobywcy i jego synów AnglosasiAnglosasi zostali odsunięci w cień, wykształciła się zaś nowa, normańska elita polityczna Anglii.
Tkanina z Bayeux jest zabytkiem niezwykłym. Na tym pasie płótna o szerokości pół metra i długości ponad 70 metrów wyhaftowano czyny Wilhelma Zdobywcy i jego przyrodniego brata, Odona, biskupa Bayeux w Normandii. Tkanina powstała na przełomie XI i XII w., prawdopodobnie właśnie na zamówienie Odona, i służyła jako ozdoba jego katedry.
Skandynawia
W drugiej połowie IX w. król Harald Pięknowłosy zjednoczył Normanów mieszkających na zachodzie Półwyspu Skandynawskiego i stworzył Norwegię. Jego przeciwnicy musieli opuścić ojczyznę – osiedlili się na Islandii. W 995 r. król Norwegii Olaf Tryggvason przyjął chrzest. W 1000 r. analogiczną decyzję podjął wiec Islandczyków.
Około 900 r. król Gorm Stary zjednoczył Danię. Duńczycy zaczęli podejmować najazdy na ziemie wschodnich Franków. Syn Gorma, Harald Sinozęby, został pokonany przez cesarza Ottona I i zmuszony do przyjęcia chrztu w 965 roku. Wczesnośredniowieczne królestwo duńskie przeżyło okres swej największej potęgi za panowania Kanuta Wielkiego, który połączył w swoim ręku władanie nad Danią, Anglią oraz Norwegią. Jedność trzech królestw nie przetrwała jednak śmierci Kanuta w 1035 roku.

Jak myślisz, w jakim celu powstała powyższa ilustracja?
W IX w. na południu środkowej części Półwyspu Skandynawskiego ważnym ośrodkiem politycznym była Uppsala, stare centrum kultu pogańskiego. W X w. król Eryk Zwycięski stworzył Królestwo Szwecji, a jego syn Olaf Skötkonung, cioteczny brat Bolesława Chrobrego panujący w latach 995–1022, wprowadził chrześcijaństwo.
Skandynawowie – najeźdźcy o wielu imionach

Germańskie plemiona Skandynawii, które w IX–XI w. stworzyły cztery istniejące do dzisiaj państwa: Norwegię, Danię, Szwecję i Islandię, już wcześniej znane były ludom rozmaitych części Europy. W Europie Zachodniej nazywano ich Normanami, czyli ludźmi północy. Najeźdźców określano także mianem wikingów (staroskandynawskie víkingr) pochodzącym przypuszczalnie od staronordyjskiego słowa vik – odnoga morska, zatoka. Wikingowie byli szczególnie związani z żeglowaniem i stąd zapewne wzięło się określenie „ludzie zatok”. Wreszcie trzecia nazwa Skandynawów – Waregowie – funkcjonowała na Rusi. Wywodzi się ona być może ze staronordyjskiego słowa váringr lub vaeringr, oznaczającego człowieka obcego, wchodzącego w skład zaprzysiężonego oddziału wojskowego.
W jaki sposób religia chrześcijańska została wprowadzona w poszczególnych krajach Skandynawii?
Słownik
(fr. Normans/Normanz, starofrankoński Northman, staronordycki Norðmaðr, łac. Normannus człowiek północy, wiking) ogólna nazwa nadana w zachodniej Europie Skandynawom podejmującym od końca VIII do XI w. dalekosiężne wyprawy o charakterze rabunkowym, handlowym, osadniczym i zdobywczym
(łac. Picti) lud mieszkający w starożytności i wczesnym średniowieczu na obszarze dzisiejszej Szkocji
grupa ludów indoeuropejskich wydzielona na podstawie kryteriów językowych; za kolebkę przyszłych Celtów uważa się region kurhanów w południowych Niemczech, między Lasem Czeskim a Renem
łączne określenie ludów germańskich, które V–VI w. zajęły większość ziem byłej rzymskiej Brytanii, a także społeczeństwa wykształconego w wyniku tego podboju
Słowa kluczowe
Kanut Wielki, Wilhelm Zdobywca, bitwa pod Hastings, Brytania, Skandynawia, Normanowie, Europa wczesnego średniowiecza
Bibliografia
M. Morris, Podbój normański, Wydawnictwo Astra, 2016.
A. R. Brown, Historia Normanów, Marabut, 1996.
N. J. Higham, Podbój Anglii przez Normanów, 2001.
J. Soszyński, Hastings 1066, Wydawnictwo Bellona, 2003.




