(1561–1626), angielski mąż stanu i filozof, prawnik. W filozofii główny przedstawiciel empiryzmu (zwłaszcza metodologicznego). Zajmował się przede wszystkim teorią i metodologią naukową. Prekursor teorii indukcji eliminacyjnej, rzecznik badań eksperymentalnych i metod indukcyjnych, twórca klasyfikacji nauk oraz teorii „złudzeń umysłu” (idoli). Rzecznik panowania człowieka nad przyrodą, zdobywanego przez poznawanie jej praw w wyniku zorganizowanych społecznych dociekań eksperymentalnych.

(1646–1716) niemiecki filozof, matematyk, fizyk i dyplomata, wielki erudyta oraz tzw. człowiek światowy. Urodził się w Lipsku (najprawdopodobniej w rodzinie polskich emigrantów, Lubienieckich). Jako dyplomata podróżował po całej Europie. Poznał dzięki temu wielu ówczesnych filozofów oraz możnych tego świata i prowadził z nimi dyskusje. Założył liczne organizacje naukowe, m.in. Towarzystwo Naukowe w Berlinie (był jego pierwszym prezesem). Podjął się też wielu starań na rzecz pojednania politycznego i religijnego Europy. Wszystkim jego poglądom i działalności przyświecała idea powszechnej harmonii.

(1632–1677) niderlandzki filozof pochodzenia żydowskiego, pierwszy wielki myśliciel deklarujący brak wiary w Boga. Odebrał staranne żydowskie wychowanie: znał biegle Talmud i kabalistykę, władał wieloma językami (hebrajskim, łaciną, włoskim, francuskim, hiszpańskim, portugalskim). Nieortodoksyjne poglądy i spory z żydowskimi teologami sprawiły, że oskarżono go o herezję i wygnano z rodzinnego Amsterdamu. Jego bardzo jak na tamtą epokę radykalne poglądy filozoficzne (monizm, determinizm i „ateizm”) spotkały się z ostrą krytyką większości wpływowych środowisk: chrześcijańskich, żydowskich i filozoficznych.