Przeczytaj
Utwór o incipicieincipicie „Snuć miłość...” należy do liryków lozańskich stworzonych przez Adama Mickiewicza w latach 1839–1840 podczas pobytu w Szwajcarii. To jedne z ostatnich tekstów poetyckich wieszcza – zamykają one twórczość liryczną poety. Uznaje się je jednocześnie za utwory najbardziej dojrzałe, zarówno pod względem wymowy, jak i oryginalnej budowy wersyfikacyjnej oraz szczególnej kondensacji znaczeń. Zmianę poetyckiego obrazowania charakteryzuje Czesław Zgorzelski:
O sztuce lirycznej MickiewiczaI znowuż zmiana […] jeszcze silniej, jeszcze głębiej, bardziej rewolucyjnie przekształcająca dotychczasowe drogi sztuki lirycznej Mickiewicza! Przede wszystkim w charakterze obrazowania. Zatraca ono swą konkretną, niepowtarzalną wyrazistość, rezygnuje z metody indywidualizowania przedmiotu, włączania go w ściśle określone, wyraźnie oznaczone okoliczności czasu i miejsca. Jakby te właśnie kategorie czasu i miejsca stawały się nieważne, bez znaczenia w obliczu wieczności i bezkresu wszechświata. Obrazy zarysowują się ogólnikowo, świat ukazywany przybiera rysy typowe, a mimo wszystko – nadal poetycko wymowne, oczyma wyobraźni widzialne, lirycznie wyraziste.
Źródło: Czesław Zgorzelski, O sztuce lirycznej Mickiewicza, „Zeszyty Naukowe KUL”, nr 1, s. 40.
![Ilustracja przedstawia panoramę miasta. Na pierwszym planie ukazany jest trawnik rzadko porośnięty drzewami. Na drugim planie po lewej stronie odnajdujemy zamek ozdobiony licznymi basztami. Na prawo od niego stoi okazały budynek, nad którym górują dwie strzeliste wieże. Pośrodku stoją liczne, kilkukondygnacyjne zabudowania miejskie. Bliżej prawej strony stoi niewielka świątynia z kopulastą wieżą. Umieszczono na niej zegar. Po prawej stronie stoją niskie budynki mieszkalne. Na trzecim planie rozciąga się jezioro. Nad jeziorem i miastem wznoszą się szczyty gór.](https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res-minimized/RgjtzJZ87P4TZ/1639582920/23xnICFI4pgRqumZywZAzAM15YcB3Wo6.jpg)
Cechą charakterystyczną liryków lozańskich jest ich lapidarność i zwięzłość. To krótkie teksty poetyckie, skoncentrowane wokół jednego przeżycia bądź obrazu. Mimo niewielkich rozmiarów utwory te są niezwykle bogate w znaczenia – przedstawiają uniwersalne problemy i rozważania o charakterze filozoficznym. Liryk Snuć miłość... to zamknięta w zaledwie 12 wersach refleksja nad sensem i celem życia ludzkiego. Jest to poetycka definicja, a jednocześnie afirmacja miłości – uczucia, które dla romantyków miało szczególne znaczenie.
Snuć miłość...Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozwijać ją, jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego; — puszczać ją w głąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią, — w górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje,
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.1839, Lausanne
Źródło: Adam Mickiewicz, Snuć miłość..., [w:] tegoż, Poezje, t. 2: Wiersze z lat 1825–1855, oprac. J. Bystrzycki, J. Kallenbach, Kraków 1928, s. 201.
Słownik
(łac. gradatio – stopniowanie) – inaczej stopniowanie; polega na uszeregowaniu słów lub sformułowań według tego, jak się nasila lub słabnie ich intensywność znaczeniowa; służy wzmacnianiu ekspresywności wypowiedzi
(łac. incipere – zaczynać) – początkowe wyrazy utworu
(gr. mystikós - tajemny) – 1. prąd religijno‑filozoficzny, występujący w różnych kulturach, uznający możliwość bezpośredniej relacji człowieka z rzeczywistością pozamaterialną (Bogiem, Absolutem), najwyższymi formami poznania są intuicja i objawienie; 2. postawa, stanowisko wyrażające poglądy oparte na uczuciu i intuicji