Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Na wstępie zapoznamy się z twierdzeniem Darboux oraz przeanalizujemy je bardzo skrupulatnie.

Darboux
Twierdzenie: Darboux

Załóżmy, że dana jest funkcja ciągła na przedzialefunkcja ciągła na przedzialefunkcja ciągła na przedziale domkniętym a,b, tzn. f:a,b jest ciągła. Jeżeli fa·fb<0, to istnieje punkt pośredni ca,b taki, że fc=0.

Przeanalizujemy powyższe twierdzenie krok po kroku.

  1. Musimy sprawdzić, czy badana funkcja w zadanym przedziale jest ciągła.

  2. Zapis fa·fb<0 oznacza, że na końcach przedziału wartości funkcji mają różne znaki. Nie musimy badać monotoniczności funkcji, bo nie ma to w tym przypadku znaczenia.

  3. Istnienie punktu pośredniego ca,b takiego, że fc=0 oznacza, że badana funkcja ma miejsce zerowe należące do przedziału a,b, jednak w wielu przypadkach możemy nie być w stanie wyznaczyć tej wartości w sposób analityczny.

  4. Należy zauważyć, że teza twierdzenia jest implikacją, a to oznacza, że jeśli fa·fb>0, to nie możemy nic powiedzieć o istnieniu pierwiastka.

Przykład 1

Sprawdzimy czy równanie 4x-x2=0 ma rozwiązanie w przedziale -1,1.

Rozwiązanie:

Zauważmy na początku, że w zadanym przedziale funkcja fx=4x-x2 jest określona i  ciągła, bowiem zarówno funkcja wykładnicza jak i wielomian są ciągłe, a zatem ich różnica również jest funkcją ciągłą.

Ponadto:

f-1=4-1--12=14-1=-34

f1=41-12=4-1=3

Czyli f-1·f1<0. Zatem na mocy twierdzenia Darboux funkcja fx=4x-x2 na przedziale -1,1 ma miejsce zerowe.

Rozwiązanie tego równania jest dość skomplikowane, na szczęście nie jest wymagane wskazanie dokładnego rozwiązania, a jedynie sprawdzenie, czy takie rozwiązanie istnieje.

Analizując wykres funkcji:

RyxdVlVeVQy0g

utwierdzamy się w przekonaniu o istnieniu rozwiązania równania

4x-x2=0.

Twierdzenie Darboux należy stosować w umiejętny sposób i w razie potrzeby odpowiednio modyfikować przedział, na którym szukamy rozwiązania.

Przykład 2

Zbadamy czy funkcja fx=x6+4x4-20x2-48 ma pierwiastki należące do przedziału -3,3.

Rozwiązanie:

Badana funkcja jako wielomian jest ciągła na całym zbiorze liczb rzeczywistych, czyli w szczególności na przedziale -3,3.

Z drugiej strony

f-3=825>0 oraz f3=825>0.

Na podstawie twierdzenia Darboux nie można wyciągnąć jednoznacznych wniosków o istnieniu pierwiastków w przedziale -3,3. Wystarczy jednak zauważyć, że f0=-48<0, zatem

f-3·f0<0,

czyli na przedziale -3,0 funkcja ma miejsce zerowe oraz

f0·f3<0,

co oznacza, że również na przedziale 0,3 funkcja ma miejsce zerowe.

Reasumując, funkcja f ma co najmniej 2 pierwiastki należące do przedziału -3,3.

Po zapisaniu funkcji w nieco innej postaci

fx=x2-4x2+6x2+2

okazuje się, że funkcja ma dokładnie 2 miejsca zerowe, które można łatwo wyznaczyć:

fx=0, gdy x2-4x2+6x2+2=0, skąd: x=2 lub x=-2.

Twierdzenie Darboux jest podstawą metody równego podziału, inaczej zwanej bisekcją, która pozwala na poszukiwanie miejsc zerowych dowolnej funkcji ciągłej w przedziale a,b, dla której fa·fb<0. Dzięki algorytmowi znajdujemy przybliżone rozwiązanie ze z góry zadaną dokładnością – ustalamy ε>0 i szukamy przybliżonego rozwiązania, które różni się od rozwiązania właściwego o co najwyżej ε>0.

Algorytm bisekcji sprowadza się do następujących kroków:

  1. Sprawdzamy, czy x1=a+b2 jest pierwiastkiem, czyli fx1=0. Jeśli tak, to algorytm się kończy, a x1 jest szukanym rozwiązaniem.

  2. W przeciwnym razie, dopóki nie osiągamy zakładanej dokładności, czyli a-b>ε, to:
    a) jeśli fa·fa+b2<0, to przyjmujemy a1=a oraz b1=a+b2
    b) jeśli fa+b2·fb<0, to przyjmujemy a1=a+b2 oraz b1=b

  3. Ponawiamy procedurę dla przedziału a1,b1 otrzymując przedział a2,b2...

  4. Po osiągnięciu zakładanej dokładności, jako rozwiązanie przyjmujemy x0a+b2.

Przykład 3

Wyznaczymy pierwiastek równaniapierwiastek równaniaWyznaczymy pierwiastek równania x5-x+1=0 w przedziale -2,2 z dokładnością do 116 .

Rozwiązanie:

Przyjmijmy fx=x5-x+1, f-2=-32+2+1=-29<0, f2=32-2+1=31>0, czyli w badanym przedziale jest pierwiastek. Zauważamy, że x1=-2+22=0f0=1>0. Stąd szukany pierwiastek należy do przedziału -2,0. Zatem

x1=-2+02=-1, f-1=-1+1+1=1>0.

Skoro f0·f-2<-1, to miejsce zerowe należy do przedziału -2,-1.

Postępując analogicznie w kolejnych krokach, otrzymujemy:

x1=-2-12=-32, f-32=-24332+32+1<0x0-32,-1

x1=-32-12=-54, f-54<0x0-54,-1

x1=-54-12=-98, f-98>0x0-54,-98

x1=-54-982=-1916, f-1916<0x0-1916,-98,

ale -1916+98=116, czyli jako rozwiązanie przyjmujemy środek przedziału i ostatecznie mamy:

x0-98-19162=-3732.

Słownik

pierwiastek równania
pierwiastek równania

pierwiastkiem równania nazywamy wszystkie liczby rzeczywiste spełniające analizowane równanie

funkcja ciągła na przedziale
funkcja ciągła na przedziale

funkcję fx nazywamy ciągłą na przedziale a,b jeśli jest ciągła w każdym punkcie x0a,b, tzn. istnieje granica

limxx0fx

i granica ta jest równa wartości funkcji w tym punkcie, czyli

limxx0fx=fx0