Przeczytaj
Na pytania o własności liczb pierwszychliczb pierwszych próbowało odpowiedzieć wielu naukowców, a dziś komputery stosujące odpowiednie algorytmy wciąż poszukują coraz to większych liczb pierwszych. Aktualnie największą znaną liczbą pierwszą jest . Liczba ta ma cyfr. Jej odkrycia dokonano 7 XII 2018 roku na komputerze jednego z uczestników projektu GIMPS - Patricka Laroche'a z Ocali w stanie Floryda.
Spirala Ulama lub spirala liczb pierwszych, to graficzna metoda ukazująca prawidłowości w rozkładzie liczb pierwszych, zaproponowana przez polskiego matematyka Stanisława Ulama w 1963 roku. Spirala powstaje z zapisu kolejnych liczb naturalnych począwszy od , a potem spiralnie w kwadracie wpisywanych kolejnych liczb naturalnych. Stanisław Ulam oznaczając na niej jedynie liczby pierwszeliczby pierwsze zauważył, że występują one na liniach diagonalnych, czyli skośnych.
Najbardziej znanym algorytmem, i jednym z najstarszych wykorzystywanych w poszukiwaniu liczb pierwszych, jest Sito Erastotenesa. Autorstwo tego algorytmu przypisuje się Eratostenesowi z Cyreny. Algorytm ten pozwala na wyznaczenie wszystkich liczb pierwszych, mniejszych od ustalonej liczby. Istotą algorytmu jest wykreślanie z listy kolejnych liczb naturalnych, tych liczb, które mają więcej niż dwa dzielniki. Dla przykładu rozpatrzymy kolejne liczby naturalne od do .
Funkcjonalność algorytmu Euklidesa maleje wraz ze wzrostem liczb pierwszych. Poszukiwanie coraz większych liczb pierwszych wymaga wykonania coraz większej liczby operacji, które również dla dzisiejszych komputerów stanowią wyzwanie. Stąd też wnioskując o pewnej równomierności rozkładu liczb pierwszych w zbiorze liczb naturalnych, wciąż jest trudno przewidzieć wartość kolejnej liczby pierwszej.
Twierdzenie Euklidesa: liczb pierwszych jest nieskończenie wiele
Chcąc udowodnić powyższe twierdzenie, wykorzystamy podstawowe twierdzenie arytmetyki:
Każda liczba naturalna większa od 1 jest albo liczbą pierwszą, albo da się ją jednoznacznie przedstawić w postaci iloczynu liczb pierwszych.
Z powyższego twierdzenia wynika, że istnieje dokładnie jeden sposób, w jaki można przedstawić dowolną liczbę złożoną w postaci iloczynu liczb pierwszych. Np. , , itd. Tę własność wykorzystamy w dowodzie nie wprost, czyli wnioskowaniu prowadzącym do sprzeczności.
Zbiór jest nieskończony, jeśli zawiera więcej niż określoną liczbę elementów, niezależnie od tego, jakie wybierzemy. Załóżmy, że zbiór liczb pierwszych jest skończony i zawiera dokładnie elementów, które oznaczymy symbolami , , ...
Rozważmy teraz liczbę:
.
Liczba jest albo liczbą pierwszą, albo liczbą złożoną. Jeśli jest liczbą złożoną, to dzieli się przez którąś z liczb pierwszych . Zauważmy jednak, że w wyniku dzielenia przez otrzymujemy resztę, a więc nie dzieli się przez (bez reszty). Stosując analogiczne rozumowanie dla pozostałych liczb możemy pokazać, że nie dzieli się przez żadną z wartości , , ... , a w naszym założeniu są to liczby pierwsze. Wnioskując oznacza to, że jest liczbą pierwszą różną od każdej z dotychczasowych liczb , , ... , co stoi w sprzeczności z założeniem, że naszych liczb pierwszych jest skończona lista. Zbiór liczb pierwszych ma więc więcej niż elementów, co kończy dowód.
Hipoteza Goldbacha: każda liczba parzysta większa od 2 jest sumą dwóch liczb pierwszych
W roku Christian Goldbach w liście do Leonharda Eulera, przedstawił hipotezę, że każdą liczbę naturalną większą od można przedstawić za pomocą trzech liczb pierwszych, gdzie liczby te mogą się powtórzyć (w tamtych czasach uważano za liczbę pierwszą).
Euler uprościł tę hipotezę i przedstawił ją następująco:każda liczba naturalna parzysta większa od jest sumą dwóch liczb pierwszych.
A zatem:
Pomimo, iż sformułował ją w rezultacie Euler, nazwa nie została zmieniona, i to właśnie tę hipotezę do dzisiaj nazywamy hipotezą Goldbacha. Dlaczego hipoteza? Gdyż do dnia dzisiejszego nie doczekała się formalnego matematycznego dowodu.
Słownik
to liczby naturalne, które posiadają dwa dzielniki: liczbę i samą siebie