Przeczytaj
Filozofia przedsokratejska
Teoria czterech żywiołów Empedoklesa
Teorię o czterech żywiołach Empedokles wykorzystał również w nauce o temperamentach, wedle której charakter człowieka zależał od sposobu wymieszania poszczególnych wypływówwypływów i ich zagęszczenia.
Poglądy Anaksagorasa
W swoich poglądach Anaksagoras był bliski zarówno Parmenidesowi, ponieważ przyjmował, że byt jest niezmienny, i to, co jest, nie może przestać być, jak i Empedoklesowi, gdyż zgadzał się z nim, że materia składa się z niezmiennych składników.
W uzupełnieniu teorii tego ostatniego dodawał jednak ważne uwagi:
Zagadnienia epistemologiczne i psychologiczne u Empedoklesa i Anaksagorasa
Empedokles swoją uwagę koncentrował na kwestiach epistemologicznych, powiązanych z psychologicznymi. Za pitagorejczykami wierzył w metempsychozęmetempsychozę. Według niego poznanie ludzkie sprowadzało się do jednej zasady: podobne przyciąga podobne i poznaje podobne. Filozof uważał, że poznanie ma charakter przede wszystkim zmysłowy i polega właściwie na bezpośrednim zetknięciu narządu zmysłu z rzeczą. Zarówno zmysły, jak i rzecz emitują tzw. wypływy, które się spotykają i rozpoznają, a następnie przez pory dostają się do ciała. W podobny sposób tłumaczył funkcjonowanie uczuć w człowieku.
Anaksagoras, inaczej niż Empedokles, uważał, że człowiek postrzega to, co przeciwne, i poznaje świat na zasadzie przeciwieństw, np. poznaje zimno dzięki znajomości ciepła, słodycz dzięki goryczy itp., a stopień poznania zależy od budowy narządów zmysłów. Zmysły ukazują własności rzeczy, ale nie pozwalają poznać ich istoty. Nie wszystko jest zatem dostępne poznaniu zmysłowemu. Istnieje świat zjawisk niewidzialnych. Istnieją prawdy o świecie, które odsłaniają się dopiero poznaniu rozumowemu.
Słownik
(gr. hyle – materia, dzoon – życie) pogląd głoszący, że wszelka materia jest obdarzona życiem, a zasada ruchu jest jej immanentną cechą
(gr. logos – mowa, słowo, myśl) powszechne prawo rządzące wszelkimi zjawiskami przyrody; bezosobowy umysł odpowiadający za wewnętrzną racjonalność i uporządkowanie świata; pojęcie wprowadzone przez Heraklita
(gr. metempsychosis – wędrówka dusz) pogląd, według którego dusza po śmierci ciała może wcielić się w nowy byt fizyczny; reinkarnacja
demony kłótni, krzywd i sporów; w Teogonii Hezjoda – dzieci Eris – bogini niezgody
zwykle tłumaczona jako przyjaźń lub przywiązanie; pojęcie używane przez starożytnych Greków na określenie miłości braterskiej, przyjacielskiej
teoria czterech żywiołów została zaadoptowana przez kolejnych filozofów; według Hipokratesa cztery żywioły wpływały na skład i zmieszanie substancji w ciele; substancje te były nazywane humorami i określały konkretne cechy fizyczne; teorię rozwinął potem Klaudiusz Galen, tworząc jedną z pierwszych teorii typów osobowości