RR450FbPFgLXQ1

Zdjęcie przedstawia krzew. To lingustr pospolity. Ma nieregularny, luźny pokrój. Tworzy rozgałęzione, gładkie pędy. Liście rośliny są skórzaste, całobrzegie, eliptyczne, ciemnozielone, błyszczące z wierzchu. Przez środek liścia biegnie wyraźny nerw. Lingustr pospolity to roślina sezonowa.

Ligustr pospolity (Ligustrum vulgare) to krzew liściasty z rodziny oliwkowatych (Oleaceae), osiągający ok. 2–3 m wysokości. Ma sezonowe skórzaste liście o eliptycznym kształcie, które z wierzchu są błyszczące i ciemnozielone, a od spodu matowe i jaśniejsze, z widocznym nerwem głównym.

Krzew ten zakwita latem, wydając drobne, kremowobiałe, lekko pachnące kwiaty, zebrane w wiechowate kwiatostany. Jesienią z kwiatów wykształcają się kuliste, błyszczące, czarne, skupione w gronach owoce, które utrzymują się na pędach aż do wiosny. Owoce te są dla człowieka trujące, ale dla wielu zwierząt (głównie ptaków) stanowią ważny składnik diety.

Ligustr dobrze znosi suszę, mróz i zanieczyszczenia miejskie. Znajduje zastosowanie jako roślina ozdobna. Jest doskonałą rośliną na żywopłoty, ponieważ łatwo regeneruje się nawet po ostrym cięciu oraz rzadko bywa atakowany przez choroby i szkodniki.

R1ZPuiQl0XmDR

Na zdjęciu po lewej stronie rośnie sosna czarna. To starsze drzewo iglaste o stożkowanej i smukłej koronie. Wiek drzewa można rozpoznać po wyglądzie korony. U drzew starszych staje się ona bardziej płaska i nieregularna. Drzewo rośnie oddzielnie na trawniku. Za nim znajduje się ściana lasu złożona z mniejszych drzew. To las mieszany. Są w nim zarówno drzewa liściaste jak i iglaste. Dzień jest pogodny, ponieważ niebo na zdjęciu jest błękitne. Sosna czarna ma ciemnozielone, długie liście szpilkowe. Pień drzewa przebiega prosto. Dorosłe drzewo jest wysokie. Osiąga do piędziesięciu metrów. Kora sosny ma barwę ciemnobrązową w zagłębieniach. Jest szarobrązowa z wierzchu, bruzdowata, podzielona na płytki o prawie kwadratowym kształcie. Sosna na zdjęciu ma siedemnaście pokrytych igłami konarów. Sosna czarna jest drzewem zimozielonym oraz długowiecznym. Niektóre egzemplarze osiągają wiek ponad pięciuset lat. Na zdjęciu po prawej stronie przybliżono owoc sosny, czyli szyszkę. Szyszka rośnie na pokrytej igliwiem gałęzi. Zajmuje na niej centralne miejsce. Szyszka jest jajowata, symetryczna. Ma kolor żółtobrązowy. Złocisty. Jej łuski są zaokrąglone, z krótkim, znikomym kolcem. Wewnątrz szyszki łuski są prawie czarne. Igły rosnące w pęczkach są długie, szpiczaste, spłaszczone, sztywne i ciemnozielone. Igła sosny czarnej ma od czterech do dziewiętnastu centymetrów długości i od jednego do dwóch milimetrów grubości.

Sosna czarna (Pinus nigra) to gatunek drzewa iglastego, zimozielonego i długowiecznego (szacuje się, że niektóre egzemplarze osiągają wiek ponad 500 lat). Dorasta do 25–45 m wysokości.

Jej liście to sztywne, spiczaste igły zebrane w pęczkach po dwie, w kolorze ciemnozielonym, o długości 8–14 cm i grubości 1–2 mm. Ma również jasnobrązowe szyszki o długości ok. 4–7 cm. Owocuje po 15–40 latach.

Odmiana ta nie wymaga żyznej gleby – rośnie na podłożu suchym, piaszczystym lub gliniastym, bogatym w wapń. Cechuje się wysoką wytrzymałością na ujemne temperatury i bardzo dobrą odpornością na zanieczyszczenia środowiska.

R1DN3cl5bu62x

Na zdjęciu po lewej stronie przybliżono owoce sosny zwyczajnej, czyli szyszki. Rosną zakończeniu na pokrytej igłami gałęzi. Igły są charakterystycznie wywinięte ku górze. Szyszki rosną obok siebie w dwóch rzędach po trzy. Osadzone na końcu gałęzi są pokryte szronem. Szron to drobne lodowe kryształki. Zatem zdjęcie wykonano zimą albo wczesną wiosną. Szyszki mają kolor złocisty, żółtobrązowy. To znaczy, że są dojrzałe. Szyszki niedojrzałe sosny zwyczajnej są zielone. Ciemnozielone igliwie ma od trzech do siedmiu centymetrów długości i jeden, dwa milimetry grubości. Zdjęcie po prawej stronie przedstawia drzewo iglaste stojące na skraju asfaltowej drogi. To sosna zwyczajna. Drzewo zimozielone o luźnej koronie. Sosna jest stożkowata, ale z wiekiem stanie się bardziej rozłożysta albo parasolowata. Zależne to jest od warunków życia. Błękitne niebo na zdjęciu świadczy o tym, że dzień jest pogodny. Po niebie suną niewielkie białe obłoki. W tle rośnie dziko trawa. To rosnące samotnie drzewo ma aż osiemnaście pokrytych igłami konarów. W przeciwieństwie do sosen rosnących w skupiskach leśnych, które tracą igły i gałęzie. To drzewo jest młode jego kora ma kolor brązowy. Na górze staje się bardziej czerwonawa.

Sosna zwyczajna (Pinus sylvestris) to gatunek wiecznie zielonego drzewa iglastego, osiągającego zazwyczaj 30 m wysokości (a w sprzyjających warunkach nawet 40–48 m).

Ma sztywne, twarde i ostro zakończone igły osadzone parami na krótkopędach o długości 3–7 cm i grubości 1–2 mm, zwykle skręcone wzdłuż osi o 180°. Najczęściej są ciemnozielone z odcieniem niebieskawym, sinawym lub srebrzystym. W igłach sosny zwyczajnej znajduje się od 3 do 13 przewodów żywicznych, położonych pod epidermą (skórką), która utworzona jest z małych grubościennych komórek. Przewody żywiczne wysłane cienkościennymi komórkami wydzielniczymi są otoczone grubościenną sklerenchymą. Szyszki sosny zwyczajnej, o długości do 7 cm, osadzone są pojedynczo lub po dwie (a nawet trzy). Początkowo zielone, później brunatnieją i pękają, uwalniając przenoszone przez wiatr uskrzydlone nasiona.

Gatunek ten jest odporny na duże wahania temperatury (dobrze znosi zarówno suszę, jak i mrozy), jednak ma duże wymagania względem światła.

Do obserwacji struktur tkankowych i komórkowych używa się głównie mikroskopów (z gr. mikros – mały, skopeo – patrzę, obserwuję) – przyrządów optycznych pozwalających na otrzymywanie powiększonych obrazów obiektów niewidocznych gołym okiem. Najczęściej stosowanym mikroskopem do obserwacji tkanek roślinnych jest mikroskop świetlny, który wykorzystuje wiązkę światła przechodzącą przez specjalny układ optyczny, tworzony przez zestaw soczewek umieszczonych w obiektywie i okularze.

Taka obserwacja jest jednak utrudniona, gdyż komórki i ich elementy nie wykazują różnic w absorpcji promieniowania elektromagnetycznego. Przekłada się to na brak wyraźnego kontrastu między poszczególnymi elementami. Nie ma więc możliwości rozróżnienia szczegółów budowy danej tkanki czy też elementów komórki. Z tego powodu w preparatach mikroskopowych niezbędne jest zastosowanie barwników histologicznych, które wybarwiają komórki wraz z ich elementami strukturalnymi, a tym samym umożliwiają ich dokładną obserwację i identyfikację.

Barwniki histologiczne to związki chemiczne wykorzystywane w mikroskopii świetlnej do wybarwiania struktur komórkowych i tkankowych. Typowy barwnik zawiera dwie grupy chemiczne: chwytną i barwną. Część chwytna łączy się z elementami komórkowymi o określonym składzie chemicznym, natomiast barwna absorbuje światło o określonej długości fali, dzięki czemu możliwe jest dostrzeżenie wybarwionych struktur.

W zależności od struktury, jaką się będzie obserwować, należy zastosować odpowiedni barwnik histologiczny. Do wykrywania amyloplastów, czyli leukoplastów magazynujących skrobię, stosuje się jodek w jodku potasu, który barwi skrobię na kolor od jasnoniebieskiego do granatowego. Celulozowe ściany komórkowe wykrywa się za pomocą roztworu chlorku cynku z jodem, pod wpływem którego ściany komórkowe zbudowane z celulozy wybarwiają się na kolor fioletowy. Ściany komórkowe inkrustowane ligniną po zastosowaniu floroglucyny z kwasem solnym barwią się na kolor czerwony. Natomiast ściany komórkowe adkrustowane suberyną pod wpływem sudanu III nabierają barwy żółtoczerwonej.

Aby odróżnić od siebie poszczególne struktury komórkowe i tkankowe, dany preparat należy potraktować jednocześnie dwoma różnymi barwnikami – jest to tzw. barwienie różnicowe. Dzięki tej technice można odróżnić m.in. zdrewniałe ściany komórkowe, które pod wpływem safraninysafraninasafraniny barwią się na kolor czerwony, od celulozowych ścian komórkowych, które pod wpływem zieleni świetlistej barwią się na kolor niebieskozielony. Innym przykładem barwników stosowanych w barwieniu różnicowym są: karmin ałunowy, barwiący ściany celulozowe na kolor czerwony, oraz zieleń metylenowa, barwiąca zdrewniałe ściany komórkowe na kolor zielony.

• Dodaj 20 mg safraninysafraninasafraniny w proszku do zlewki o pojemności 100 ml.

• Wlej 20 ml wody destylowanej do zlewki i przez ciągłe mieszanie przygotuj 0,1‑procentowy roztwór barwiący safraniny.

• Przenieś 20 mg zieleni trwałejzieleń trwałazieleni trwałej do innej zlewki o pojemności 100 ml.

• Dodaj do niej 20 ml wody destylowanej i przygotuj 0,1‑procentowy roztwór barwiący.

• Przefiltruj oba roztwory barwiące.

• Nawodnij preparaty po deparafinizacji (przeprowadź przez szereg alkoholowy, zanurzając je kolejno w alkoholu: 99,8%, 90%, 80%, 70% i 50%, a następnie w wodzie).

• Zanurz skrawki w 0,1‑procentowym roztworze zieleni trwałej na 5–10 minut.

• Przepłucz szkiełka 0,1‑procentowyn kwasem octowym przez 10–15 sekund.

• Zanurz szkiełka w 0,1‑procentowym roztworze safraniny na 20–30 minut.

• Wyczyść i odwodnij szkiełka (odwodnienie w etanolu 95% i 100%).

• Ściana komórkowa celulozowa:  kolor niebieskozielony

• Ściana komórkowa zdrewniała: kolor czerwony

Słownik

safranina

safranina

RLnMIARhl08fp1

Na ilustracji jest wzór strukturalny safraniny. Zbudowany jest z trzech przylegających do siebie w jednym rzędzie sześcioczłonowych pierścieni. Środkowy pierścień łączy się od kationu azotu w dół wiązaniem pojedynczym z kolejnym pierścieniem. Środkowy pierścień zawiera dwa atomy azotu, jeden jest kationem. Pierścienie przylegające do niego po lewej i prawej stronie mają u góry po jednej grupie metylowej, na dole po jednej grupie aminowej pierwszorzędowej. W pierścieniu leżącym po lewej stronie wzory tych grup są zapisane od końca. W sąsiedztwie dolnego pierścienia znajduje się anion chlorkowy.

zasadowy barwnik organiczny, trwały (odporny na działanie światła, wody, mydła itp.), stosowany w histologii i cytologii, używany podczas barwienia kontrastowego; wiąże się z jądrami (DNA) i innymi polianionami tkankowymi oraz składnikami ligniny i plastydami w tkankach roślinnych