Przeczytaj
Przystosowania pasożytów do prowadzenia pasożytniczego trybu życia
Przystosowania do pasożytnictwa mają na celu znalezienie żywiciela i jego skuteczne zakażenie oraz rozmnożenie pasożyta i wydanie na świat licznego potomstwa, które rozprzestrzeni gatunek w środowisku i jednocześnie zwiększy prawdopodobieństwo znalezienia odpowiedniego organizmu żywicielskiego. Prowadzenie pasożytniczego trybu życia jest możliwe dzięki przystosowaniom: morfologicznym, anatomiczno‑fizjologicznym, chemicznym i behawioralnym.
Przystosowania morfologiczne do pasożytniczego trybu życia
Budowa morfologiczna pasożytów jest wyrazem przystosowania do prowadzenia pasożytniczego trybu życia. Kształt ich ciała wiąże się ze środowiskiem życia i sposobem pobierania pokarmu. Zazwyczaj jest ono spłaszczone grzbietobrzusznie, rzadziej bocznie, może być też obłe.


W budowie morfologicznej pasożytów obecne są różnego rodzaju struktury umożliwiające przyczepienie się do ciała żywiciela. Występowanie pazurków, haczyków, przyssawek, bruzd, ząbków i sztylecików zapewnia umocowanie pasożyta i jednocześnie chroni go przed usunięciem z powierzchni ciała żywiciela lub z jego wnętrza.
Przystosowania anatomiczno‑fizjologiczne do pasożytniczego trybu życia
Budowa anatomiczna i fizjologia pasożytów są wyrazem ich przystosowania do prowadzenia pasożytniczego trybu życia. Szereg tych adaptacji dotyczy budowy i funkcjonowania układu pokarmowego i rozrodczego oraz przebiegu procesów metabolicznych.
Układ pokarmowy
U pasożytów początkowe odcinki układu pokarmowego zaopatrzone są w struktury umożliwiające pobranie pokarmu. Do takich struktur należą m.in.: aparat gębowy typu kłująco‑ssącego oraz silnie umięśniona gardziel.



Układ rozrodczy
Część pasożytów to obojnakiobojnaki (hermafrodyty), czyli organizmy mające męskie i żeńskie narządy rozrodcze. Zdolność do produkcji zarówno plemników, jak i komórek jajowych sprawia, że do rozmnażania płciowego nie jest wymagana obecność drugiego osobnika tego samego gatunku. Zatem pojedynczy osobnik pasożytniczy może przeprowadzić pełen cykl rozwojowy. Obojnactwo wiąże się także ze zwielokrotnieniem liczby narządów rozrodczych, dzięki czemu pasożyt produkuje znaczną liczbę jaj. W ten sposób zwiększa się prawdopodobieństwo przedostania się jaj do organizmu żywiciela pośredniegożywiciela pośredniego, jak również zakażenia większej liczby żywicieli. W konsekwencji wzrastają szanse pasożyta na dokończenie cyklu rozwojowego w organizmie żywiciela ostatecznegożywiciela ostatecznego.

Część pasożytów ma złożone cykle rozwojowe, w których występuje kilka rodzajów larw, wymagających do dalszego rozwoju różnych gatunków żywicieli pośrednich. Komplikacja cyklu zwiększa rozprzestrzenienie pasożyta w środowisku i tym samym zwiększa jego szanse na osiągnięcie dojrzałości.

Pasożyty wewnętrzne mają także zdolność oddychania na drodze fermentacji, dzięki czemu mogą pasożytować wewnątrz narządów wewnętrznych, a więc w środowisku ubogim w tlen. Prowadzenie fermentacji jest procesem o niskiej wydajności energetycznej: rozkład jednej cząsteczki glukozy dostarcza jedynie dwóch cząsteczek ATP. Zatem pokrycie potrzeb energetycznych pasożyta wymaga zużycia znacznych ilości substancji pokarmowych, które pobiera on z ciała żywiciela.
Przystosowania chemiczne do pasożytniczego trybu życia
Pasożyty zdolne są do produkcji i wydzielania substancji chemicznych o różnorodnym działaniu. Najczęściej substancje te umożliwiają bezbolesne dla żywiciela pobieranie pokarmu, redukują stan zapalny powstający w miejscu bytowania pasożyta lub zapewniają ochronę przed enzymami trawiennymi gospodarza.


Przystosowania behawioralne do pasożytniczego trybu życia
Pasożyt może wykazywać pewne zachowania, które zwiększają prawdopodobieństwo znalezienia żywiciela.

Obecność larw pasożyta może wpływać na zmiany w zachowaniu żywiciela pośredniego, dzięki czemu pasożyt zwiększa prawdopodobieństwo przedostania się formy larwalnej do organizmu żywiciela ostatecznego.

U niektórych ptaków występuje pasożytnictwo lęgowe. Zjawisko to dotyczy m.in. kukułki zwyczajnej (Cuculus canorus), która składa jaja w gniazdach innych gatunków ptaków. Pisklęta kukułek wykluwają się wcześniej niż pisklęta przybranej pary rodzicielskiej. Zazwyczaj usuwają z gniazda właściwe jaja, a niekiedy pisklęta gospodarzy. Wysiłek wykarmienia i odchowania piskląt kukułki podejmują przybrani rodzice.

Przystosowania żywicieli do obrony przed pasożytem
Przystosowania żywicieli do obrony przed pasożytem mają na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa infekcji, odstraszenie pasożyta lub jego usunięcie z organizmu. Mechanizmy obronne są możliwe dzięki przystosowaniom: morfologicznym, anatomiczno‑fizjologicznym, chemicznym i behawioralnym.
Obronne przystosowania morfologiczne
W budowie morfologicznej żywicieli obecne są struktury, które utrudniają pasożytom wniknięcie do wnętrza ciała danego organizmu. Do przystosowań tych zalicza się m.in.: łuski, pióra, włosy, kutikulękutikulę.




Obronne przystosowania fizjologiczno‑anatomiczne
Przystosowania obronne żywicieli w zakresie budowy anatomicznej i fizjologii zmniejszają ryzyko zainfekowania przez pasożyta lub prowadzą do jego zniszczenia i usunięcia. Wyróżnia się nieswoiste i swoiste elementy obrony.
Do nieswoistych elementów obrony należą m.in.:
ciągła i nieuszkodzona powłoka skórna oraz błony śluzowe wyścielające drogi pokarmowe, wydalnicze i rozrodcze;
zdolność do wydzielania potu i łoju;
silnie kwaśny odczyn soku żołądkowego;
obecność lizozymulizozymu w ślinie i łzach;
stan zapalny, podwyższona temperatura ciała oraz zdolność leukocytów do fagocytowaniafagocytowania patogenów i wydzielania substancji zabijających pasożyty.

Do swoistych elementów obrony zalicza się zdolność niektórych leukocytów do produkcji przeciwciałprzeciwciał neutralizujących patogenypatogeny.

Obronne przystosowania chemiczne
Żywiciele zdolni są do produkcji i wydzielania substancji mających działanie przeciwpasożytnicze lub zniechęcające pasożyty do bytowania w ciele żywiciela.

Obronne przystosowania behawioralne
Obronne przystosowania behawioralne dotyczą różnorodnych zachowań żywicieli związanych z ich funkcjonowaniem. Są to m.in. kąpiele błotne i ocieranie się o przedmioty, mające na celu mechaniczne usunięcie pasożytów zewnętrznych z powierzchni ciała.

Słownik
(gr. kýstis – pęcherz) otoczka wytworzona przez pasożyta dla ochrony przed szkodliwym działaniem czynników środowiska zewnętrznego (gleby, wody, suszy, temperatury, związków chemicznych i in.)
(gr. phagein – jeść, kytos – komórka) rodzaj endocytozy; proces pobierania ze środowiska zewnętrznego pokarmu stałego w postaci dużych cząstek pokarmowych, poprzez wpuklenia błony komórkowej prowadzące do powstania pęcherzyków endocytarnych, których zawartość ulega trawieniu przy użyciu enzymów lizosomalnych, a niestrawione resztki usuwane są poza obręb komórki na drodze egzocytozy
(łac. cuticula)
1) u roślin lądowych zewnętrzna warstwa ściany komórkowej przesycona kutyną, pokrywająca powierzchnię skórki na liściach, łodygach i owocach; chroni przed promieniowaniem ultrafioletowym oraz przed nadmiernym wysychaniem
2) u nicieni otoczka ochraniająca ciało
3) u stawonogów egzoszkielet złożony z warstw białek i chityny
białko o właściwościach katalitycznych, zdolne do rozkładu mureiny, budującej ściany komórkowe komórek bakterii
wyspecjalizowane mikrokosmki pokrywające całą powierzchnię ciała tasiemców, zwiększają powierzchnię chłonną
narząd zmysłowy składający się z pęczka szczecin oraz dwóch zagłębień zamkniętych przezroczystą błoną, znajduje się na stopach odnóży przednich kleszczy i roztoczy
inaczej hermafrodyta; organizm, w którego ciele obecne są męskie i żeńskie narządy rozrodcze
pierwsza, rozwijająca się w jaju postać larwalna tasiemców właściwych
(łac. coracidium) urzęsiona wolno żyjąca pierwsza larwa w rozwoju tasiemców z rzędu Pseudophyllidea
(łac. parasitus – spożywający przy stole innego) organizm prowadzący pasożytniczy tryb życia, wykorzystujący organizm żywiciela jako środowisko życia i źródło substancji pokarmowych
(gr. páthos – choroba, cierpienie, génos – ród, pochodzenie) czynnik chorobotwórczy infekujący komórki danego organizmu
(gr. plerocercoidus) trzecie stadium larwalne w cyklu życiowym niektórych tasiemców z rzędu Pseudophyllidea
(z malajskiego pengguling – coś co się zwija) rodzina ssaków łożyskowych z rzędu łuskowców (Pholidota)
(z gr. procercoidus) drugie stadium larwalne w rozwoju tasiemców z rzędu Caryophyllidea i Pseudophyllidea;
(gr. proglottis – koniec języka) człon (segment) ciała tasiemca
inaczej immunoglobuliny; białka produkowane przez indukowane limfocyty B (komórki plazmatyczne) będące elementem odporności swoistej; mają zdolność do wiązania się ze ściśle określonym antygenem, co prowadzi do jego unieszkodliwienia
zespólnia; rodzaj komórczaka powstającego w wyniku fuzji komórek, której towarzyszy zanik błon komórkowych
organizm wykorzystywany przez pasożyta jako środowisko życia i źródło substancji pokarmowych
organizm żywicielski, w którym bytuje forma dorosła pasożyta zdolna do rozmnażania płciowego
organizm żywicielski, w którym bytuje forma larwalna pasożyta



