Przeczytaj
Śnieg i lód występuje na lądach i pod ich powierzchnią, w atmosferze oraz na obszarze mórz i innych zbiorników wodnych. Obszar pokryty lądolodamilądolodami, lodowcami górskimilodowcami górskimi i stałą pokrywą śnieżną nazywamy kriosferąkriosferą. Współczesne lodowce górskie zajmują ok. 1,3% całej powierzchni zlodowaconej. Położone są w wyższych partiach gór i tworzą się powyżej granicy wieloletniego (wiecznego) śniegugranicy wieloletniego (wiecznego) śniegu. Na ich kształt, formę oraz rozprzestrzenienie wpływa rzeźba terenu, dlatego wyróżnia się kilka typów lodowców górskich.
Kontynentem o największej powierzchni zajmowanej przez lodowce górskie jest Ameryka Północna (75 tys. km²) . Występują głównie na zachodzie w Kordylierach, zwłaszcza w pasmach rozciągających się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Powierzchnia zajmowana przez lodowce zmniejsza się w kierunku południowym, w wyniku wzrostu temperatur powietrza oraz zmniejszania się rocznych sum opadów atmosferycznych. Silnie zlodowacona jest zwłaszcza południowa część Alaski. W tym obszarze znajduje się jeden z największych lodowców górskich położony poza strefami podbiegunowymi, tworzący system Seward‑Malaspina.
W Azji największą powierzchnię zajmują lodowce górskie położone w Himalajach (33 tys. km²). Ich rozprzestrzenieniu sprzyja duża wysokość bezwzględna tych gór oraz intensywne opady atmosferyczne w monsunowym klimacie. Poza tym obszarem występują w większości pasm górskich Azji, jednak z powodu narastającego kontynentalizmu, który wpływa na zmniejszenie się opadów, zasięg pokryw lodowych zmniejsza się w kierunku środka kontynentu. Znaczną powierzchnię zajmują w Karakorum, Kunlun, Pamirze, na Wyżynie Tybetańskiej oraz w Hindukuszu i Kaukazie.
W Europie lodowce występują w Górach Skandynawskich, Alpach i Pirenejach. Największy europejski lodowiec (lądolód) Vatnajökul zajmujący 8,8 tys. km² znajduje się na Islandii. Z kolei największym europejskim lodowcem górskim jest norweski lodowiec Jostedalsbreen, który pokrywa 487 km² powierzchni.
Współczesne obszary zlodowacone w Ameryce Południowej znajdują się wyłącznie w Andach, zwłaszcza w ich południowej części. Znajduje się tu m.in. Lądolód Patagoński Południowy o powierzchni 24 tys. km². W północnej części gór lodowce występują na szczytach o wysokościach przekraczających 4500–5000 m n.p.m., np.: Cotopaxi, Chimborazo. W środkowej części Andów brak jest zlodowaceń mimo dużych wysokości bezwzględnych, ale granica wieloletniego śniegu osiąga tu najwyższe położenie na kuli ziemskiej (6750 m n.p.m.).
Położenie Afryki w gorących okołorównikowych i zwrotnikowych szerokościach geograficznych spowodowało, że praktycznie brak tu lodowców górskich. Jedyne, niewielkie powierzchnie znajdują się na trzech szczytach o wysokościach przekraczających 5000 m n.p.m. w pobliżu równika: Ruwenzori, Kenia i Kilimandżaro. Granica wieloletniego śniegu obniża się w tym obszarze do 4500–5000 m n.p.m. ze względu na intensywne opady w klimacie równikowym.
Położenie Australii i Oceanii przede wszystkim w strefie zwrotnikowej uwarunkowało dominację suchego klimatu. We wschodniej części ciągnie się pasmo Wielkich Gór Wododziałowych, położone w klimacie zwrotnikowym morskim, ale jego nieznaczna wysokość n.p.m. nie wpływa na powstawanie lodowców górskich. Lodowce górskie występują natomiast w Nowej Zelandii. Szczególnie silnie zlodowacona jest zachodnia część Wyspy Południowej, co jest efektem zwiększonych opadów przynoszonych przez dominujące wiatry zachodnie.
Słownik
różnica między całkowitą akumulacją masy śniegu i lodu w ciągu danego roku a całkowitą ablacją, czyli topnieniem
granica, powyżej której występują obszary o dodatnim bilansie śnieżnym; po każdym roku pozostaje nadwyżka śniegu, który nie uległ całkowitemu roztopieniu w ciepłej porze roku
obszar, na którym znajdują się lądolody, lodowce górskie i trwała pokrywa śnieżna
wieloletnia masa lodu o dużej powierzchni rozprzestrzeniająca się we wszystkich kierunkach
wieloletnia masa lodu, której forma uwarunkowana jest rzeźbą powierzchni