Ze względu na obecność w cząsteczce grupy funkcyjnej o właściwościach kwasowych () oraz zasadowych (), aminokwasy reagują zarówno z zasadami, jak i kwasami, czyli mają charakter amfoteryczny. Oznacza to, że w roztworach wodnych (w zakresie pHpHpH od 4 do 9), zgodnie z teorią Bronsteda‑Lowry'ego, mogą zachowywać się jak kwas (donor protonudonor protonudonor protonu) bądź zasada (akceptor protonuakceptor protonuakceptor protonu). Aby potwierdzić to stwierdzenie, należy zapisać odpowiednie równania reakcji aminokwasów.
Ze względu na obecność w cząsteczce grupy karboksylowej, która zachowuje swoje właściwości, aminokwasy:
reagują z zasadami, tworząc odpowiednie sole, np.:
R1cQX06SX97mr
Na ilustracji jest równanie reakcji: jedna cząsteczka alaniny o strukturze grupa metylowa związana z grupą CH, która to łączy się grupą oraz grupą karboksylową COOH. Dodać jedna cząsteczka wodorotlenku sodu NaOH, strzałka w prawo, za strzałką jedna cząsteczka alaninianu sodu o strukturze grupa metylowa związana z grupą CH, która to łączy się grupą oraz grupą COONa. Dodać jedna cząsteczka wody .
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
ReztTBxFSOIs9
W probówce po lewej stronie znajduje się próbka stałej alaniny, w probówce po prawej stronie roztwór alaninianu sodu, powstałego poprzez dodanie stężonego wodnego roztworu wodorotlenku sodu.
W probówce po lewej stronie znajduje się próbka stałej alaniny, w probówce po prawej stronie roztwór alaninianu sodu, powstałego poprzez dodanie stężonego wodnego roztworu wodorotlenku sodu.
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Do reakcji należy użyć rozcieńczonego roztworu wodorotlenku, aby zmiana pH nie zachodziła zbyt gwałtownie.
reagują z alkoholami, tworząc estry, np.:
R1YLKrIrXZr1u
Schemat reakcji estryfikacji glicyny. Jedna cząsteczka glicyny o strukturze grupa związana z grupą , która to łączy się z grupą karboksylową COOH. Dodać jedna cząsteczka etanolu o strukturze grupa związana z grupą , która to połączona jest z grupą hydroksylową OH. Strzałka w prawo, strzałka w lewo, nad górną strzałką kation wodorowy . Za strzałkami cząsteczka glicynianu etylu o strukturze grupa związana z grupą , która to łączy się z grupą COO związaną z grupą etylową . Dodać jedna cząsteczka wody .
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R1CTbcPG6m88T
W probówce po lewej stronie znajduje się próbka stałej glicyny. W próbówce po prawej znajduje się powstały w wyniku reakcji z etanolem, w obecności kwasu siarkowego(VI), ester – glicynian etylu.
W probówce po lewej stronie znajduje się próbka stałej glicyny. W próbówce po prawej znajduje się powstały w wyniku reakcji z etanolem, w obecności kwasu siarkowego(VI), ester – glicynian etylu.
Źródło: GroMar Sp. z o. o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Należy pamiętać, że reakcja estryfikacji wymaga obecności mocnego kwasu oraz ogrzania.
Ze względu na obecność w cząsteczce grupy aminowej, która zachowuje swoje właściwości, aminokwasy:
reagują z kwasami, tworząc odpowiednie sole, np. w reakcji z kwasem chlorowodorowym:
R17n4M7eHmuKq
Schemat reakcji otrzymywania chlorowodorku glicyny. Cząsteczka glicyny o strukturze grupa związana z grupą , która to łączy się z grupą karboksylową COOH. Dodać jedna cząsteczka kwasu solnego strzałka w prawo, za strzałką jedna cząsteczka chlorowodorku glicyny o strukturze grupa związana z grupą , która to łączy się z grupą karboksylową COOH.
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RSKuNqqSZbXMw
Po lewej znajduje się stała glicyna, po prawej roztwór chlorowodorku glicyny, powstały poprzez dodanie stężonego kwasu solnego.
Po lewej znajduje się stała glicyna, po prawej roztwór chlorowodorku glicyny, powstały poprzez dodanie stężonego kwasu solnego.
Źródło: GroMar Sp. z o. o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Do reakcji należy użyć rozcieńczonego roztworu kwasu, aby zmiana pH nie zachodziła zbyt gwałtownie. Należy pamiętać też, że w przypadku amonokwasów, posiadających w swojej strukturze pierścień aromatyczny, użycie kwasu azotowego(V) spowoduje nitrowanie pierścienia (reakcja ksantoproteinowa).
Słownik
akceptor protonu
akceptor protonu
każda cząsteczka (atom lub jon) zdolna do przyłącznia protonu () i dzięki temu wykazująca właściwości zasadowe
donor protonu
donor protonu
cząsteczka lub jon, która ma zdolność oddawania protonu innemu indywiduum chemicznemu, dzięki czemu posiada właściwości kwasowe
pH
pH
(łac. potentium hydrogeni „wykładnik wodoru”) wykładnik jonów wodorowych (); wielkość stosowana do określania odczynu roztworu
Bibliografia
Encyklopedia PWN
Krzeczkowska M., Loch J., Mizera A., Chemia. Repetytorium. Liceum - poziom podstawowy i rozszerzony, Warszawa - Bielsko‑Biała 2010.