Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Pojęcie wolności

Najważniejsze filozoficzne koncepcje wolności to:

RH19ktlxb30qj1
Nicolo di Pietro, Św. Augustyn przyprowadzony do szkoły przez św. Monikę, między 1413 a 1415.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
  • chrześcijańska koncepcja wolnej woliwolna wolawolnej woli – dotyczy natury człowieka, któremu Bóg dał wolność wyboru; sformułowana we wczesnym średniowieczu przez Augustyna Aureliusza; w świetle tej koncepcji człowiek ma wolność podejmowanych przez siebie działań i z wolności tej korzysta w pełni, wybierając pomiędzy złem a dobrem; właściwie wykorzystana wolność według Augustyna to wolność wyboru dobra, czyli postępowania zgodnie z wolą Bożą, wyrażoną w Biblii, w szczególności w jej etycznym przekazie; człowiek może jednak wybrać także grzech, czyli czyn niezgodny z religijną normą; według Augustyna człowiek został stworzony przez Boga jako z natury dobry i nakierowany na dobro; wolność ludzkiej woli podważają dziś zaś ustalenia psychologii (zwłaszcza dotyczące roli nieświadomości w ludzkim działaniu, a także neuropsychologiczne ustalenia dotyczące podejmowania decyzji przez ludzki mózg) oraz socjologii (zwłaszcza w zakresie wpływu procesu socjalizacji i otoczenia na ludzkie działanie);

RDmQ3ZE6K2QGR1
Pośmiertny anonimowy portret Adama Smitha (ok. 1800 r.).
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
  • liberalna koncepcja wolności – opiera się na założeniu, że wolność może mieć wyłącznie charakter polityczny, gdyż człowiek nie jest z wolny natury; liberalizmie stworzono przede wszystkim koncepcję wolności negatywnejwolność negatywnawolności negatywnej – sformułowanej w epoce oświecenia przez prekursorów i twórców liberalizmuliberalizmliberalizmu: Adama Smitha w sensie ekonomicznym – jako wolności od przymusu państwa i władzy państwowej w prowadzeniu przez ludzi indywidualnej działalności gospodarczej oraz Johna Locke’a w sensie politycznym –jako wolności jednostki od  ingerencji państwa w sferę przekonań, poglądów, wyznania; wolność od państwowej opresji była jednym z haseł rewolucji francuskiej; XIX‑wieczny teoretyk demokracji liberalnej, John Mill jako podstawę wolności politycznej uznał wolność zgromadzeń, wolność słowa i przekonań oraz wolność od przymusu i przemocy; XX‑wieczny teoretyk liberalizmu, Isiah Berlin podzielił wolność w rozumieniu liberalnym na dwie podstawowe odmiany – negatywną jako wolność od państwowego przymusu i zewnętrznej ingerencji oraz pozytywną jako zbiór praw do samorealizacji;

Ciekawostka

Isaiah Berlin (brytyjski filozof) w 1958 roku, w swoim eseju Dwie koncepcje wolności, wydzielił wolność pozytywną, która miała być odmienna od wolności negatywnej. Była to „wolność do” opisująca sytuację, w której możliwościom zewnętrznym jednostki odpowiada wewnętrzna jej zdolność do realizacji własnego ja i związanych z tym celów; pozytywne ujęcie wolności wyraża myśl, że człowiek nie może być wolny, jeżeli nie będzie dysponował odpowiednimi środkami do samorealizacji. Rozważając wolność negatywną pytamy: W jakiej mierze jestem rządzony?” i „Jak daleko sięga obszar, w którego granicach podmiot — osoba bądź grupa osób — ma lub powinien mieć całkowitą swobodę bycia i działania wedle własnej woli, bez wtrącania się innych osób?”. Gdy myślimy o wolności pozytywnej, musimy zapytać: „Kto mną rządzi?”, „Co lub kto jest źródłem władzy lub ingerencji, która może przesądzić, że ktoś ma zrobić raczej to niż tamto, być taki, a nie inny?”

  • marksistowska koncepcja wolności jako „uświadomienia konieczności” – sformułowana w XIX w. przez Karola Marksa, rozumiana jako świadoma zdolność podejmowania działań w świecie materialnym, ograniczonym prawami przyrody, w obrębie tych praw i zgodnie z nimi;

  • egzystencjalistyczna koncepcja wolności absolutnej – sformułowana przez Jeana‑Paula Sartre’a, który twierdził, że człowiek jest „skazany na wolność”, jest w świecie bytem, który jest zdeterminowany przez wolność decydowania o sobie samym i swym losie; w warunkach nieobecności żadnego absolutnego bytu określającego ludzkie normy postępowania wolność ta przybiera rozmiary absolutne – nie jest niczym ograniczona, zależy jedynie od podmiotowych możliwości decydowania o swych wyborach przez ludzi; w egzystencjalizmieegzystencjalizm (filozofia egzystencjalna)egzystencjalizmie wolność ta wiąże się z odpowiedzialnością za siebie i swój los, ale także za innych.

Wolność w ujęciu personalistycznym

Emmanuel Mounier w swej koncepcji wolności nawiązuje wprost do chrześcijańskiej tradycji pojmowania tego pojęcia. Dla Mouniera, podobnie jak dla Augustyna, konstytutywną właściwością osoby ludzkiejosoba ludzkaosoby ludzkiej jest wolność jej wyborów i działań. Ma ona charakter podmiotowy i jest jednym z podstawowych ludzkich doświadczeń. Człowiek doświadcza wolności, ma bowiem wolną wolę i może decydować o swych działaniach. Nie jest to jednak wolność absolutna, ogranicza ją etyczna perspektywa transcendencjitranscendencjatranscendencji – Bóg i jego etyczne wskazania. Pod tym względem Mounier nie różni się zasadniczo od Augustyna. Dzięki wolności człowiek realizuje swe autokreacyjne możliwości, w warunkach wolności dokonuje on też aktu przekroczenia samego siebie i otwarcia na innego. Wolność jest jednak zawsze indywidualnym przeżyciem przez człowieka konkretnej sytuacji, w konkretnym „tu i teraz”. Pisze Mounier:

Emmanuel Mounier Wprowadzenie do personalizmów

Wolność jest z reguły ściśle uwarunkowana i ograniczona przez naszą konkretną sytuację. Być wolnym to znaczy w pierwszym rzędzie przyjąć ten warunek i znaleźć w nim oparcie. Nie wszystko jest możliwe, nie wszystko jest możliwe w każdej chwili.

cytat 1 Źródło: Emmanuel Mounier, Wprowadzenie do personalizmów.

Ludzka wolność jest zawsze według Mouniera uwarunkowana, tzn. ludzkie działanie jest zawsze wewnętrznie i zewnętrznie ograniczone warunkami tego działania. Człowiek nie może uczynić wszystkiego, co by chciał, ale w warunkach, w których doświadcza swego losu, może tworzyć siebie jako coraz doskonalszą osobę, nawiązując relację z innymi, którzy go otaczają oraz przekraczając siebie w tych relacjach, otwierając się na innych. Osoby te nie ograniczają wolności osoby, ale tworzą dla niej nowe możliwości rozwoju i doskonalenia się, działania ku dobru. Pisał Mounier:

Emmanuel Mounier Wprowadzenie do personalizmów

Przez doświadczenie wewnętrzne osoba ukazuje się nam także jako obecność skierowana ku światu i innym osobom, wmieszana w świat i między inne osoby, bez kresu, w perspektywie powszechności. Inne osoby nie ograniczają jej, one pozwalają jej być i wzrastać. Osoba istnieje, tylko zwracając się ku drugiemu człowiekowi, tylko przez drugiego człowieka może siebie poznać, tylko w drugim człowieku może siebie odnaleźć.

cytat 2 Źródło: Emmanuel Mounier, Wprowadzenie do personalizmów.

Mounierowska krytyka innych koncepcji wolności

Mounier występował przede wszystkim przeciw egzystencjalistycznej koncepcji wolności Jeana‑Paula Sartre’a, ale pośrednio poddawał krytyce liberalne rozumienie tego pojęcia, bo ono leżało u podstaw koncepcji Sartre’a. Nie akceptował także ujęcia marksistowskiego, odrzucając pojmowanie wolności jako konieczności podejmowania wyborów w świecie materialnych konieczności. Analizując tę krytykę, badacz personalizmu, Wojciech Słomski referuje ją następująco:

Wojciech Słomski Duch personalizmu

Przeciwko tak pojętej wolności [absolutnej wolności człowieka w ujęciu Sartre’a] wysuwa Mounier dwojakiego rodzaju argumentację. Przede wszystkim wolność absolutna sprzeczna jest z istotą osoby, do której należy przeciwstawienie się tendencjom do depersonalizacji. Zdaniem Mouniera, nie ma żadnej istotnej różnicy pomiędzy wolnością absolutną a wolnością pojmowaną jako samowola, szukanie własnej korzyści, niezobowiązującej rozrywki i zaspokojenia egoistycznych potrzeb. […] Wolność ma dla Mouniera zawsze wymiar społeczny – jedynie we wspólnocie wolnych osób człowiek może podejmować zobowiązania, współpracę i odpowiedzialność za siebie i za innych. […]

cytat 3 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.
Wojciech Słomski Duch personalizmu

Wolność nie może być koniecznością, na którą, według Sartre’a, wszyscy jesteśmy skazani, lecz jest możnością, zdolnością określania rzeczywistości i kierowania się nią w celu spełnienia się osobowego. […] Wolność nie jest powiązana z bytem osobowym na podobieństwo „skazującego wyroku”, lecz jest propozycją, którą można przyjąć lub odrzucić. […]

cytat 4 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.
Wojciech Słomski Duch personalizmu

Wolność nie jest w personalizmie Mouniera wolnością bez granic także dlatego, że oprócz jej uwarunkowania całościową kondycją ludzką, jest ona ograniczana poprzez relację, w jakiej człowiek pozostaje do Boga. Człowiek zwraca się w swej wolności ku Bogu poprzez siłę wewnętrzną, którą Mounier porównuje do kwiatu, zwracającego się ku Słońcu. […]

cytat 5 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.
Wojciech Słomski Duch personalizmu

Mounier polemizuje także z liberalizmem […], dla którego wolność nie jest wprawdzie czymś absolutnym, jak dla Sartre’a czy Kierkegaarda, lecz jest równie nieograniczona. Liberalizm pojmuje wolność nie tylko jako brak zewnętrznego przymusu, lecz także jako wolność wewnętrzną, wynikającą z braku ograniczających zobowiązań i z braku odniesienia do transcendencji. W praktyce niebezpieczny okazuje się zwłaszcza drugi człon koniunkcji: oderwanie człowieka od jego odniesienia ku Bogu zaprzecza wolności, ponieważ „dążenie osoby jako takiej skierowane jest ku absolutnej samoistności Boga” […].

cytat 6 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.
Wojciech Słomski Duch personalizmu

Duża wagę przywiązuje Mounier do rozróżnienia pomiędzy wolnością a swobodą (swobodami). Mianem „swobód” określa Mounier różne rodzaje wolności, jakie człowiek uzyskuje z zewnątrz i jakie wynikają z jego uczestnictwa w strukturach społecznych i politycznych. […]

cytat 7 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.
Wojciech Słomski Duch personalizmu

Obiektywne warunki zewnętrzne nie są wprawdzie w stanie doszczętnie zniewolić człowieka, jednak wolność w warunkach zbyt ciężkich niewiele różni się od „uświadomionej konieczności”, o której pisał Marks. Dlatego też odróżnić należy troskę o filozoficzne, religijne czy prawne koncepcje wolności od troski o zapewnienie konkretnych swobód, traktowanych jako przejawy wolności.

cytat 8 Źródło: Wojciech Słomski, Duch personalizmu, Warszawa 2008, s. 122–125.

Słownik

egzystencjalizm (filozofia egzystencjalna)
egzystencjalizm (filozofia egzystencjalna)

ruch filozoficzny powstały w latach 30. XX w. w Europie, który w centrum zainteresowania stawiał problematykę ludzkiego istnienia w świecie, zwłaszcza jego sensu i konsekwencji etycznych

liberalizm
liberalizm

(z łac. liberatis – wolność) zespół przekonań filozoficznych, społecznych i politycznych, dla których centralną kategorią jest ludzka wolność osobista i ludzka indywidualność

osoba ludzka
osoba ludzka

człowiek pojmowany jako jednostkowy i niepowtarzalny byt o szczególnej wartości, wynikającej z jego osobowej godności, wyróżniającej spośród wszelkich bytów innego rodzaju, a także tworzący wartości w relacji z innymi i przekraczaniu siebie w komunikacji i współdziałaniu z innymi

transcendencja
transcendencja

(łac. transcendens – przekraczający) rzeczywistość metafizyczna wykraczająca poza rzeczywistość empiryczną – dostępną zmysłom rzeczywistość fizykalną

wolna wola
wolna wola

w teologii i filozofii chrześcijańskiej zdolność człowieka do podejmowania wyborów i działań zgodnych z własnymi intencjami

wolność negatywna
wolność negatywna

wolność od przymusu i ingerencji ze strony władzy, w szczególności władzy państwowej

wolność pozytywna
wolność pozytywna

wolność ludzi do realizacji praw wynikających z człowieczeństwa, np. nauki, pracy, opieki