Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Jeśli chcemy zapisać w postaci sumy potęgę a-b2 lub potęgę a-b3 możemy skorzystać z odpowiedniego wzoru skróconego mnożenia. W przypadku, gdy wykładnik potęgi jest większy, potęgę możemy zapisać w postaci iloczynu i wykonać odpowiednie mnożenie.

Na przykład:

a-b4=a-b2·a-b2

a-b4=a2-2ab+b2a2-2ab+b2

a-b4=a4-2a3b+a2b2-2a3b+4a2b2-2ab3+a2b2-2ab3+b4

a-b4=a4-4a3b+6a2b2-4ab3+b4

Analizując podany przykład można zauważyć, że zamiana potęgi różnicy na sumę za pomocą mnożenia, jest pracochłonna i łatwo przy tym popełnić błąd. Warto więc skorzystać z innych metod określania wyrazów szukanej sumy.

Zastosowanie trójkąta Pascala

Przyjrzyjmy się kolejnym zapisom w postaci sumy  wyrażenia a-bn , gdzie n – liczba naturalna.

R6MkXJs96GlMw

W otrzymanej sumie pierwszy wykładnik, do której podniesiona jest liczba a jest równy potędze rozważanego dwumianu. Każdy kolejny wykładnik jest mniejszy o 1 od poprzedniego, aż do ostatniego, który jest równy 0. Wykładniki liczby b zmieniają się w odwrotnej kolejności – wzrastają od 0 do wykładnika, do którego podniesiony jest rozważany dwumian. W każdym ze składników suma wykładników liczb ab jest równa potędze, do której podniesiony jest dwumian a-b. Znak „minus” poprzedza co drugi składnik.

Aby znaleźć rozwinięcia kolejnych potęg dwumianu a-b, stworzymy najpierw tablicę współczynników liczbowych poprzednich rozwinięć.

RI19wiV14FiCa

Zauważmy, że skrajne liczby w uzyskanym „trójkącie” (zwanym trójkątem Pascala) to jedynki. Liczby w kolejnych wierszach powstają poprzez dodanie dwóch sąsiednich liczb z wiersza stojącego wyżej. Korzystające z tej obserwacji, dopisujemy kolejne wiersze.

R1Lpycz7tleVd

Możemy teraz utworzyć następny wzór.

a-b6=1·a6-6a5b+15a4b2-20a3b3+15a2b4-6ab5+1·b6

Zapiszemy nasze spostrzeżenia w postaci twierdzenia.

n–ta potęga różnicy
Twierdzenie: n–ta potęga różnicy

Dla każdej liczby naturalnej parzystej n i liczb a, b:

a-bn=c0an-c1an-1b1+c2an-2b2+-cn-1a1bn-1+cnbn

gdzie:
liczby c0, c1, c2, ..., cn-1, cn są kolejnymi liczbami w n–tym wierszu trójkąta Pascala.

Dla każdej liczby naturalnej nieparzystej n i liczb a, b:

a-bn=c0an-c1an-1b1+c2an-2b2+...+cn-1a1bn-1-cnbn

gdzie:
liczby c0, c1, c2, ..., cn-1, cn są kolejnymi liczbami w n–tym wierszu trójkąta Pascala.

Przykład 1

Zapiszemy w postaci sumy wyrażenie 1-d4.

Rozwiązanie:

Korzystamy z powyższego twierdzenia, odczytując potrzebne współczynniki w 4 wierszu trójkąta Pascala.

R3JQRLiyhuOMt

1-d4=14-4·13·d+6·12d2-4·1·d3+d4

1-d4=1-4d+6d2-4d3+d4

Przykład 2

Znajdziemy szósty wyraz rozwinięcia potęgi 3-36.

Rozwiązanie:

Odpowiedni współczynnik liczbowy odczytujemy z trójkąta Pascala.

R71okBRrxEBhb

Jest to liczba 6.

W rozwinięciu dwumianu 3-36 wykładniki potęg liczby 3 zmniejszają się, a liczby 3 zwiększają się.

Zatem iloczyn potęg tych liczb będzie równy 31·35=3·93=273.

Stąd wyraz szósty to:

-6·273=-1623

Zastosowanie dwumianu Newtona

Korzystając z trójkąta Pascala łatwo jest zapisać w postaci sumy jednomianów potęgę różnicy o niewielkim wykładniku. Natomiast w przypadku dużego wykładnika, trudno jest znaleźć potrzebne współczynniki. Prostszy sposób wyznaczania tych współczynników to wykorzystanie wzoru dwumianowego Newtona, zwanego krótko dwumianem Newtonadwumian Newtonadwumianem Newtona.

Dwumian Newtona
Twierdzenie: Dwumian Newtona

Jeżeli x, y są dowolnymi liczbami rzeczywistymi, n jest liczbą naturalną parzystą, to

x-yn=n0xn-n1xn-1y+n2xn-2y2+...-nn-1xyn-1+nnyn

Jeżeli x, y są dowolnymi liczbami rzeczywistymi, n jest liczbą naturalną nieparzystą, to

x-yn=n0xn-n1xn-1y+n2xn-2y2+...+nn-1xyn-1-nnyn

Aby móc korzystać z dwumianu Newtona, przypominijmy, że nk (czytamy: n nad k lub n po k) to tzw. symbol Newtona.

nk=n!k!n-k!, dla 0kn

Przypomnijmy jeszcze, że zapis k! (czytamy: k silnia) oznacza iloczyn kolejnych liczb naturalnych dodatnich, nie większych od k.

k!=1·2·3·...·k

Przykład 3

Zapiszemy w postaci sumy jednomianów x-17.

Rozwiązanie:

Korzystamy z dwumianu Newtonadwumian Newtonadwumianu Newtona.

x-17=70x7·10-71x6·11+72x5·12-73x4·13+74x3·14-75x2·15+

+76x1·16-77x0·17

Obliczamy kolejne współczynniki.

70=7!0!7-0!=7!1·7!=1

71=7!1!7-1!=7!1·6!=6!·76!=7

72=7!2!7-2!=7!2·5!=5!·6·72·5!=21

73=7!3!7-3!=7!6·4!=4!5·6·76·4!=35

74=7!4!7-4!=7!24·3!=3!4·5·6·724·3!=35

75=7!5!7-5!=7!120·2!=2!·3·4·5·6·7120·2!=21

76=7!6!7-6!=6!·76!·1!=7

77=7!7!7-7!=7!7!·0!=1

Do uzyskanego wyrażenia podstawiamy wyznaczone liczby.

x-17=x7-7x6+21x5-35x4+35x3-21x2+7x1-1

Na wszelki wypadek, możemy sprawdzić, czy dobrze wykonaliśmy obliczenia, korzystając z trójkąta Pascala.

RbyvzfkFsDrFD
Przykład 4

Znajdziemy piąty wyraz rozwinięcia dwumianu 1a+a9.

Rozwiązanie:

Piąty wyraz tego rozwinięcia to

94·1a5·a4=9!4!9-4!·a4a5=9!4!·5!·1a=6·7·8·924·a-1=126a-1

Odpowiedź:

Piąty wyraz to 126a-1.

Słownik

dwumian Newtona
dwumian Newtona

twierdzenie określające sposób zamiany n–tej potęgi dwumianu na sumę jednomianów