W 1927 r. skończył studia (w indeksie miał same oceny dostateczne) i wyjechał na rok do Francji, najpierw do Paryża, a potem na południe, nad morze i w Pireneje. Wtedy pierwszy raz osobiście zetknął się z mitem Paryża jako centrum europejskiej kultury. Od razu postanowił, że Paryż mu nie zaimponuje.

Po powrocie do Polski Gombrowicz rozpoczął aplikację sądową i ten biograficzny epizod miał znaczący wpływ na kształtowanie się jego życiowej i pisarskiej postawy. Zetknął się bowiem w sądzie z problemem zła i odpowiedzialności za nie (sprawy te staną się głównym tematem jego ostatniej przedwojennej powieści Opętani). Gombrowicz uważał, że zło zawsze wiąże się z cierpieniem i miał wiele współczucia zarówno dla ofiar, jak i sprawców.

W owych latach zaczęło go pochłaniać pisanie. Wielokrotnie ponawiał próby stworzenia powieści popularnej. Niezadowolony z rezultatów porzucił te wysiłki i zaczął z innej strony, szkicując wyrafinowane, groteskowe opowiadania oparte na parodii różnych konwencji XIX‑wiecznej prozy. Bohaterem był człowiek społecznie odtrącony, doznający towarzyskich upokorzeń. Opowiadania ukazały się w debiutanckim zbiorze zatytułowanym Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933). Książka spotkała się z dobrym przyjęciem recenzentów, ale... nie została zrozumiana. Krytycy ukrywali często niezrozumienie jej stylu i problematyki za pełnym pobłażania tonem. Sam Gombrowicz pisał, że użycie w tytule słowa „dojrzewanie” okazało się niebezpieczne – recenzenci bowiem nie potrafili odejść od analizowania rzekomej niedojrzałości utworów, zwłaszcza zaś osoby debiutującego autora.

W tym samym czasie niespełna trzydziestoletni pisarz nawiązał współpracę z prasą i zaczął publikować, przede wszystkim na łamach „Kuriera Porannego”, liczne recenzje, felietony i reportaże literackie. Oceniał w nich książki (w tym także teksty kultury masowej). Miał swój stolik w „Zodiaku”. Lubił kawiarniane życie towarzyskie, bo był szczególnie wyczulony na teatralność sytuacji. Bawił intelektualnymi żartami, prowokował, aranżował sytuacje i awantury. Przy jego stoliku nie brakowało młodych adeptów literatury, dziwaków, nieudaczników, klakierów, czyli tak zwanych dworzan.

W 1938 r. opublikowane zostało przedwojenne dzieło młodego artysty, powieść zatytułowana Ferdydurke. Pod tym enigmatycznym, nic właściwie nieznaczącym tytułem ukrywa się brawurowa i groteskowa opowieść o trzydziestoletnim początkującym literacie, autorze debiutanckiego tomu Pamiętnik z okresu dojrzewania. Porwany przez wiecznego, choć emerytowanego pedagoga prof. Pimkę (stanie się on w polskiej kulturze postacią przysłowiową, uosobieniem postawy banalizującej wszelką żywszą myśl), wraca pod przymusem do szkoły, w niepojęty sposób zmieniony w siedemnastolatka. Gombrowiczowski narrator, przerażony rozwojem wypadków, wędruje w powieści przez trzy różne środowiska międzywojennej Polski – szkołę średnią, inteligencki dom inżyniera Młodziaka i ziemiański dwór wujostwa Hurleckich. Choć wszędzie doznaje licznych udręk na ciele i umyśle, walczy jednak, coraz bardziej skutecznie, o wybicie się na osobistą niepodległość. Zastygła, inercyjna forma, konwencje, schematy i uprzedzenia  męczą zarówno narratora, jak i innych bohaterów, kalecząc ich wzajemne relacje. Ale i ucieczka od formy okazuje się niemożliwa – proces wyzwalania z niej nigdy się nie kończy. Jedynym rozwiązaniem, zawsze niepewnym i zwodniczym, jest twórczy, ironiczny i ruchliwy dystans do wszystkich form.

Powieść spotkała się z gorącym przyjęciem znacznej części polskiej krytyki, czytelników i pisarzy. Niezwykle przenikliwą i entuzjastyczną recenzję Ferdydurke napisał Bruno Schulz, przyjaciel autora i twórca, który wraz ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i Witoldem Gombrowiczem został zaliczony do sławnych, także za granicą, „trzech muszkieterów” polskiej prozy awangardowej okresu międzywojennego.