Przeczytaj
Psychologia głębi Carla Gustawa Junga
Teoria Freuda spotkała się z bardzo dużym odzewem. Już na początku XX w. zaczęła budzić entuzjazm i zainteresowanie wąskiej grupy zwolenników. Ogromnym sukcesem okazała się wspólna wyprawa Freuda i Junga z cyklem wykładów do USA, którą odbyli w 1909 r. Po I wojnie światowej uznanie to przeniosło się także na Stary Kontynent. Popularności teorii Freuda od początku towarzyszyły jednak poważne tarcia w łonie ruchu psychoanalitycznegopsychoanalitycznego. Kolejni bliscy współpracownicy Freuda zaczęli formułować własne teorie i zakładać własne szkoły. Pierwszym z nich był Carl Gustaw Jung.
Różnice między Freudem a Jungiem bardzo trafnie podsumował jeszcze inny psychoanalityk, Erich Fromm:
S. Freud’s Mission, An Analysis of his Personality and InfluenceFreud był racjonalistą i podstawowym motywem rozumienia nieświadomości była dla niego chęć podporządkowania jej rozumowi i skontrolowania. Jung − przeciwnie, należy do tradycji romantycznej, antyracjonalistycznej. Jest podejrzliwy w stosunku do rozumu i intelektu, a nieświadomość, reprezentująca nieracjonalne, stanowi dla niego najgłębsze źródło mądrości. Analityczna terapia pomaga pacjentowi wejść w kontakt z tym źródłem nieracjonalnej mądrości i odnosić z tego korzyści.
Źródło: Erich Fromm, S. Freud’s Mission, An Analysis of his Personality and Influence.
W książce Typy psychologiczne Jung wprowadził powszechnie przyjęty podział osobowości – na ekstrawertyków i introwertyków. Ci pierwsi to ludzie skierowani w swym życiu psychicznym „na zewnątrz”, do świata, są zorientowani społecznie, aktywni, optymistyczni. Drudzy zaś reprezentują nastawienie „do wewnątrz”, są zamknięci w sobie, powściągliwi i ostrożni w kontaktach społecznych.
Jung wyszedł od koncepcji psychoanalitycznej Freuda, ale przedstawił własną wersję tego, co nieświadome. Zachowując podział na świadomość, podświadomość i głęboką nieświadomość, w tej ostatniej wyróżnił sferę nieświadomości zbiorowej. Uważał, że na najgłębszym poziomie wszyscy ludzie posiadają wspólną zbiorową nieświadomość. Doznaniami płynącymi z tego obszaru Jung tłumaczył niektóre zjawiska paranormalne – czytanie czyichś myśli, przeczucia, prorocze sny itp.
W przeciwieństwie do Freuda, Jung nie podkreślał znaczącej roli seksualności w życiu psychicznym człowieka. Jego zdaniem, istotnym źródłem zaburzeń psychicznych są niezrealizowane archetypy. Terapia prowadzona przez Junga polegała przede wszystkim na naprowadzaniu człowieka na ścieżki realizacji treści archetypicznych.
Celem i sensem życia człowieka jest dążenie do pełni, tj. do pełni realizacji zawartego w nas i naszej nieświadomości potencjału. Człowiek, zdaniem Junga, jest w zasadzie skazany na rozwój.
Słownik
(gr. psyche — dusza, analysis — rozkładanie, rozbiór) kierunek w psychologii XX w., wyjaśniający funkcjonowanie i rozwój osobowości człowieka działaniem nieświadomych instynktów, popędów i dążeń pozostających we wzajemnym konflikcie
nurt sztuki XX w., który wyrósł ze sprzeciwu wobec starych norm i konwenansów w sztuce; jego dążeniem było „przekroczenie” realizmu, co częstokroć owocowało tworzeniem dzieł odrealnionych, wykraczających poza przyjęte normy sztuki; surrealiści często kreowali rzeczywistość na podobieństwo marzeń sennych, wykorzystując wszelkie reguły panujące w świecie snów