Rd0bnFljfm5Ff1

Obraz przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Mężczyzna ma owalną twarz. Zdaje się być tęgi. Jego włosy są średniej długości. Są kręcone. Wystają mu spod dużego beretu. Mężczyzna ma wyraźnie zarysowane brwi. Mężczyzna ubrany jest w szatę, którą okala cienki, futrzany kołnierz.

François Villon (ur. 1431, zm. po 1463) – średniowieczny poeta francuski. Właściwie nazywał się François z Moncorbier. Pochodził z biednej paryskiej rodziny. Szybko osierocony, trafił do domu klasztornego kanonika Wilhelma Villona, który ofiarował mu swoje nazwisko, został jego opiekunem i umożliwił zdobycie wykształcenia. Dzięki mentorowi Villon ukończył studia na wydziale sztuk wyzwolonych (Uniwersytet Paryski). Był człowiekiem wykształconym, jednak niespokojnej natury, prowadzącym awanturniczy tryb życia, często wdającym się w konflikty i bójki. Kilkakrotnie trafiał do więzienia za rozboje, kradzieże i fałszerstwa. Za współudział w morderstwie został skazany na karę śmierci przez powieszenie, zamienioną na wygnanie z Paryża. Do jego najważniejszych dzieł należą poemat Legaty (zwany także Małym Testamentem) – utwór o charakterze satyrycznym, zawierający opis przyjaciół i wrogów poety – oraz Wielki Testament, dzieło podsumowujące całe dotychczasowe życie twórcy. Jego dzieła łączą typową dla epoki fascynację problemami grzechu i śmierci z zainteresowaniem życiem i zmysłowymi przyjemnościami.

François Villon to twórca późnego średniowiecza. W jego dziełach można odnaleźć tematy typowe dla epoki, np. kwestia wiary czy problematyka grzechu i śmierci, ale jednocześnie zarysowują się tu już tendencje charakterystyczne dla renesansu. Przede wszystkim zwraca uwagę autotematyzmautotematyzmautotematyzm twórcy. Średniowieczni autorzy tworzą zgodnie z ideą Ad maiorem Dei gloriam – ku większej chwale bożej, a zatem piszą anonimowo, podejmując uniwersalne problemy i kwestie. Dopiero późniejsza epoka przynosi utwory pozbawione poetyckiej skromności. Villon jest pierwszym twórcą francuskim, w którego dziełach wyraźnie widać indywidualność i osobowość autora. Poeta chętnie opisywał siebie i rzeczywistość, która go otaczała, zerwał przy tym z patosem i wzniosłością, skupiając się na wyrażaniu własnych uczuć, przeżyć i przemyśleń.

Wielki Testament, poetycka suma doświadczeń i przemyśleń twórcy, powstał w 1461 roku – około dwóch lat przed domniemaną śmiercią poety. Villon odtwarza w dziele historię swego życia. Poeta miał za sobą wielokrotne pobyty w więzieniach, które wynikały z jego przestępczego życia. Chętnie wspomina popełnione winy oraz ludzi, z którymi zetknął się w niewoli. Dzieli się również z czytelnikami refleksjami związanymi z życiem uczuciowym, szczególnie chętnie opisując liczne kochanki i miłosne rozczarowania. Zwraca uwagę samoświadomość poety, który bardzo dużo pisze o swoich emocjach, przeżyciach, ukazuje liczne fakty ze swojego życia, skupiając się zarówno na kwestiach duchowych, jak i związanych z ciałem. Poezja Villona łączy w sobie elementy makabryczne i groteskowe, styl jest pełen humoru i ironii. Twórca chętnie posługuje się prowokacją, nierzadko przekraczającą granice dobrego smaku.

Wielki Testament powstał jako forma modnego w epoce średniowiecza gatunku określanego jako pożegnanie. Poetycki testament twórcy jest pełen przede wszystkim własnych przemyśleń i życiowych mądrości. Dzieło składa się ze 181 strof ośmiowiersowych, przeplatanych mniejszymi utworami poetyckimi, głównie balladamiballada francuskaballadami i rondamirondorondami, a forma testamentu stanowi swoistą ramę kompozycyjną, pozwalającą zebrać dorobek autora w całość. Późniejsi wydawcy uzupełnili dzieło o tak zwany KodycylkodycylKodycyl, czyli suplement testamentu, na który składały się inne utwory Villona. Dzieło poety jest zatem niejednolite, złożone z luźnych fragmentów i przemyśleń. Można je traktować jako cenne źródło wiedzy o życiu autora, ale także świadectwo obyczajowości epoki.

Słownik