(1859‑1941) francuski filozof, twórca intuicjonizmu filozoficznego

(1859‑1938) filozof niemiecki, twórca współczesnej fenomenologii

(1874–1928) niemiecki filozof, przedstawiciel fenomenologii. Sformułował koncepcję personalizmu etycznego, w której głosił absolutność i uniwersalność hierarchicznego systemu wartości (wartości religijne jako najwyższe), występując przeciw utylitaryzmowi i relatywizmowi.

(1889–1976) filozof niemiecki. Studiował teologię, nauki przyrodnicze, historię i filozofię, doktoryzował się w 1913, rok później uzyskał habilitację na podstawie pracy dotyczącej teorii kategorii i znaczenia u J. Dunsa Szkota. Na początu lat 30. zaangażował się politycznie: w kwietniu 1933 został rektorem uniwersytetu we Fryburgu Bryzgowijskim, w maju wstąpił do NSDAP, ale po 9 miesiącach zrezygnował z funkcji rektora i usunął się z życia publicznego. W 1945–51, w ramach denazyfikacji, został odsunięty od nauczania. Heidegger rozliczył się ze swojego błędu jak filozof: jego prace z lat 30. i 40. zawierają ontologiczną krytykę totalitaryzmu.

(1900–2002) filozof niemiecki; uczeń P. Natorpa i M. Heideggera; od 1939 profesor uniwersytetu w Lipsku, od 1949 w Heidelbergu; zaliczany do najwybitniejszych (oprócz Heideggera) współczesnych filozofów niemieckich i wybitnych myślicieli europejskich XX w.; współtwórca nowoczesnej hermeneutyki filozoicznej, która wywarła wpływ na całą współczesną humanistykę; główne dzieło Gadamera to Prawda i metoda. Zarys hermeneutyki filozoficznej.

(1913–2005) filozof francuski; profesor m.in. uniwersytetów w Strasburgu, Paryżu i Chicago; wychodząc od fenomenologii E. Husserla i filozofii egzystencji G. Marcela i K. Jaspersa, Ricoeur uprawiał hermeneutykę odrzucającą konstrukcję systemową, korzystał natomiast z dorobku fenomenologii religii, lingwistyki, psychoanalizy i egzegezy biblijnej; dzieło Ricoeura układa się w trzy cykle prac: skupionych wokół interpretacji dziedziny woli ludzkiej (wolność, konieczność, wina, zło), wokół „konfliktu interpretacji” i wokół teorii „żywej metafory”.

(1891–1942) niemiecka filozofka pochodzenia żydowskiego, urodzona we Wrocławiu w 1891 roku. Pod wpływem Husserla zajęła się fenomenologią, zaś pod wpływem konwersji na katolicyzm i wstąpienia do zakonu zbliżyła się do filozofii chrześcijańskiej, przede wszystkim do tomizmu. Zamordowana w 1942 w obozie Auschwitz‑Birkenau, uznana za świętą i męczennicę Kościoła katolickiego.

(1893‑1970) najwybitniejszy polski fenomenolog, stworzył oryginalną koncepcję człowieka, którego konstytutywną cechą jest tworzenie kultury i związanych z nią wartości.

(1920–2005) zajmował się przede wszystkim filozofią człowieka w nurcie personalistycznym (tj. uznający za istotne doskonalenie się osoby, przyznający zarazem istotne miejsce życiu małżeńskiemu i rodzinnemu); za punkt wyjścia przyjął bezpośrednie doświadczenie człowieka w podejściu fenomenologicznym; jednak za podstawową daną owego doświadczenia uznawał wolny czyn osoby, a więc odpowiedzialny i podlegający ocenie moralnej

(1842–1918) niemiecki filozof, założyciel szkoły marburskiej neokantyzmu, interpretował poglądy Immanuela Kanta w duchu platońskim (Kants Theorie der Erfahrung, 1871)

filozof niemiecki, pochodzenia żydowskiego; jeden z twórców filozofii dialogu i nowej metafizyki opartej na Objawieniu.

niemiecki filozof żydowskiego pochodzenia.

(1888–1973) niemiecki filozof; zajmował się m.in. historią, socjologą, teologią i językoznawstwem.

(1878–1965) żydowski filozof, pedagog, jeden z twórców filozofii dialogu, badacz chasydyzmu.

(1906–1995) francuski filozof pochodzenia żydowsko‑litewskiego; przyczynił się do wprowadzenia fenomenologii na grunt francuski; twórca filozofii Innego

 (1931–2000) polski filozof, teolog, eseista, ksiądz katolicki; krytyk marksizmu, odegrał ważną rolę w formułowaniu ideowo‑moralnych założeń Solidarności. Był znawcą fenomenologii i hermeneutyki, autorem rozpraw z filozofii współczesnej, etyki, aksjologii i filozofii człowieka. Twórca filozofii dramatu.

(1905‑1980) jeden z najbardziej znanych filozofów ubiegłego stulecia. Jest powszechnie uważany za jednego z czołowych przedstawicieli filozofii egzystencjalistycznej. Jego niezłomne dążenie do refleksji filozoficznej, twórczość literacka, a także aktywne zaangażowanie polityczne zyskały mu światową sławę.

(1889–1973) francuski filozof, jeden z głównych przedstawicieli egzystencjalizmu chrześcijańskiego, pisarz; w swoich pracach podejmował problematykę stworzonej przez siebie filozofii nadziei; autor tekstów: Być i mieć; Dziennik metafizyczny; Homo viator. Wstęp do metafizyki nadziei; Od sprzeciwu do wezwania; Tajemnica bytu; Testament filozoficzny

(1913–1960) francuski pisarz, eseista i publicysta.

(1905–1950) francuski filozof, krytyk literacki i działacz katolicki; jeden z głównych przedstawicieli lewicy katolickiej, twórca nurtu w personalizmie, zwanego personalizmem otwartym.

(1905–1976) filozof francuski; zaliczany do filozofów dialogu, nazywany metafizykiem miłości.

(1882–1936)  niemiecki filozof, matematyk i fizyk; jeden z czołowych przedstawicieli empiryzmu logicznego (neopozytywizmu)

(1891‑1970) filozof i matematyk, od 1925 r. pracownik Uniwersytetu Wiedeńskiego, współredaktor pisma „Erkenntnis” i współautor (m.in. wraz z O. Neurtahem) manifestu Światopogląd naukowy. Koło Wiedeńskie (1929), który stał się deklaracją przekonań filozoficznych grupy. Był krytykiem metafizyki, którą uznawał za zbiór nadużyć i błędów językowych, określając jej kwestie mianem „pseudoproblemów”.

(1882–1945) austriacki filozof, socjolog i ekonomista, jeden z najważniejszych przedstawicieli i ideologów Koła Wiedeńskiego. Spośród wszystkich jego członków najdobitniej krytykował rozważania metafizyczne i irracjonalne udowadniając, że problemy, jakie się w nich rozważa, to problemy „pozorne”, a więc nieistotne, bo dotyczące kwestii, których ludzki rozum nie jest w stanie przeniknąć. Jak podkreślał, zagadnienia takie jak Bóg czy nieśmiertelna dusza wykraczają poza nasze zdolności poznawcze, a zatem filozofia pozytywna nie powinna nic o nich orzekać.

(1889–1951) Austriacki filozof języka i logiki, uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli filozofii analitycznej.

(1911–1960) filozof angielski; przedstawiciel analitycznej filozofii języka, którą rozwijał w polemice z log. empiryzmem; 

(1882–1973) filozof i myśliciel polityczny; początkowo opowiadał się za myślą Bergsona, lecz odrzucił ją, stając się jednym z glównych przedstawicieli współczesnego tomizmu oraz jednym z czołowych personalistów.

(1884–1978) francuski filozof i historyk, uważany za współinicjatora nurtu neotomizmu.

(1930–2004) filozof francuski, krytyk strukturalizmu, uważany za jednego ze współtwórców filozoficznego postmodernizmu.

(1925–1995) francuski filozof francuski; w poglądach filozoficznych zwraca uwagę na kategorie różnicy i powtarzalności, uznaje pełną przypadkowość rzeczywistości, analizuje ludzkie pragnienia i ich rolę w społeczeństwie i świecie; współtwórca postmodernizmu filozoficznego

(1924–1998) filozof francuski; jeden z twórców i głównych przedstawicieli postmodernizmu.