Inaczej choroba Heinego‑Medina lub nagminne porażenie dziecięce. Infekcja wywoływana jest przez wirus przenoszony drogą fekalno‑oralnądroga fekalno‑oralna (pokarmowa)drogą fekalno‑oralną oraz kropelkową. Objawy to: bóle głowy, nieżyt żołądkowo‑jelitowy, podwyższona temperatura, sztywność karku i pleców. Najgroźniejsza postać tej choroby związana jest z przenikaniem wirusów do ośrodkowego układu nerwowego, co powoduje porażenie mięśni lub ich niedowład oraz deformacje kończyn. W rzadkich przypadkach dochodzi do zgonu z powodu porażenia mięśni oddechowych. Do połowy XX w. chorych, u których stwierdzano porażenie mięśni oddechowych, umieszczano w urządzeniach zwanymi żelaznymi płucamiżelazne płucażelaznymi płucami.

R1X66LvZ3Eh5h

Zdjęcie przedstawia dziewczynkę, Azjatkę, prowadzoną za rękę przez mężczyznę. Prawa noga dziecka jest zdeformowana - nienaturalnie wygięta do tyłu, tworząc kształt przypominający literę C.

Przed wprowadzeniem szczepień ochronnych poliomyelitis było ogromnym problemem na całym świecie. Dzięki prowadzonemu przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) programowi eradykacjieradykacjaeradykacji tej choroby przez obowiązkowe masowe szczepienia ochronne udało się wyeliminować wirusy polio w większości krajów. W Polsce od ponad 40 lat nie odnotowano żadnego przypadku tej choroby.

RWGbaz6rLSUnZ

Dwie mapy świata. Na pierwszej z nich na czerwono zaznaczono następujące rejony: Meksyk, północna i środkowa część Ameryki Południowej, cała Afryka, Hiszpania, Francja, Europa Wschodnia, cała Azja. W 1988 roku było 350 tysięcy zachorowań, 125 krajów endemicznych. Na mapie dotyczącej sytuacji z 2018 roku były 33 zachorowania, dwa kraje endemiczne - Pakistan i Afganistan.

Grypa, czyli influenza, to choroba górnych dróg oddechowych. Wywołujący ją wirus przenosi się drogą kropelkową. Jego wiriony są na ogół kuliste o rozmiarach w granicach od 80 do 120 nm. Zawierają one jednoniciowy RNA. Genom wirusa osłonięty jest białkowym kapsydem, który otacza osłonka zewnętrzna zbudowana z lipidów i węglowodanów. Po zaatakowaniu komórki gospodarza i namnożeniu się wirus opuszcza ją bez uszkodzenia błony komórkowej. W temperaturze powyżej 56°C oraz po poddaniu go działaniu detergentów i utleniaczy traci zdolność wywoływania choroby. Dotychczas opisano trzy typy wirusa: A, B i C, z czego pierwsze dwa (A i B) wywołują epidemie i pandemie, a typ C – mikroepidemie. Pierwszego opisu grypy dokonał Hipokrates w 412 r. p.n.e. Największe pandemie tej choroby miały miejsce w latach: od 1889 do 1892 – tzw. „katar rosyjski”; od 1918 do 1920 – „hiszpanka” (od 20 do 25 mln zgonów); 1957 – „grypa azjatycka” (1 mln zgonów); 1958 – „grypa Hongkong” (700 tys. zgonów).

Najbardziej zmienny jest typ A – zmianom tym nie możemy zapobiec, gdyż wynikają one z jego struktury. Typ ten ciągle ewoluuje, wymieniając krótkie odcinki swojego RNA z innymi, znajdującymi się w tej samej komórce wirionami. Dochodzi w ten sposób do powstania nowej postaci wirusa. Ponieważ różni się ona od dotychczasowych, „znanych” przeciwciałom odmian, nie jest przez nie rozpoznawana, szybko się rozprzestrzenia i dochodzi do pandemii. Natomiast drobne zmiany w budowie wirionu prowadzą do powstania nowego mutanta. Mamy wtedy do czynienia „tylko” z epidemią. Ponieważ wirusy to bezwzględne pasożyty wewnątrzkomórkowe, nie mogą być namnażane pozatkankowo. Używa się więc do hodowli i mnożenia wirusów zarodków jaja kurzego lub tkanek zwierzęcych, np. pochodzących od małpy, świni, psa. Grypa nie jest chorobą nękającą wyłącznie człowieka. Cierpią na nią również konie, świnie, ssaki wodne (foki, wieloryby) i ptaki – najczęściej kury, kaczki i gołębie. Jak stwierdzono, możliwe jest przeniesienie wirusa ze zwierzęcia na człowieka (takie przypadki zanotowano m.in. w 1976 r. w USA czy w 1997 r. w Chinach), ale nie stwierdzono przenoszenia się ich potem z człowieka na człowieka. Szczepionki przeciwgrypowe mogą mieć różną postać: zawierają cały wirus, jego rozszczepione fragmenty lub tylko niektóre białka kapsydu. Grupy ryzyka zachorowań na grypę to: ludzie w wieku powyżej 65 lat, przewlekle chorzy, żołnierze, nauczyciele, lekarze, pielęgniarki.

Jak odróżnić grypę od przeziębienia?

To choroby występujące na skutek zakażenia wirusem zapalenia wątroby (wirus WZW). Pojawiają się objawy takie jak: lekka gorączka, bóle w prawej górnej części brzucha, żółtaczka (żółknięcie białkówki oka i skóry, ciemny kolor moczu). Istnieje kilka rodzajów wirusów wywołujących tę chorobę. Najczęstsze z nich to wirus A, B i C.

Różyczka to wysypkowa choroba zakaźna wywołana przez wirusa różyczki. Do czasu wprowadzenia w Polsce w 1985 r. obowiązkowych szczepień była to częsta choroba wieku dziecięcego. Zakażenie następuje drogą kropelkową.

Objawy: nieżyt gardła, powiększenie węzłów limfatycznych szyjnych i karkowych, różowa wysypka plamista. Choroba trwa kilka dni, na ogół bez gorączki.

Różyczka u ciężarnej w pierwszych 3 miesiącach ciąży grozi niebezpieczeństwem powstania wad wrodzonych płodu.

COVID-19 to choroba wywoływana przez wirusa SARS-CoV-2 (od ang. severe acute respiratory syndrome coronavirus 2). Zachorowania na tę chorobę rozpoczęły się w grudniu 2019 roku w Chinach i w szybkim tempie rozprzestrzeniły na cały świat, wywołując pandemię. Wirus przenosi się drogą kropelkową, głównie przez kaszel, kichanie i zanieczyszczenie powierzchni i przedmiotów. Możliwe jest również jego przeniesienie przez dotykanie ust i nosa brudnymi rękami. Z tego powodu profilaktyka polega na higienie rąk, dystansowaniu fizycznym społeczeństwa, zakrywaniu nosa i ust łokciem lub chusteczką podczas kichania i kaszlu, noszeniu maseczek ochronnych, a także kwarantannie osób chorych i mających kontakt z chorymi.

Choroba występuje stosunkowo często i dotyka przede wszystkim młode psy. Wirus atakuje układ pokarmowy zakażonego zwierzęcia. Główne objawy to apatia, biegunki (także krwiste), wymioty i brak apetytu. Prowadzą one do skrajnego wyniszczenia organizmu i śmierci.

Wirus parwowirozy występuje powszechnie w środowisku (jest wydalany z kałem chorych zwierząt), dlatego podstawową metodą walki z nim jest profilaktyka – szczepienia szczeniąt.

Choroba dotyka głównie psy, ale zapadają na nią także zwierzęta dzikie, m.in. lisy, wilki, łasice, borsuki, kuny i szopy. Występują zróżnicowane objawy – mogą one dotyczyć układu oddechowego, pokarmowego lub nerwowego, skóry oraz oczu. Do zakażenia dochodzi przez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową lub pokarmową. Nosówce zapobiega się dzięki regularnym szczepieniom zwierząt domowych.