Przeczytaj
W stronę Polski Ludowej
Zgodnie z zapisami małej konstytucji z 1947 r. władzę ustawodawczą miał sprawować jednoizbowy sejm, wykonawczą – prezydent, Rada Państwa i rząd. Rada Państwa była zupełnie nowym organem, który działał pod przewodnictwem prezydenta, łącząc kompetencje ustawodawcze i wykonawcze. Między sesjami sejmu Rada mogła wydawać dekrety z mocą ustawy. Posiadała także uprawnienia sądownicze, nominowała wyższych urzędników państwowych, nadzorowała Najwyższą Izbę Kontroli i koordynowała działanie rad narodowych, czyli władzy samorządowej. W rezultacie nastąpiło rozmycie kompetencji, a Rada Państwa – przy zachowaniu pozorów demokracji – stała się najważniejszym organem w państwie, całkowicie wyłączonym spod kontroli społeczeństwa.
Ustawa zasadnicza uchwalona w 1947 r. miała mieć charakter tymczasowy, nad nową konstucją miał pracować sejm. Ostatecznie uchwalono ją w 1952 r., wzorując się na ustawie zasadniczej ZSRS. Sankcjonowała ona totalitaryzmtotalitaryzm i tak jak mała konstytucja zacierała rozgraniczenia między władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Władzę państwową miały stanowić sejm, Rada Państwa i rady narodowe, a administrację państwową – rząd i ministerstwa. Faktyczna władza – kierownictwo partii komunistycznej – w ogóle nie była wspomniana w dokumencie.
Wraz z uchwaleniem konstytucji w 1952 r. wprowadzono też nazwę „Polska Rzeczpospolita Ludowa” (PRL). Wcześniej, chociaż formalnie obowiązywała nazwa „Rzeczpospolita Polska”, komuniści określali rządzone przez siebie państwo jako Polskę Ludową. PRL była de facto dyktaturą partii komunistycznej, na której czele stał Komitet Centralny. Rzeczywistym przywódcą państwa zależnego od Związku Sowieckiego był pierwszy sekretarz partii. Brak suwerenności PRL miał istotny wpływ zarówno na polską kulturę, podporządkowaną ideologii marksizmu‑leninizmu, jak i na gospodarkę, którą upaństwowionoupaństwowiono, walcząc z własnością prywatną i wolnym rynkiem. Po 1956 r. komuniści wycofali się z prób kolektywizacji rolnictwakolektywizacji rolnictwa, co stanowiło jedną z zasadniczych cech odróżniających PRL od innych państw komunistycznych. Niepowodzeniem zakończyły się także wysiłki partii zmierzające do podporządkowania Kościoła katolickiego. W żadnym innym państwie należącym do satelitów ZSRS Kościół nie miał tak silnej pozycji. Polskę wyróżniało także pojawienie się w sierpniu 1980 r. masowego legalnego ruchu niekomunistycznego, jakim był związek zawodowy „Solidarność”.
Monopol polityczny PZPR
Na początku lat 50. komuniści właściwie zlikwidowali opozycję, podziemie oraz wszelkie organizacje niezależne i przejęli pełną kontrolę nad krajem. Aresztowano niekomunistycznych działaczy politycznych, a także byłych członków AK (Armii Krajowej) i NSZ (Narodowych Sił Zbrojnych). Nasiliły się ataki na Kościół katolicki, młodzież poddano indoktrynacjiindoktrynacji. Za najmniejszy objaw sprzeciwu wobec nowej władzy wydawano wyroki śmierci.
W atmosferze oskarżeń o szpiegostwo i zdradę oraz wobec realnego zagrożenia życia na jesieni 1947 r. wyjechał potajemnie z Polski Stanisław Mikołajczyk. Wielu działaczy PSL zostało aresztowanych przez Urząd Bezpieczeństwa (UB)Urząd Bezpieczeństwa (UB), część zaś zrezygnowała z działalności politycznej. Komuniści przejęli kierownictwo w PSL, łącząc partię z marionetkowym SL. W ten sposób powstało Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (ZSL), w pełni kontrolowane przez władze komunistyczne.
Zlikwidowano Stronnictwo Pracy, a jego działaczom zalecono wstąpienie do uzależnionego od komunistów Stronnictwa Demokratycznego (SD). W grudniu 1948 r. połączono PPR i PPS, tworząc Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą (PZPR), w której dominowali stalinowscy przywódcy PPR. Przedtem przeprowadzono czystkę w PPS, w wyniku czego zostali wyeliminowani zwolennicy odrębności partii.
PRL jako podległe państwo narodowe
Po II wojnie światowej Polska stała się państwem niemal jednolitym narodowościowo. Zgodnie z postanowieniami wielkich mocarstw Kresy Wschodnie – przed 1939 r. zamieszkane, poza Polakami, przez Białorusinów, Litwinów, Ukraińców i Żydów – zostały zagarnięte przez ZSRS, z Polski natomiast wysiedlono ludność niemiecką. Wielu Niemców opuściło ziemie zachodnie i północne jeszcze przed nadejściem frontu sowieckiego.
W latach 1945–1950 do Polski wróciło ponad 2,2 mln Polaków z Niemiec (przede wszystkim z robót przymusowych i z obozów koncentracyjnych) oraz innych krajów zachodnich. Przesiedlano Polaków z Kresów Wschodnich (ponad 1,2 mln), przeprowadzono też częściową repatriacjęrepatriację obywateli Rzeczypospolitej z pozostałych rejonów Związku Sowieckiego.
Do Polski przyłączono ziemie, na których Polacy przed rokiem 1939 r. nie mieszkali lub stanowili mniejszość. Polacy zamieszkujący tereny, które przed wojną lub w czasie wojny należały do III Rzeszy, byli prześladowani zarówno pod rządami hitlerowskimi, jak i w PRL. Ewangelickich Mazurów szykanowały władze komunistyczne i część osadników, uważająca ich za Niemców. Polacy z ziem przyłączonych do Rzeszy, zmuszeni do podpisania VolkslisteVolksliste, po wojnie musieli przechodzić upokarzającą weryfikację, ponieważ podejrzewano ich o zdradę narodową.
Elementem walki z ukraińskimi nacjonalistami była akcja „Wisła”, przeprowadzona w 1947 r. Polegała ona na przymusowych przesiedleniach ludności ukraińskiej i łemkowskiej z Bieszczadów na ziemie zachodnie Polski. W walce z oddziałami UPA powszechnie stosowano zasadę odpowiedzialności zbiorowej. Represje dotykały także niewinnych ludzi, bez względu na wiek i płeć.
Wojnę przetrwało jedynie ok. 12% polskich Żydów. Wielu z nich nie chciało jednak zostawać w kraju, w którym zginęło tak wielu ich bliskich, inni bali się antysemityzmuantysemityzmu, szczególnie po pogromie kieleckim. Do 1950 r. większość ocalałych wyjechała na stałe z Polski. Kolejne fale emigracji nastąpiły w roku 1956, kiedy odpowiedzialnością za stalinizm obarczano przywódców komunistycznych pochodzenia żydowskiego oraz w roku 1968, gdy rozpętano nagonkę antysemicką i antyinteligencką.
Paradoksalnie komuniści, nie ukrywając zależności Polski od ZSRS, podkreślali jej narodowy charakter. Powodowało to sprzeczność pomiędzy deklarowaną suwerennością narodową i państwową podległością wobec Kremla.
Słownik
wrogość bądź niechęć w stosunku do Żydów oraz osób pochodzenia żydowskiego;
(łac. doctrina - nauka) regularne wpajanie człowiekowi określonych idei, doktryn (w szczególności politycznych oraz społecznych);
przekształcenie indywidualnej własności rolnej (ziemi i środków produkcji) w formę własności zbiorowej, czyli kolektywnej – państwowej lub spółdzielczej;
(łac. repatriatio - powrót do ojczyzny) akcja przesiedlenia na stałe do kraju ojczystego obywateli (np. jeńców wojennych, osób przymusowo przesiedlonych), którzy wskutek różnych przyczyn, np. zmian granic, konfliktów zbrojnych bądź emigracji, znaleźli się na terytorium innych państw
przejęcie przez państwo prywatnych majątków;
powszechnie używane określenie organów bezpieczeństwa państwa funkcjonujących w Polsce w okresie stalinizmu (1944–1956)
(łac. totalis - cały, całkowity) system polityczny oparty na nieograniczonych rządach jednej partii, która kontroluje wszystkie dziedziny życia obywateli danego państwa, podbudowany określoną ideologią;
(niem. Deutsche Volksliste) niemiecka lista narodowościowa, na którą wpisywano ludność krajów okupowanych posiadającą niemieckie pochodzenie;
Słowa kluczowe
Polska Ludowa, Polska Rzeczpospolita Ludowa, totalitaryzm, Zjednoczone Stronnictwo Ludowe, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, wysiedlenia, emigracja, akcja „Wisła”, Polska po II wojnie światowej, stalinizm w Polsce
Bibliografia
Wiek XX w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii, studentów i uczniów, red. M. Sobańska‑Bondaruk, S. Lenard, Warszawa 1998.
Wielka historia Polski, tomy 1‑10; Oficyna Wydawnicza FOGRA, Kraków 2016.
Europa. Nasza historia. Klasa 8: Historia w źródłach, obrazach i odwołaniach do współczesności, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2020.