Przeczytaj
Przypomnijmy twierdzenie o dzieleniu wielomianów z resztądzieleniu wielomianów z resztą. W niektórych podręcznikach nosi ono nazwę twierdzenia o rozkładzie wielomianu.
Dla każdego wielomianu i niezerowego wielomianu istnieją wielomiany i takie, że , przy czym wielomian nazywany resztą z dzielenia jest stopnia mniejszego niż stopień wielomianu lub jest wielomianem zerowym.
Bezpośrednio z tego wynika kolejne bardzo często stosowane w rozwiązaniach niektórych zadań twierdzenie o reszcietwierdzenie o reszcie.
Reszta z dzielenia wielomianu przez dwumian postaci wynosi (czyli jest stałą równą wartości wielomianu dla argumentu ).
Twierdzenie o reszcie bardzo łatwo udowodnić korzystając z twierdzenia o dzieleniu wielomianów z resztą. Wiadomo, że reszta z dzielenia przez wielomian pierwszego stopnia jest stałą, oznaczmy ją jako .
Zgodnie z twierdzeniem o dzieleniu z resztą możemy zapisać, że
czyli
a to właśnie chcieliśmy wykazać.
Wyznaczymy resztę z dzielenia wielomianu .
Możemy wykonać pisemne dzielenie wielomianów, ale dużo prościej będzie skorzystać z twierdzenia o reszcie. Szukana reszta wynosi:
,
czyli wielomian jest podzielny przez dwumian .
Ustalmy, jaka jest reszta z dzielenia wielomianu przez dwumian .
Korzystając z twierdzenia o reszcie wiemy, że reszta ta wynosi .
Wielomian definiujemy jako sumę jednomianów. Ale w wielu sytuacjach wygodniejsze jest przedstawienie wielomianu w postaci iloczynu - czyli rozłożenie wielomianu na czynniki.
Wielomian rozkładalnyWielomian rozkładalny to wielomian stopnia dodatniego, który można przedstawić w postaci iloczynu co najmniej dwóch wielomianów stopnia dodatniego. Wielomian, który nie spełnia tych warunków, to wielomian nierozkładalny.
Z tej definicji wynika, że nierozkładalne są na pewno wszystkie wielomiany stopnia pierwszego oraz nierozkładalne wielomiany stopnia drugiego (czyli takie, dla których wyróżnik przyjmuje wartości ujemne).
Okazuje się, że są to jedyne wielomiany nierozkładalnewielomiany nierozkładalne.
Jedyne wielomiany nierozkładalne stopnia dodatniego o współczynnikach rzeczywistych to wszystkie wielomiany pierwszego stopnia oraz wielomiany drugiego stopnia z ujemnym wyróżnikiem .
Każdy wielomian stopnia większego od można zapisać w postaci iloczynu wielomianów nierozkładalnych i niezerowej stałej.
Zapis w postaci iloczynu jest jednoznaczny z dokładnością do przemnożenia czynników przez stałą niezerową.
Wyjaśnijmy, jak rozumieć zapis o jednoznaczności rozkładu.
Rozważmy wielomian .
Można go rozłożyć do postaci iloczynu wielomianów nierozkładalnych.
Odpowiednie wielomiany pierwszego stopnia w każdym z tych czterech przykładowych zapisów można uzyskać stosując tylko mnożenie przez stałą. Na przykład czynnik w trzecim podpunkcie to z pierwszego podpunktu, a można uzyskać jako .
Wielomian
można rozłożyć do postaci
i czynnik jest już nierozkładalny, .
Na koniec odnotujmy zastosowanie twierdzenia o reszcie.
Rozważmy wielomian . Wyznaczymy współczynniki i wiedząc, że reszta z dzielenia wielomianu przez dwumian wynosi a reszta z dzielenia wielomianu przez dwumian wynosi .
Z Twierdzenia o reszcie wiemy, że oraz . Budujemy więc układ równań
,
który po uproszczeniu przyjmuje postać:
Dodając równania stronami otrzymujemy, że , więc . Wstawiając uzyskaną wielkość do drugiego równania mamy, że , więc .
Słownik
dla każdego wielomianu i niezerowego wielomianu istnieją wielomiany i takie, że , przy czym wielomian nazywany resztą z dzielenia jest stopnia mniejszego niż stopień wielomianu lub jest wielomianem zerowym
reszta z dzielenia wielomianu przez dwumian postaci wynosi (czyli jest stałą równą wartości wielomianu dla argumentu )
wielomian stopnia dodatniego, który można przedstawić w postaci iloczynu co najmniej dwóch wielomianów stopnia dodatniego
jednomian stopnia zero lub wielomian stopnia dodatniego, którego nie można przedstawić w postaci iloczynu co najmniej dwóch wielomianów stopnia dodatniego